Een warm welkom in Ghana

Lang voordat we op wereldreis gingen, bezochten we in Ghana de ouders van Mascha. Hier onze eerste indruk van deze reis

21 januari 2005 De kinderen zijn er. Dat is het belangrijkste nieuws. Vanmorgen nog gewerkt en af en toe contact gehad met ze. Om 4 uur vanmorgen zijn ze vertrokken uit Accra en om 13.00 uur waren ze er. Maar door alle emotie heb ik geen inspiratie om te schrijven en dus mag Mascha even.

 Dag lezers, hier is jullie nieuwe reporter. Vers aangekomen uit Nederland en dus nog vol verbazing over veel dingen. Natuurlijk hadden we al veel gelezen in de mailtjes van mijn ouders, maar dat nu in het echt zien is wel een stuk leuker. Ik ga even terug naar het begin. Na een lange vlucht met Alitalia, een uitgebreide stopover in Nigeria, kwamen we dan toch woensdagavond goed aan in Accra. Een klamme hitte viel op ons neer. Je hapt een paar keer naar lucht, omdat je het idee hebt dat er geen zuurstof in de lucht hangt. Later ging het wel weer hoor. Kamikaze en Prince, de broer van Obed, stonden ons al op te wachten. Wij gingen er dan ook van uit dat ze ons wel zouden herkennen. Maar toch hield Kamikaze een uitgebreide beschrijving van ons in zijn hand: Mascha; red hair, Edwin; long tail. Alsof hij ons zou missen... Met de grote 4x4 drive auto reden we naar zijn huis, onderweg druk pratend over van alles en nog wat. Zijn huis ligt in een nieuwe wijk in Accra en is echt gigantisch groot. We telden wel 6 kamers, een enorme huiskamer, met plastic witte banken en een stereo/TV set als een soort altaar in het midden. We waren behoorlijk afgepeigerd van de vlucht en doken ons bedje in. Ventilator aan tegen de hitte, maar ik had niet het idee dat het erg hielp. Vanwege een islamitische feestdag werden we al vroeg gewekt door het ‘ aanvliegen van Allah’ zoals Arie dat noemt. Als een cd die op repeat staat, bleven buurtbewoners het roepen, en opnieuw en opnieuw. Na het ontbijt vetrokken we richting de stad. Ondertussen was er al een afspraak gemaakt tussen Kamikaze en Yvonne en haar opa. Yvonne is de dochter van mijn werkster (Philomena) en we hadden kadootjes meegekregen voor haar; een mobiele telefoon en wat kleding. Ergens bij een tankstation en na nog wat heen en weer gebel kwamen ze er aan gelopen. Wel een raar idee dat ik haar dochter ontmoet terwijl Philomena haar kind eens per 2 of 3 jaar ziet. We hadden nog meer te doen die dag; Stijn moest een back-up cd ophalen bij een Nederlander met een eigen internetbedrijfje. Verder was het ook de hoogste tijd om af te koelen in het zwembad van het Sangri-La Hotel. Kamikaza deed zijn naam eer aan, want voor iemand die niet kan zwemmen durfde hij het wel aan om van Edwin en Stijn zwemles te nemen. Hij was niet meer uit het water te krijgen en als trotse broers en zussen stonden wij hem aan te moedigen. We moesten helaas wel constateren dat hij er nog niet is en nog veel moet oefenen. Hijgend als een oud paard kwam hij weer uit het water. De dag er na klaagde hij over spierpijn in zijn armen en schouders. Na het zwemmen vonden we het tijd voor het strand. Je betaalt wel geld om op het strand te mogen. Het was een drukte van belang, overal liepen mensen, werd er gedanst, paardgereden en gevoetbald en gezwommen in de zee. Er hing een gezellig sfeer, vooral door de keiharde muziek die uit de strandtentjes kwam. Rond 6 uur vetrokken we weer, aangezien het plotseling donker wordt, leek het ons beter om vast weg te zijn. Via een korte tour door Accra, kwamen we terug bij Prince. Er was voor ons gekookt. Van harte hebben we er niet van gegeten, het bleek achteraf lam te zijn. Een heerlijk maaltje dus, maar niet voor de drie vegetariers onder ons. En nu hop snel naar bed want om kwart voor vier gaat de wekker. Zucht, wat is het vroeg. Om half 5 zitten we in de auto op weg naar Techiman. De rit duurt nog behoorlijk lang en onderweg stoppen we 1 keer, pas om half 10, voor ontbijt. Kamikaz heeft het idee dat ie moet opschieten, zeker omdat hij Pappa....ja, ook onze pappa, heeft beloofd ons om 12 uur af te leveren. We halen het niet, hij scheurt met 120 over de hobbelige wegen en om 13:00 ‘ sluiten we Arie in de armen’ . Emotioneel weerzien hahaahah. Zeker omdat er een stuk of 30 bruine oogjes op ons gericht zijn. We worden snel naar Joke gebracht die ons in een echt Afrikaans gewaad begroet. Is dit onze mamma? Ja, ze is het echt. Ze praat alleen nog maar Twi, maar we begrijpen uit het feit dat ze veel lacht, dat ze blij ons te zien. Mijn oogjes laten het niet toe verder te schrijven. Tis al bijna 9 uur en tijd om te gaan slapen. Kwaku kijkt inderdaad door het raam naar de TV. Hij zal er wel voor zorgen dat ons niets overkomt. Morgen weer een dag,dan zal ik ook beschrijven hoe we zijn ontvangen bij GHANA NUTS LTD. Hoe trots Joke aan iedereen die het wilde weten, dat wij haar daughters zijn... Tot later, Mascha, Edwin, Stijn, Larissa, Joke en Arie...