Achteraf is het altijd leuk om te vertellen!

Dag 27 - woensdag 26 november - San Pedro La Laguna

Meestal is een reisdag een saaie dag waarover niet veel valt te vertellen. Nou… hier komt wel een reisdagverhaal. We dachten vanmorgen slim te zijn: we nemen de taxi naar Alomo busterminal en pakken daar om 10:30 een rechtstreekse bus naar Panajachel. Tenminste, hij zegt zonder stoppen naar Guatemala Stad te rijden vanwege veiligheidsreden, maar hij komt wel langs Los Encuentros waar wij dan kunnen overstappen op de bus naar Panajachel. Om diezelfde veiligheidsredenen, welke weten we niet, hebben we dus vette pech! Want die bus die wij wilden nemen gaat dus echt niet stoppen voor ons in Los Encuentros om het ons makkelijker te maken.

We hadden hoog ingezet op deze prachtige bus richting Panajachel en de winst in NUL. De enige optie die nu nog overblijft is de kippenbus, want een georganiseerde trip, maar liefst 25 dollar duurder, hadden we gisteravond moeten regelen. Die gewone bus is wel even een blokje of vier lopen wat ons zwaar valt met de spierpijn van gisteren in ons benen. Maar we klagen niet, nog niet!

De Minerva Terminal is geen echte terminal, maar een bonte verzameling bussen (type Amerikaanse schoolbussen, maar dan in leuke kleurtjes geschilderd), marktkraampjes, zwarte wolken uitlaatgassen en schreeuwende mannetje die roepen waar de bussen heen gaan. Ze hebben het beste met ons voor, maar veel duidelijker wordt het er allemaal niet op. De Lonely Planet, ondertussen status bijbel, schrijft dat de bus om 12:00 gaat en een mannetje bevestigt dit min of meer. Even een uurtje wachten dus. Geduld en geluk zorgt er voor dat we om 11.45 uur, te vroeg dus, wegrijden in een bus die inderdaad die richting lijkt uit te gaan. Eén van de dingen die we niet begrepen van de mannetjes, maar wat ons nu iets duidelijker wordt is de blokkade van de wegen door een ongeluk of manifestatie. ‘Iets’ zorgt er in ieder geval voor dat we een kwartier buiten de stad helemaal vast komen te staan. Aha, dat was dus waarom ze zeiden dat we het beter morgen konden proberen. Tja, wijsheid komt altijd na de lering.

Je zult misschien denken dat files niet zo heel erg zijn als je Nederland gewend bent. Maar bij deze een korte omschrijving van de situatie waarin we ons bevinden. Naast Edwin zit links een man die zenuwachtig op zijn been zit te slaan, maar verder overigens wel heel aardig is. Rechts van Edwin kijk je recht in de kop van een enorme kalkoen, het vrouwtje vertelt dat hij maar liefst 300 Q kostte op de markt, altijd willen weten natuurlijk. Naast vrouw met kalkoen zit een vrouw met baby aan tiet en om hun heen twee kinderen met enorme snottebellen en vieze handjes. Mascha, op de bank voor Edwin, zit naast een vrouw, met ook een baby aan haar tiet en daarnaast ligt haar dochtertje te slapen. Op de bank links van haar zit de vader van het stel, veelwijverij mag hier blijkbaar, met nog een vrouw en drie kinderen. Bij elkaar opgeteld is dat dus 6 volwassenen en 8 kinderen. Maar we zijn er nog niet, want tussen de banken in kun je staan, zitten en hangen en dat maakt het totaal uiteindelijk op 20 personen. Dat is dus 20 personen en één kalkoen op een oppervlakte waar je normaal 8 mensen laat zitten. En dan heb ik het nog niet over de dozen, tassen en zakken die de mensen de bus in hebben meegenomen. Persoonlijke ruimte doen we gewoon even niet aan, je kont krabben trouwens ook niet!

Maar we stonden dus stil! Met een rit van 2,5 uur in het vooruitzicht is stilstaan na 15 minuten niet echt een fantastisch vooruitzicht van een leuk dagje reizen. De buschauffeur dacht er ongeveer hetzelfde over en besloot op deze snelweg dan maar gewoon achteruit terug te rijden. Het simpele feit dat ik dit verhaal type zegt genoeg over de afloop, maar de spierpijn waar we eerder op de dag last van hadden leek opeens te zijn verdwenen. We begonnen aan een waar Parijs-Dakartraject door wat kleine bergdorpjes om de weg af te snijden die geblokkeerd was. Een helse tour, omdat de chauffeur probeerde de verloren tijd in te halen door als Schumi door de bergen te jassen. Mascha zat elke keer met witte knokkels en haar ogen dicht als we weer met volle vaart langs de steile bergwanden een bocht in doken. Gelukkig konden we lachen om de kinderen die de hobbelweg wel wat weg vonden hebben van paardrijden. Hi haaaa!

We zijn uiteindelijk wel aangekomen in Los Encuentros, maar gebroken waren we. En dit was pas de overstap naar Panajachel waar we uiteindelijk nog twee keer voor moesten overstappen op kippenbussen. In Panajachel nemen we direct een bootje naar de andere kant van het meer en na 7 uur afzien zaten we eindelijk met een biertje en wat eten. Want omdat dit slechts een tochtje van 2,5 uur zou zijn met de verwachting om rond 1 uur in San Pedro la Laguna te zijn hadden we dus maar geen eten en drinken voor onderweg ingeslagen. Achteraf, tja….achteraf is het een leuk verhaal.