maandag 28 december 2009

Kerst in bus, Birmese stad en Thaise metropool

Dag 422 tm 425, 25 tm 28 december 2009, Naar Yangon en terug naar Bangkok

Dat was een slimme zet, die twee busstoelen per persoon. Want de bus zit propvol en de ruimte per stoel is beperkt. En uiteindelijk is de rit geen 20 uur, maar slechts 15 uur. Onderweg zijn we ineens over een lege zesbaansweg (ik ben al uren wakker deze nacht, want slapen lukt niet echt) die volledig verlicht is met straatlantaarns. We rijden nu langs de nieuwe hoofdstad van Birma die de regering in een vlaag van verstandsverbijstering uit de grond heeft gestampt. Deze stad ligt in een droge, kale omgeving en niemand snapt waarom Yangon niet meer de officiële hoofdstad is. Hoewel dat het natuurlijk nog wel is voor alle andere mensen. Laten we het houden op een misplaatst prestigeproject dat miljoenen heeft gekost en wat beter besteed had kunnen worden aan het bestrijden van de schrijnende armoede in dit land.

In Yangon komen we aan op Eerste Kerstdag, maar een kerstfeest is er niet echt. Ach, met een bordje fried prawn fantaseren we de kerstsfeer er wel bij. Tweede Kerstdag in de ochtend vliegen we terug naar Thailand, Bangkok. Met en beetje weemoedig gevoel. We waren graag nog wat langer in Birma gebleven. Ik weet zeker dat we hier nog een keer terugkomen. Okay, het is een land met een gebruiksaanwijzing en je moet zorgvuldig voor jezelf de afweging maken of je wel naar een land wilt dat al jaren en jaren wordt 'bestuurd' door een militaire dictatuur. Maar wij kozen ervoor om te gaan. Om vooral de lieve mensen in dit land te laten weten dat ze niet vergeten zijn. En ook omdat we met ons geld de mensen een klein beetje hebben kunnen helpen. We hebben heel bewust zo veel mogelijk vermeden dat ons geld direct de uitpuilende portemonnee van de regering vult. Elke keer slapen in private guesthouses, rijden met lokaal vervoer, eten in familierestaurantjes. En we hebben veel meer dan ooit souvenirtjes gekocht, omdat we het de mensen hier zo ontzettend gunden.

In geen enkel land tijdens deze reis heb ik zo vaak met tranen in mijn ogen genoten van de vriendelijkheid van de mensen en tegelijkertijd met pijn in mijn hart gezien hoe zwaar het leven hier is. En dan krijg je als toerist nog helemaal niets mee van de strafkampen van de politieke gevangenen, de ijzeren controle op de mensen, de angst voor hun leven als ze willen protesteren. Daarom met recht een land met gebruiksaanwijzing, maar laat je er niet van weerhouden hier heen te gaan. En als je gaat, ga alsjeblieft niet alleen naar de vier highlights van dit land (Yangon, Madalay, Bagan en Inle Lake), maar ga juist naar de kleine dorpjes onderweg. Daar leer je het echte leven kennen en je zult met open armen worden ontvangen als een nieuwe vriend.

Over vrienden gesproken; eentje ligt in een ziekenhuisbed in Bangkok en de ander ligt er op de slaapbank naast. Al ruim twee weken lang zijn Jeroen en Annemarie, onze reismaatjes, in het ziekenhuis na het zeer ernstige ongeval van Jeroen in Laos. Zodra we aankomen in Bangkok op Tweede Kerstdag rijden we na onze vlucht vanuit Birma direct naar het ziekenhuis toe om ze weer een dikke knuffel te kunnen geven. Jeroen kan niets zelf (hoewel er met zijn mond niets mis is hahaha). Hij heeft inmiddels een corset en kan een beetje rechtop zitten, maar lopen of staan is er de komende maanden nog niet bij. Arm jochie!! Hopelijk hebben we met onze bezoeken deze dagen hun verblijf hier iets draaglijker gemaakt. We pendelen tussen Khoasan Road en het ziekenhuis en nemen Annemarie nog een avond mee op stap. Dat heeft die meid wel verdiend!!

En dan is het 's avonds tijd om afscheid te nemen, want wij hebben onze vlucht naar Jakarta en het goede nieuws is dat vier uurtje later Jeroen en Annemarie en een Nederlandse verpleger het vliegtuig naar Nederland nemen. Eindelijk mag hij worden vervoerd. Schatjes, veel sterkte in het koude Nederland!!

In Jakarta staan twee uitzinnige oudertjes druk zwaaiend ons op te wachten!!! Ik heb ze elf maanden niet gezien (ze hebben nog een maandje met ons meegereisd in Peru en Bolivia in februari, weet u nog??). Het weerzien is heerlijk!! Naast hun staat Jantje, een Indonesische gids die zich de komende weken over ons ontfermt. We zijn in ons laatste land van deze reis. O, ja, en het goede nieuws is dat we ons huis weer hebben verhuurd tot 1 maart. Dat levert ons in ieder geval geld op om tickets naar...ahum..huis te kopen. Maar zover is het nog niet. Ik ga in de relaxstand en laat me door Jantje naar ons hotel rijden. Selamat datang in Indonesia!

Nog één laatste ding; de foto's van Birma staan online op ons Flickr account; kijk maar hier: http://www.flickr.com/photos/ikhebhetwelgezien/collections/72157622952561649/

3 opmerkingen:

ans zei

Fijn dat jullie Jeroen nog hebben opgezocht en ook blij voor hem dat hij weer naar Nederland is gekomen...
Zal hij niet snel vergeten dat jullie hun hebben opgezocht...lief..

Wens jullie super veel plezier toe met je ouders. Wanneer komt je zus langs nog voor oudjaar of toch in het nieuwe jaar...

wij gaan morgen dansend het nieuwe jaar te gemoed op de grote markt...

spetterend en gezond 2010 gewenst...

liefs van Ans en Har

Anoniem zei

Veel plezier met het laatste staartje van jullie reis (snel gegaan!) en alvast een heel mooi 2010!

Groetjes,
Mireille

Nijsz zei

Hoi allerliefste zus en zwager,

Ik moet straks echt afkicken van -het- 6- x- per- dag- op- m'n -bladwijzer -klikken- om- te- kijken- of- er- al- een- nieuw- verhaaltje- gepost -is.

Heb echt genoten van jullie verhalen. Alsof ik er zelf een beetje bij was ;-)

Gelukkig ben ik er binnen een paar dagen ook ECHT bij.

Dikke knuffel!

Larissa