Naar Laos; 13 uur over 115 kilometer

Dag 365 en 366, 29 tm 30 oktober 2009, naar Laos, Muang Khoua en naar Luang Prabang

Wat waren we positief in onze vorige blog toen we schreven 'direct door naar Laos'. Achteraf bezien hebben we enorm veel geluk dat we überhaupt vandaag de bus van Dien Bien Phu naar Laos kunnen nemen. Deze bus gaat maar drie keer per week, horen we later van andere reizigers. Dé verrassing van de dag is wel de verhouding tussen het aantal kilometers en het aantal uren dat we over dit traject gaan doen. Hier komt tie!

Vijf uur staan we op. Om half 6 worden we bij ons hotel Long Binh opgehaald en de bus zit al vol met andere backpackers. Er is geen ruimte voor ons zessen (er is ook nog een Duits stel namelijk). Maar achterin worden de rugzakken wat verplaatst zodat er een ruimte ontstaat waar we met 5 personen plaats op 'kunnen' nemen. Annemarie heeft zelfs het 'geluk' dat ze op een harde ijzeren plaat voorin naast de chauffeur moet zitten. Dit belooft veel goeds, maar echt erg is het niet want we hoeven vandaag maar zo'n 100 kilometer te reizen. Drie uurtjes dus ongeveer. Na drie kwartier stopt de bus. In de 'middle of nowhere' wachten we bijna een uur totdat er een bekende van de chauffeur instapt en we eindelijk verder kunnen richting de grens. Fijn, zijn we hiervoor zo vroeg opgestaan? Na nog een uurtje van 'prettig asfalt' komen we aan bij de grens van Vietnam. Deze grensovergang kost een half uurtje voor iedereen om zijn exit stempel te krijgen en we kunnen vrolijk verder. Rond 9 uur komen we aan bij de grens van Laos. Alvast de eerste statistieken; we hebben bijna 40 kilometer gereden en zijn ondertussen 3,5 uur verder, maar het wordt nog leuker ;-(

Efficiency moet nog uitgevonden worden bij deze grenspost die pas twee jaar open is. Maar liefst vijf mannen zitten naast elkaar aan een balie en elk heeft een 'belangrijke' taak. De één neemt de paspoorten aan, de ander plakt het visum er in, twee voor een stempeltje en nummer vijf voor de knaken. Ze zitten trouwens niet in een logische volgorde naast elkaar, waardoor je zelf van het ene raampje naar het andere raampje moet om te kijken waar je paspoort zich bevindt. Je denkt dat als je 35 dollar neertelt voor een visa dat daarmee alles geregeld is. NOT! Want een visa zonder geldig stempeltje is nog niets waard, maar voor dat verdomde stempeltje mag je weer netjes geld neertellen, niet veel, maar het gaat om het principe. En daar krijg je dan een kwitantie van, die met de hand wordt uitgeschreven. Twee 'dure' stempeltjes verder krijgen we eindelijk na 45 minuten ons paspoort terug met de nodige formele toegangsbewijzen voor attractieland Laos. Klein minuscuul detail, we stonden voorin de rij en we zijn ruim 2,5 uur verder als alle andere 23 medepassagiers ook hun paspoorten terug hebben. Maar we zijn in Laos, ons 22e land!!!

Half twaalf zit iedereen weer op zijn plaats en gaan we verder. Zoals ik al schreef, de grensovergang is pás twee jaar open, maar wat niet in de planning is meegenomen is de verdere infrastructuur. We moeten nu nog zo'n 75 kilometer naar het plaatsje Muang Khoua waar we willen overnachten. Na precies 5 minuten staan we alweer stil, wegwerkzaamheden! Dit gaat zo ongeveer elk kwartier door. Na 2 uur rijden komen we eindelijk aan in een klein bergdorpje waar we wat kunnen eten. Nog een klein detail namelijk, we 'dachten' dat we opgehaald zouden worden bij het hotel om dan naar het busstation te gaan. 'We slaan daar dan nog wel wat eten in', hadden we onszelf wijs gemaakt. Dat eten inslaan was dus mooi niet gebeurt en echt geradbraakt kwamen we aan bij de late lunch. We weten nu overigens wel waarom je nooit met een lege maag naar de efteling moet gaan ;-). Een bakkie instantnoodles slurpen we naar binnen en met een banaan vullen we de laatste gaatjes.

Klaar voor het vervolg van de reis? Niet echt, maar gewoon op de tandjes bijten. Eén ding moeten we er wel bij vermelden, de omgeving is echt waanzinnig mooi! Na 40 minuten horen we opeens een enorme knal maar de chauffeur rijdt vrolijk door al zou ik zweren dat ik verbrand rubber ruik. Ik krijg wel gelijk want in het volgende dorpje stopt de chauffeur en wordt de achterband vervangen. Een welkome plaspauze na de natte noodledrek van de lunch. De pauze is gelukkig van korte duur en we hobbelen weer vrolijk op ons achterbankie. Als we vlak bij de eindbestemming komen moeten we wéér stoppen voor wegwerkzaamheden, ditmaal wordt er netjes bij gemeld dat er gewerkt wordt tot 5 uur. Daar het nu al half 4 is hoeven we dus maar anderhalf uur te wachten. Tuurlijk, kan er ook nog wel bij. This too shall pass! We komen uiteindelijk aan en om de statistieken even af te ronden; over de totale 115 kilometer doen we maar liefst 13 uur!

Het dorpje is weinig spannend en kent zelfs een curfew van 10 uur. Alle elektriciteit wordt opgewekt met generators en die draaien alleen tussen 6 en 10 uur in de avond. Maar onze buur – een localscafé – heeft dat opgelost met een eigen generator. Tot half 7 de volgende ochtend wordt er volop gezopen en geschreeuwd en kunnen we alleen maar hopen dat onze chauffeur daar geen deel aan heeft genomen. Gelukkig heeft onze chauffeur geen kegel en rijdt hij ons deze nieuwe dag in vier uur naar een dorpje waar we afscheid nemen van Jeroen en Annemarie. Zij gaan naar het noorden van Laos om vervolgens in Thailand de broer van Jeroen te ontmoeten. Wij pakken de bus door naar Luang Prabang en zien hun over twee weekjes wel weer. Het eerste jaar van onze wereldreis sluiten we af met weer eens keihard reizen. We zijn moe en gaan in Luang Prabang weer even lekker bijkomen.