woensdag 26 augustus 2009

10 dagen stil in Wat Kow Tahm

Dag 291 tm 301, 16 tm 26 augustus, Wat Koh Tahm, Ko Phangan Island (Ban Tai)

Zullen we het gewoon doen? Waarom niet; we hebben de tijd, we zijn in de buurt. We kunnen eigenlijk geen redenen bedenken waarom we niet in retreat zouden gaan. Via de website http://www.watkowtahm.org/ melden we ons aan.

Vanaf Ko Samui varen we naar Ko Pha-Ngan, een iets kleiner eiland. In één keer rijden we door naar de 'wat'. Wat is het Thaise woord voor boeddhistisch klooster. Op 16 augustus kunnen we ons registreren. De retreat zelf begint een dag later rond 18:00 uur. We zijn vroeg en lopen wat rond. Ik ben gewoon een beetje zenuwachtig voor het hele gebeuren! Edwin is veel meer ervaren in het mediteren, maar ik ben een beginner én een scepticus. Ik heb nog nooit echt gemediteerd (afgezien van die mislukte poging een paar dagen geleden met die Duitse leraar) en stort me nu in een vrij extreme meditatie retreat! 10 dagen complete stilte, 10 dagen zelfreflectie en bezinning, 10 dagen op een leven. Ik laat het maar gewoon gebeuren. Wel spreek ik met Edwin af dat als ik het écht niet meer trek, ik de retreat verlaat en dat hij me kan vinden aan het strand. Maar mijn intentie is om de tien dagen vol te houden.

Steve en Rosemary Weissman leiden al meer dan 20 jaar retreates in de traditie van het Theravada Boeddhisme, het kleine wiel, wat de meest oorspronkelijke leer van de Boeddha is. De rode draad van hun retreat is aandacht, mededogen en liefdevolle vriendelijkheid die leiden tot inzicht, wijsheid en uiteindelijk Verlichting. Het belangrijkste doel voor de komende dagen is het vergroten van ons bewustzijn. Hoe? Door voornamelijk bewust te worden van de ademhaling, dit omdat de ademhaling een neutraal object is die een goede reflectie is van onze toestand in het nu. Dit wordt ook wel Vipassana meditatie genoemd. Het zal allemaal wel, voorlopig maak ik me meer zorgen over de leefomstandigheden. Slapen op een matje, douchen door een bakje koud water over je heen te gooien Elke dag om vier uur op staan. Hmm, ik heb nog wel wat twijfels hoor!

De meesten lezers van ikhebhetwelgezien.nl willen natuurlijk weten hoe we het hebben ervaren. We kiezen er echter bewust voor om dit blog meer algemeen te houden dan diep in te gaan wat onze persoonlijke ervaring is. Want dat is het namelijk; een heel persoonlijke ervaring. 10 dagen je mond houden en 12 uur (!) per dag mediteren raakt je wel degelijk, maar hoe is niet zomaar op te schrijven. Wat een retreat 'met je doet', zal ook pas blijken in de toekomst.

Het dagelijkse schema:
4:00 opstaan
4:45 zittend mediteren
5:30 yoga
6:35 zittend mediteren
7:05 ontbijt

8:15 onze taken (afwassen, schoonvegen etc)
9:00 lopend mediteren
9:30 les van de leraren en zittend mediteren
10:15 zittend of staand mediteren
10:25 korte boodschap van de leraren
10:30 lopend mediteren
11:00 lunch (pasta/rijst en groente)
werken

13:00 lopend mediteren
13:45 staand of zittend mediteren
14:45 lopend mediteren
15:30 zittend mediteren
16:15 zittend of staand mediteren
16:30 lopend mediteren
17:15 licht avondeten (fruit)

18:15 zittend mediteren
18:45 staand of lopend mediteren
19:15 les van de leraren
optioneel na afloop nog mediteren of slapen

Tien dagen stil zijn en hard core mediteren is echt lang, maar omdat er een strak dagschema wordt gehanteerd is het niet moeilijk om in het ritme te komen. Om vier uur opstaan (wakker worden door het luiden van een bel) bijvoorbeeld is na twee nachten al geen probleem meer. Iedere mediteerder heeft ook een taak. Ik moet dagelijks rond half 12 de meditatiehal schoonmaken. Een klus die me zo'n 35 minuten kost. Edwin's taak is het afruimen en afwassen na het ontbijt om 07:00 uur. Het is ook eigenlijk wel lekker om een schema te hebben. Dat hebben we lang niet gehad. Het eten is bijzonder goed. Vegetarisch, smakelijk en veel. Iedereen heeft een eigen set van bestek, bord en beker, die je zelf schoonmaakt. Zoals je in het dagschema kunt zien is het middagdeel een lange ruk van zittende meditatie, lopende meditatie en staande meditatie achter elkaar. Ik heb dit elke dag als het zwaarste deel van de dag ervaren. Vooral de eerste vijf dagen is het heel erg heet, na dag 6 begint het gelukkig af te koelen.

Tijdens de retreat hebben we allemaal drie keer een persoonlijk gesprek met Steve of Rosemary. Je hebt dan gelegenheid vragen te stellen (dan mag je dus even praten!) en tips te krijgen over het mediteren. De rest van de tijd kun je alleen communiceren door een briefje te schrijven aan één van de assistenten. Zo heb ik na dag twee gevraagd of ik op een krukje mocht gaan zitten om de zittende meditatie te doen. Door mijn kapotte rechterknie (te veel bergbeklimmen in Argentinië) en mijn gekke linkerpootje kan ik maar niet in een prettige meditatie (lees: gekruiste benen) houding zitten.

Onze groep bestaat uit 26 personen, waarvan 11 vrouwen. Een vrouw van 41 is de oudste van de vrouwen. De meeste zijn dertigers of jonger. En denk niet dat het allemaal zweverige types zijn. Het zijn normale, moderne meiden zoals ik hahaha. En veel mediteren voor het eerst. Een aantal is al vaker hier geweest. In de meditatiehal zitten mannen links en vrouwen rechts. Ook tijdens het eten zijn mannen en vrouwen gescheiden. En uiteraard zijn de slaapplekken ook apart! Je wordt geacht niemand aan te kijken en zeker niemand een glimlach te geven. Dit is vooral om de ander niet te storen en zijn/haar stilte optimaal te laten beleven. Ik heb er ook geen moeite mee Edwin niet aan te kijken, hoewel we af en toe per ongeluk buiten, tijdens de walking meditatie, elkaar in de verte wel zien staan. En dat is wel raar natuurlijk.

Omdat je totaal geen prikkels krijgt, word je steeds rustiger. Alles wat het dagelijkse ritme verstoort heeft dan ook meteen een grote impact (maar daar krijg je dan weer tips voor om daar mee om te gaan :-). Als ik op dag 9 Edwin met een assistent de walking meditatie zie verlaten, raak ik van slag. Ik had wel gezien dat zijn arm rood was, maar ik heb natuurlijk geen idee wat er aan de hand is. Tien minuten lang maak ik me ernstige zorgen. Is hij gebeten door een king cobra (er zitten hier veel king cobra's rondom het klooster)? Een schorpioen? Een spin? Gelukkig informeert een assistente me later dat zijn arm is ontstoken en dat 'ie naar het ziekenhuis is. Anderhalf uur later is Edwin terug met een verband om zijn arm. Een wat leukere verstoring van het dagelijkse ritme is als er op dag 8 ineens geen fruit als diner is, maar een bruin broodje. De reacties zijn zo sterk van iedereen. Verbazing, teleurstelling, opwinding. Kun je nagaan hoe je gewend raakt aan de vastigheid.

Uiteindelijk zijn er drie mensen die de retreat voortijdig verlaten. Twee mensen na drie dagen en één persoon na zeven dagen. Ik heb het volgehouden, al was ik soms de wanhoop nabij. Als we weer mogen praten, merk ik dat ik na een half uur echt óp ben. De stilte en de rust is zo in je systeem gaan zitten, dat praten een inspannende bezigheid is geworden. En dan na de groepsfoto en de laatste klusjes stappen we weer de normale (hectische, lawaaierige Thaise) wereld in. Het is gewoon raar om weer brommertjes te horen en kleuren, mensen, geuren te beleven. We racen in één keer door naar een heel stil strandje aan een prachtige baai (Had Thian oost) met een resort en enkele kleine bungalows. Geen auto's en je kunt er alleen per bootje komen. Het is een plek speciaal voor mensen die even uit de drukte weg willen blijven en tot rust willen komen. We zijn hier met een aantal vrienden uit de retreat en hebben heel veel gesprekken over onze ervaringen. Gek genoeg moeten we allemaal weer een beetje op gang komen. En verwerken wat er nou allemaal in zo'n retreat met je gebeurt.

Ik raad het mensen zeker aan een retreat te doen. Het was echt zwaar, echt. Denk er zeker niet te licht over. Je moet bereid zijn hard te werken, er voor te gaan. De diepte te durven ervaren (wat mij niet altijd even goed lukte), maar je pikt er altijd iets van op, hoe moeilijk je het ook hebt. Of ik het nog een keer ga doen? Hmm, misschien.



Wil je nu echt weten hoe onze retreat eruit zag en wat de inhoud van de lessen waren? Steve en Rosemary hebben een boek geschreven waarin ze bijna letterlijk weergeven hoe de retreat eruit ziet, te koop bij Amazon: http://www.amazon.com/Compassionate-Understanding-Meditation-Retreat/dp/1557787697.

Update: In de Happinez van januari 2010 staat een artikel over de stilte meditatie van Steve en Rosemary in Wat Kow Tahm in Thailand

7 opmerkingen:

Martijn de Beer zei

wow, heftig hoor! maar wel gaaf... oh je hoeft voorlopig niet naar Nederland te komen hoor, de herfst is begonnen en verder is het een stom land :-)

Wij zijn alweer aan het sparen voor een nieuwe wereldreis over vijf jaar ofzo...

arie en joke zei

Hoi lieverds,
We zijn blij dat jullie weer in de "normale" wereld terug zijn. Zo te lezen heeft het toch meer inhoud dan wij beseffen.
Als zelfs Mascha als sceptisch deelneemster het uiteindelijk als positief heeft ervaren, moet het toch wel de moeite waard zijn.
Heel veel sterkte met het integreren en veel dikke kussen van
Joke en Arie

Anoniem zei

Lieve Mas & Edwin,
Wat een geweldige ervaring, hoe dicht kan je bij jezelf komen...
Heel veel liefs,
Elze

ans zei

Mooie ervaring, meer kan ik niet zeggen.....

xxxxx Ans

Anoniem zei

Knap dat jullie het vol gehouden hebben. Daar moet je wel heel stevig voor in je schoenen staan.

Een nichtje van mij heeft het niet vol gehouden. Zij heeft een soort cultuurschok gekregen. Ze was helemaal haar referentiekader kwijt, maar zij was ook wel een stuk jonger toen.

Prachtige bloggen schrijven jullie trouwens. En dat voor 'niet-lezers' zoals jullie ... ;)

Groetjes,
Anne-Marie van der Most

hansvana zei

Ik heb jullie verhaal wel drie keer gelezen en steeds weer kwam ik tot de conclusie je moet wel heel sterk zijn om dit te kunnen volbrengen. Ik neem mijn petje af.
Dit zou voor mij een onmogelijk iets zijn. Niets mogen zeggen is voor mij de zwaarste straf die er bestaat.

Anoniem zei

En nu gaan jullie eten in Rome en beminnen in Indonesie? ;-)

Stoere actie, goed dat jullie het hebben volgehouden!

Groetjes,
Mireille