In Balneario bij Bernardo

Dag 176 en 177, 23 en 24 april 2009, Balneario Camboriu

Wat is 'ie veranderd. We herkenden hem bijna niet! Op de boot naar Isla Ometepe in Nicaragua had 'ie nog een baard, maar nu heeft ie een glimmend babygezichtje. We zijn bij Bernardo, een medicijnstudent die we vier maanden geleden hebben ontmoet. Toen zei hij: "Als je ooit in Brazilie bent, moet je naar mij komen". En dat doen wij dan natuurlijk. Hij heeft college als wij in Balneario arriveren, maar dat geeft niet, want de sleutel ligt bij de concierge. We kunnen dus zo zijn huis in! Wat een vertrouwen. Dat maak je toch niet vaak mee. We vermaken ons met slenteren door de stad en op het strand. Om 21:00 komt Bernardo thuis en we gaan lekker vis eten op de boulevard. Hij woont samen met zijn zusje Linn (17) en zij vergezelt ons. Wij vinden het wat vreemd dat ze continu hand in hand lopen en knuffelen, maar misschien is het een Braziliaans gebruik...


Eenmaal terug in zijn appartement trekt hij alle registers open. Hij moet en zou een goed gastheer zijn, dus schenkt hij overvolle glazen caipirinhas en whiskey, installeert hij de waterpijp en gaat de muziek op tien. Hij danst met mij en filmt Edwin die gitaar probeert te spelen. Een supergezellige avond dus..

De volgende dag hebben we sterk de behoefte aan frisse lucht (dat waterpijpen maakt wel schor). Bernardo moet naar school en wij nemen de kabelbaan naar de top van de heuvel ten zuiden van Balneario. Het geeft een facinerend uitzicht op het strand en de honderden wolkenkrabbers van de stad. 's Avonds hebben we eerst een preparty thuis en rond 00:30 gaan we naar Woods Bar. Vooral Edwin vond dit een bijzonder lekkere, eh, muzikaal interesante ervaring. Kijk maar eens bij het onderdeel foto's. Maar ook ik kijk mijn ogen uit, want we zijn nu in een countrymuziek bar. Meisjes op 9 cm hoge hakken doen aan linedansen, iedereen schreeuwt alle liedjes van de band mee (de zanger ziet er uit als Garth Brooks). Ik kan de muziek niet helemaal rijmen met hoe het publiek er uitziet. Komt bij dat de Brazilianen heel goed kunnen 'paartjesdansen' en hoewel wij natuurlijk nu heel soepel kunnen tangodansen zijn wij echt veel te stijf voor het swingende billen- en heupgeschud van de locals. Om half vier houden we het voor gezien. Bernardo is superverbaasd, want de bar gaat pas om 06:00 dicht, maar ik trek de country niet meer. Bedje in en de volgende dag nemen we de bus naar Curitiba om Harald en Angeline te zien..

Bernardo danken wij voor zijn gastvrijheid en het afstaan van zijn bed. Een geweldige gastheer en over een paar jaar hopelijk een geweldige dokter...