zaterdag 18 april 2009

Boerenleven in Carambei

Dag 162 tm 170, 10 tm 18 april 2009, Carambei

Ik doe weer eens geen oog dicht in de nachtbus. Kan mijn benen niet lekker kwijt, het is er ijskoud door de airco en de man schuin voor me snurkt. We zijn op weg naar Curitiba om daar over te stappen op een bus naar Carambei. Tenminste, dat hopen we, want helemaal goed weten ook nog niet hoe we daar moeten komen, omdat het nergens op de kaart staat. Komt bij dat we nu in Brazilië zijn en ik met mijn geweldige Spaans hier niet zo veel bereik. Ze verstaan me wel, maar als ze gaan terug praten in het Portugees ben ik helemaal de kluts kwijt.

Om half 7 in de ochtend komen we aan in Curitiba, de eerstvolgende bus naar Carambei gaat om 17:15. Hell no! Ik wil geen tien uur hier wachten! Maar na wat gestaar op de grote kaart van Brazilië die in het hokje van de kaartjesverkoper hangt, nemen we de gok en kopen we kaartjes voor Ponta Grossa. Vandaar zou je toch wel makkelijk in Carambei kunnen komen? We zien het wel als we er zijn.

Waren we de afgelopen weken altijd wel in het gezelschap van andere reizigers, nu zijn we echt de enigen. En het gebied is ook anders dan ik me had voorgesteld. In Iguazu zaten we nog in de jungle. Hier heeft het landschap wat weg van Noord Frankrijk. Velden vol mais, soja, zwart-witte koeien, grote silo's, coöperaties, vrachtwagens rijden af en aan. We zijn duidelijk in het agrarische hart van het land. In Ponta Grossa gaat vrijwel direct een bus naar Carambei (joepie, goed gegokt dus) en om half 1 stappen we uit op een verlaten busstationnetje. Je vraagt je misschien af waarom wij naar deze afgelegen contreien afreizen. In Carambei wonen Yvette en Erwin en hun drie kinderen Amy, Erwin en Suzanne. Yvette is de zus van mijn vriendin Joyce. Ze hebben er een boerenbedrijf van 60 hectare met 15.500 kalkoenen, 88 koeien en 14 kalfjes, maïsvelden en sojavelden. En een prachtig weids uitzicht. Anderhalf jaar geleden zijn ze hier naar toe geëmigreerd.

Wat heel bijzonder is aan Carambei is dat het een Nederlandse kolonie is/heeft. Bijna 100 jaar geleden kwamen hier de eerste boeren vanuit Nederland naar toe, hopend op een betere toekomst. Bij binnenkomst in het dorp word je verwelkomd door twee grote molens, er is een Hotel de Klomp, veel mensen in dit dorp spreken Nederlands, de kinderen leren Nederlands op school, de namen zijn Nederlands (Verschoor, Dijkstra, Los), er is zelfs een bejaardentehuis voor de oude Nederlanders. Schijnt dat Sonja Barend hier ooit nog is geweest om een documentaire te maken over deze emigranten.

Zoals op elk boerenbedrijf is er altijd wat te doen. Extra handjes zijn welkom en Edwin schildert in drie dagen de nieuwe melkstal. Ik mag op de zitmaaier het gras rondom de twee kalkoenschuren een kopje kleiner maken. Ook zorgen we voor het avondeten. Máár ik ga ook met Yvette naar de nagelstudio en laat voor weinig mijn nagels aan handen én voeten heerlijk vertroetelen. De nagellak op mijn tenen matcht trouwens mijn nieuwe hippe Havaianas. En ik heb eindelijk gelegenheid mijn haar weer eens te kleuren. Weg met dat rossige, zonverkleurde haar.

Het mag hier dan wel een agrarisch gebied zijn, toch heeft het ook z'n spannende Braziliaanse kanten. Op een paar honderd meter van het huis, via het sojaveld een stuk naar beneden waan je je in een heel andere omgeving; een minijungle! Via een rivier, een waterval, lianen, bamboe, komen we bij een volgende waterval met een klein meertje er voor. Onze benen hebben schrammen omdat we door het dichte woud banen, de voeten zijn nat van door het water baden, maar de ervaring is onvergetelijk. Zo anders! Joyce, als je hier in juli ook naar toe gaat, vergeet dan je bikini niet!

En dan wordt er weer een lief kalfje geboren. Ik mag het kleintje een naam geven – moet wel met een A- en noem haar Angeline, naar mijn vriendin die op dat ogenblik in het vliegtuig zit naar Brazilië om ons te komen opzoeken. Edwin is in de gloria, want een kalfje betekent ook biest en dat vindt hij zo lekker! Sowieso kunnen we hier onze lol op met verse melk, verse yoghurt en de dagelijkse (!!!!) chocoladetaarten, cakes en brownies van Yvette.

Dit weekje op de boerderij betekent voor Edwin weer jeugdsentiment. Hij pakt alle kansen om weer eens lekker wat te doen en daarbij moet je vooral denken aan, bovenaan het lijstje, tractor rijden! Nadat de melkschuur geverfd is moet het land omgeploegd worden en Edwin is overdag niet van de tractor af te slaan. Na de koffie springt hij erop en pas als het donker is komt hij onder het stof weer terug. Wil je zien hoe stoer hij is, bekijk dan dit filmpje van Edwin op de tractor.

Ik rijd voor het eerst in vijf maanden weer auto. Ik haal in mijn eentje de kinderen van school en scheur over de zandwegen naar het dorp toe. Gelukkig heb ik goed opgelet en verdwaal ik niet. Ook gaan we met de hele ploeg kilo-eten. Wat is dat nou weer? In Brazilië eet men per kilo (por quilo). Je schept op van een buffet, zet je bord op de weegschaal en je betaalt per gram. Handig he! Vrijdagavond is bowlingavond, zaterdag eten we bij de pizzeria rodizio. Dat betekent dat je een vast bedrag betaalt (2 euro maar!!) en dan komen de serveersters steeds langs met een pizza en als je het er lekker uit vindt zien neem je een stuk en anders wacht je op de volgende ronde. Bijzonder is dat er ook zoete pizza's zijn met witte chocoladesaus bijvoorbeeld. Jammie!

Yvette, Erwin, Amy, Erwin en Suzanne. We willen jullie ONWIJS bedanken voor een heerlijk weekje op jullie 'verzorgboederij'! Het was super!

En willen jullie meer weten over de familie Erkel, bekijk ook eens hun blog!

Klik hier voor alle foto's van Carambei.

9 opmerkingen:

Unknown zei

Ha Mascha,
Ik kwam weer een keertje langs op jullie blog. Nog steeds lekker aan het genieten, zie ik. Hou vol!
Heerlijk om jullie verhalen te lezen!
Groetjes uit een lente-achtig Nederland met wel 20 graden vandaag.

Liefs,
Jolanda (mvj en nu gemeente Bodegraven als webredacteur hihihi)

Yvette en Erwin zei

ontzettend leuk verslag Mascha e nEdwin. Ik heb het net gelezen. Je bedankt ons maar ook jullie bedankt voor de gezelligheid in die week. Het was weer fijn om weer eens gezellig in het Nederlands over van alles en nog wat te praten. Jullie zijn altijd welkom.

Liefs van Erwin, Yvette, Amy, Erwin en Suzanne

Unknown zei

Hoi!

Dat klinkt wel heel gezellig, zo'n week op de boerderij! Lekker relaxed, maar toch veel doen!

Ik zag je de skype en vond je er al zo fris en fruitig uitzien, maar nu snap ik het geheim; de beautysalon!
Lekker he!

Groetjes! Janneke

Anoniem zei

Hmmmm aparte combinatie. Op de boerderij maar wel met keurig gelakte nageltjes.. :-)Leuk idee voor vrouw zoekt boer die boerderij daar.. Ziet er echt geweldig uit..

ik had een ID maar ben het vergeten Tja BLONT nog steeds

groeten uit het haagje..

Mariska

Anoniem zei

Hoi Mascha en Edwin,

Wat is het toch leuk om jullie verhalen en belevenissen te lezen. Zo geniet ik vanuit het verre Nederland elke keer met jullie mee.
Veel plezier straks met Angeline en Harald!

Liefs Syl

hansvana zei

Hallo Wereldreizigers.
Zoals ik lees vermaken jullie je beregoed. Wat mij opvalt aan jullie laatste verhaal is dat Nederlanders ook hetzelfde kunnen zijn als Marokkanen en Turken in Nederland. Wij maar kankeren op de Marokkanen en Turken dat ze niet integreren en hun eigen enclave maken. En zie Nederlanders doen precies het zelfde of zie ik dat verkeerd. Toch wel typisch dat zoveel mensen van verschillende afkomst toch hetzelfde kunnen zijn.
Garoet aan jullie beiden,
Hans

Yvette en Erwin zei

Hallo Mascha en Edwin,

Ik probeer zoveel mogelijk jullie blog te volgen en ook de reacties. Het leuke vind ik momenteel de reacties die jullie krijgen op het bezoek bij ons. Vooral de laatste van Hans is erg opmerkelijk. Voor wij gingen emigreren probeerde ik mensen in Nederland soms te overtuigen dat de Nederlanders die in het buiteland wonen en in een kolonie, hetzelfde zijn als de mensen waar zij soms zo opschelden; de Marokkanen en Turken; ze wonen allemaal bij elkaar, doen of het hun buurt is en ze spreken ook nog hun eigen taal als ze in de bus zitten of andere publieke gelegenheid.
Maar ik sprak tegen dovemans oren.
Ik wist en weet beter en ook Hans heeft dit goed gezien. Ook wij spreken Nederlands als wij met andere Nederlanders of van Nederlandse afkomst samen zijn in een winkel, restaurant, bus enz. Wij wonen niet in de kolonie, maar op het platteland en wij hebben enkel en alleen Brazilianen als buren. Verderop wonen wel mensen die Nederlands spreken maar zien we weinig. Om je "thuis" te voelen in een ander land moet je een balans zien te vinden tussen je nieuwe en je oude thuis. Dat betekent integreren in de gemeenschap en dus de taal leren als eerste vereiste en enkele gewoontes van het oude thuis blijven houden waarmee je je daarmee prettig voelt. Ik zou me niet prettig voelen als ik ook in mijn eigen huis de hele dag Portugees zou moeten praten, dus het Nederlands blijft in ons huis gehandhaafd. Behalve als we vrienden van ons of van onze kinderen hier hebben die alleen Portugees spreken, dan wordt er door iedereen geprobeerd Portugees te spreken hoe moeilijk dat soms ook is. Het is makkelijk over buitenlanders en integreren te spreken als je niet onder die label valt maar val je hier zelf onder zijn de dingen echt anders. Het is overigens in mijn visie onmogelijk om voor altijd je eigen nederlandse wereld te blijven behouden. Als je dat voor ogen hebt kun je beter terug gaan naar Nederland want dan zal het integreren niet lukken en dus het slagen van je ondernemening ook niet. Men werkt en denkt hier niet Nederlands en dat is het eerste waar je hier mee om moet leren te gaan. Dus Hans, je zag het volgens mij niet verkeerd.
Groet Yvette

Anoniem zei

Leuk om te lezen en Dylan vond je heel stoer op de tractor Edwin en ik jou Massie op de grasmaaier haha. Juli is wel winter daaro, maar zal zeker mijn bikini meenemen en ja Yvette ook een trui. Het is hier lekker weer. Zo de stad in voor Koninginnedag...

Dikke kus

Joyce & Dylan

Ans zei

Waaauuuuuw,
Lang verhaal maar erg leuk om te lezen over het leven op het land en de boerderij.
Ziet er prachtig uit de omgeving kan me goed voorstellen dat jullie het er naar je zin hebben gehad.

Echt leuk Mascha ook jij op de tractor of heb ik dat niet goed gezien.
Je nagels zien er hip uit echt een vrouwe ding he hahahaha. Ben blij voor je dat je dat ook nog hebt kunnen doen.

dikke kus van Ans