India, reizen in de overtreffende trap

We zijn gelukkig weer op reis geweest. 1,5 jaar na thuiskomst werd het wel weer tijd voor een uitdagende vakantie. Heerlijk om de rugzak weer in te pakken!  Hoe omschrijf je een reis naar een land dat bijna niet te omschrijven is. Onderweg hadden we niet veel puf om ons blog bij te houden en deden we het gemakshalve met korte up-dates op Facebook, maar nu dan toch een poging om onze India reis in woorden te vatten. We zijn natuurlijk wel wat gewend, maar India is reizen in de overtreffende trap. Het is druk, lawaaiig, rommelig, ongeorganiseerd en superbureaucratisch tegelijk. We zien armoede en rijkdom. Dit land wordt niet voor niets het land van uitersten genoemd, maar bovenal is het gewoon enorm interessant! We kunnen ons hier weer heerlijk verbazen en verwonderen over wat we zien (ruiken, proeven, horen). Onze zintuigen staan op scherp en daar doen we het voor. We snappen veel dingen niet, proberen de contrasten te begrijpen en laten ons meevoeren in de stroom van gastvrijheid.

Er zaten heel wat uurtjes voorbereiding in onze reis, want in nog geen 2,5 week veel zien vereist toch wel wat planning. En dan blijkt ook wel weer dat India niet te plannen is. Na een paar uurtjes slapen in Delhi, vliegen we de eerste dag naar het noorden, naar het plaatsje Rishikesh. Maar de vliegtuigmaatschappij Fly Kingfisher heeft onze vlucht geannuleerd en moeten we dus wachten op de volgende, een paar uur later. Rishikesh is de yoga capital of the world, wat eigenlijk betekent dat je overal yoga kunt beoefenen. Maar ook meditatie in ashrams, ayurvedische massages, reiki, handlezen (Edwin staat een lang en gelukkig leven te wachten), horoscoop trekken. We volgen de yogalessen die ons Hotel Divya aanbiedt. Heerlijke lessen waarbij we er vooral achterkomen dat we nog een lange weg te gaan hebben willen we net zo goed worden als onze juf. Ze maakt de lessen extra bijzonder door de aanmoedigingen te zingen: "Enjoy".

Rishiskesh ligt aan de heilige rivier de Ganges, daar waar deze uit het hoge Himalaya gebergte overgaat naar het vlakkere land. Een hangbrug verbindt de beide oevers. Zomaar deze brug nemen gaat niet, want onderweg moet je koeien ontwijken, zorgen dat de apen je tas niet afpakken en ook nog het oorverdovende getoeter van de brommers aanhoren. Plus natuurlijk de mensenmassa die met je op de foto willen. Kortom, het is geen saaie brug! Vanaf de oevers heb je mooi zicht op de mensen die in deze rivier zich onderdompelen en wassen. We gooien allebei een mooie kristalsteen in deze rivier. Het is tenslotte wel de Ganges! En dan heeft een bacterie me te pakken. Of het nou het eten was, of het water wat ik misschien toch een beetje binnenkrijg bij het tandenpoetsen, zullen we nooit weten, maar een nacht en een dag ben ik niets waard. Gelukkig biedt de plaatselijke dokter (praktijk ter grootte van een bezemkast achter een vuil gordijn) de oplossing in een kuurtje anti-biotica. Weer een gecancelde vlucht als we terug naar Delhi willen en ook nog vertragingen. Lang leve Fly Kingfisher. En dat is onze pick up er ook niet en zo komt het dat we weer maar slechts een paar uurtjes slaap in Delhi hebben voordat we naar Jodhpur vliegen. Deze stad in Rajasthan wordt ook wel de blauwe stad genoemd, maar je oog wordt vooral getrokken naar het enorme fort dat boven de stad uitsteekt. Maar wat ons bezoek aan Jodhpur helemaal te gek maakt, is onze eerst echte couchsurf-ervaring bij Reena en Ram. Het valt nog niet mee om goed af te spreken, maar na wat telefoontjes staat Ram 's avonds voor ons hotel Haveli. Hij is met de brommer. Of we achterop willen? Hebben we een keuze? Met z'n drieen scheuren we door de overvolle zeer smalle steegjes van het oude centrum van Jodhpur waar we koeien ontwijken en luid toeterend iedereen attenderen op onze aanwezigheid. Met kramp in mijn kont van de samengeknepen billen arriveren we in een achteraf straatje bij hun huis. Zijn vrouw Reena staat ons verwachtingsvol op te wachten. Met haar hebben we steeds contact gehad via de website van Couchsurfing, maar ze spreekt nauwelijks Engels. Maar later blijkt dat dat meer verlegenheid is. Het ijs is snel gebroken na onze eerste kopje masala chai thee. Hun dochters van 4 en 7 zijn ondertussen niet meer te houden en hangen om onze nek, dansen dansjes met ons en laten ons niet meer los. Wat een schatjes! En ook hier doet mijn duimtruc het weer goed :-) Ik help Reena in de keuken (nou ja, keuken) met het maken van een heel apart, maar zeer lekker typisch Rajasthaans gerecht. Wel een beetje pittig (onze arme darmpjes). We eten op de grond, een tafel is er niet. Na het eten bekijken we hun 400 trouwfoto's. Ze trouwden toen ze 17 waren en het is een gearrangeerd huwelijk, zoals dat gebruikelijk is in India. Ik krijg ook nog een prachtige henna tattoo op mijn linkerhand en we dansen nog wat meer op de Bollywood hits. Zo een inkijkje krijgen in het leven van een Indiaase familie is echt onvergetelijk en met een warm hart nemen we pas heel laat die avond afscheid van ze. Pushkar is onze volgende bestemming. We verblijven in het fantastische (de naam zegt het al) Inn Seventh Heaven Hotel. Pushkar heeft een heilig meer, waar het as van Gandhi is uitgestrooid, en een unieke tempel die veel pelgrims aantrekt, maar het is ook de stad van hippies die niet vies zijn van een hashpijpje. Omdat er verder niet veel te zien is in de stad doen we het rustig aan en genieten we van een ayurvedische massage en het lekkere eten. Gek dat India nu ook al behoorlijk went, dat we de koeien op straat ontwijken, niet meer in de koeienvlaaien stappen en zelf de non-stop herrie van de toeterende rikshaws en brommers doet ons niet meer opschrikken. India is best chill! Jaipur is de Pink City vanwege de zalmroze gebouwen in de oude binnenstad. De chaotische straatjes zijn een aaneenschakeling van vuil en drukte. Op een of andere manier kunnen we hier onze draai niet vinden. Tuurlijk, het City palace, de Palace of Winds en de Jantar Matar zijn mooi om te zien, ons hotel Pearl Palace is heel fijn, maar het is ons iets te druk hier en het toerisme maakt de middenstand hier ook niet aardiger op (lees: we worden veel lastig gevallen). Wat wel veel indruk maakt is het Amber Fort En dan hebben we ook nog de pech dat onze trein naar Agra de volgende dag al vol zit en we dus noodgedwongen een dag extra moeten blijven. Maar zoals altijd komt alles weer goed, want onze tweede couchsurf-date gaat toch lukken. We rijden met de rikshaw richting het zuiden van de stad, maar het is echt onmogelijk om het adres te vinden. De jonge rikshawbestuurder doet zijn uiterste beste en belt een paar keer met onze host en dan eindelijk vinden we in een achteraf straatje het huis van de familie Verma. Ze (moeder, twee dochters, twee zonen, een schoonzus, een neefje en een tante

staan ons al buiten op te wachten en lijken wel een beetje nerveus, maar na het kopje masala thee sta ik ook hier weer binnen een kwartier te dansen op Bollywood muziek. Ja, lach maar! Om 11 uur 's ochtends je ten overstaan van de hele familie uitsloven met je dance moves is echt geen makkie hoor! Edwin doet ook nog een halfslachtige poging, maar vermaakt zich daarna vooral met het kijken naar mij en de twee zusjes Savita en Jyoti. En ze trekken echt alles uit de kast om het ons naar de zin te maken. Ook hier krijg ik weer een henna tattoo (rechterhand deze keer), mijn nagels worden gelakt, zelfs Edwin krijgt zijn bovenarm volgekliederd. Daarna gaan we eten koken in een piepklein keukentje en het is weer heerlijk! Daarna het klapstuk van de dag; Mascha omtoveren tot een echt Rajasthaanse.

Ze doen extra veel zwarte kohl op mijn ogen, knalrode lippenstift, een stip op mijn voorhoofd, armbanden om en ook de bekende rode verf in mijn scheiding (alsof ik getrouwd ben). Ook nog een zwarte stip op het midden van mijn kin en tot slot wordt ik aangekleed in een sari. Wat een ingewikkeld kledingstuk is dat zeg, draperen, vouwen en dan ook nog quasi nochalant het laatste stuk over je hoofd. Maar dan ben ik helemaal af en mag ik met mamma Verma op de foto. Briljant! Als we na een paar uur samenzijn weer weg moeten om onze trein naar Agra te halen,

krijg ik ook nog een sari mee en oorbellen en staan ze bijna met tranen in hun ogen afscheid van ons te nemen. Ze blijven ons vasthouden en knuffelen. Je begrijpt dat ook dit weer voor ons een onvergetelijke ervaring is. Twee jonge meiden die weten dat ze straks uitgehuwlijkt gaan worden, wel studeren en via couchsyrfing de wereld bij hun thuis halen en ons zoveel gastvrijheid bieden, wat een hartverwarmende mensen. In Agra zijn we natuurlijk maar voor een ding; de Taj Mahal. Schijnt heel mooi te zijn bij zonsopgang, maar het lukt ons niet vroeg op te staan. Om 08:00 staan we dan eindelijk voor een van de meest bekende gebouwen ter wereld. En hij is prachtig. Van veraf, van dichtbij. Een mooi staaltje vakmanschap. Maar dat is het dan ook. Een gebouw dat eigenlijk een mausoleum is en dus verder nogal doods is. Toch zijn we blij dat we 'em hebben gezien. We 'doen' ook nog het Agra Fort, maar leuker is toch de geimproviseerde markt langs de kant van de weg. Vanwege een moslimfeest is het een drukte van belang. Onze trein terug naar Delhi heeft drie uur vertraging. En bijna hadden we een andere trein genomen. Er zijn zoveel klassen in de trein en treinen hebben ingewikkelde namen, dus wij stappen in een trein waarvan men zegt dat ' ie naar Delhi gaat. Maar helaas, dit is niet de goede trein en HIJ RIJDT AL. Dus? Precies, dan spring je er alsnog uit (met volle bepakking best een uitdaging). Zonder te vallen springen we terug op het perron, een massa Indiers kijkt ons gebiologeerd aan. Ach, dat zijn we nu wel gewend! De juiste trein stopt ontelbaar veel keer en geeft ons daardoor wel een blik op de armoede van India. Langs het spoor wonen mensen in wat wij niet eens een dier zouden aandoen. Het vuil ligt meters hoog, kinderen spelen in en soort bruine smurrie van smerigheid. Het is ongelooflijk wat een armoede. Hoe dichter we bij ons station komen, hoe erger het wordt. Dit zijn de zogenoemde slums van Delhi. Om je een inzicht te geven hier een link van Google naar foto's van de slums. We zijn er zelf dus niet in geweest, maar zagen wel een stuk ervan dat langs het spoor ligt. Deze twee foto's hebben we wel zelf gemaakt: En dan hebben we dan eindelijk tijd voor Delhi. Het bekende Red Fort slaan we over, de bekende moskee Jama Masjid ook, want we krijgen bonje met de man van de bewaking die ons wil laten betalen, terwijl bezoek aan de moskee gratis is. Dan niet! Pfff. Dan gaan we wel wat leuks doen; naar de bioscoop voor een Bollywood film. De kaskraker op dit moment is Dirty Picture. Een nogal controversiele film, omdat er een vrouw de hoofdrol speelt en ze nogal sensueel is. De trailer kun je hier bekijken op YouTube. Wij hebben ons 2,5 uur (!!) prima vermaakt, ondanks dat de film in het Hindi is. Maar overacting is hier de trend, dus de verhaallijn was toch goed te volgen :-) 's Avonds is er een Couch Surf meeting, waar reizigers en Indiers samen komen. Een hele leuke manier om nog meer mensen te ontmoeten. Dan nog shoppen, nog meer lekker eten en dan is het Bye Bye India. Alle foto's zien? Kijk maar snel hier