De krater van Laguna Chicabal

Dag 26 - dinsdag 25 november - Quetzaltenango

Na al dat bezoek aan steden en dorpjes waren we nu ‘in the mood for nature‘. Nou, als je om natuur vraagt, kun je het krijgen ook! Vandaag zaten we om 6 uur (!) in de bus om naar een prachtige krater te gaan. Het was nog erg koud, ik had een jas en een fleechetrui aan! We raceten de bergen in. Bij een dorpje werden we gedropt en samen met gids Carlos begonnen we aan de klim. Mijn god, waar is onze conditie gebleven. Mascha hijgde als een oude merrie en na een kwartiertje zweetten we ons al rot (gek he, met al die kleren aan!). ‘s Ochtends vroeg met een nuchtere maag een berg op klimmen? Nee, we zijn niet op reis om alleen maar te luilakken. Kom op, doorlopen! Gelukkig reed er na 20 minuten een boertje met een 4x4truck langs waarbij we achterin de laadklep mochten springen. Dat scheelde echt enorm, want het bleek nog een enorm stuk naar de top te zijn en vooral supersteil. De truck gleed af en toe weg op de zanderige haarspeldbochten van heel veel procent. “Hou je goed vast, want anders donder je uit de laadbak!”

Bovengekomen hadden we net een eruptie gemist van een vulkaan verder in de vallei. Het mooie van deze klim namelijk is het zicht op een nog actieve vulkaan die elk uur puft. Mooi tijd dus om onze broodjes te voorschijn te toveren en wat te drinken. Na drie kwartier wachten (en proberen kolibries op de foto te krijgen, grrrrr) begon de vulkaan in de verte weer te pruttelen. Na een minuut of tien was de lucht gevuld met een enorme paddenstoel van rook, as en gassen. Het was een adembenemend gezicht in de nu nog heldere horizon. Een paar uur later zou de hele omgeving gevuld zijn met wolken en is de vulkaan en haar uitbarsting niet meer zichtbaar. Nu snapten we waarom we zo achterlijk vroeg aan deze klim begonnen!

Maar nu naar de bijzondere Chicabalvulkaan met een kratermeer die deze Mam-Maya’s van deze streek zien als het centrum van hun Cosmos. Je loopt de krater in door zo’n 600 ‘treden’ naar beneden te denderen. Het meer is een bijzonder heilige plek die helaas tegenwoordig steeds minder wordt gebruikt door de Maya’s. Het meer helpt je je wensen uit te laten komen en veel Maya’s komen hier om ziekten te genezen en de geesten uit het meer om raad te vragen. Het genezende water zou ook tegen kaalheid helpen dus ik heb voor de zekerheid maar wat water op mijn bolletje gegooid. Tja, baat het niet, dan schaadt het ook niet.

Onze gids wist erg veel uit te leggen over de planten uit de omgeving en de gebruiken van de Maya’s. Zo wist hij ons wijs te maken dat ook de Maya’s een soort van Miss Maya hadden. Wat hij er precies mee bedoelde wisten we niet maar al gauw was hij takjes aan het bewerken om voor Mascha een kroon en sjerp te maken zodat ze die kon dragen. Altijd weer leuk voor de foto! Verderop het meer mocht Mascha de sieraden in het meer gooien vergezeld van haar hartenwens. Ondanks zijn uitgebreide kennis over de planten en hun heilzame werking kon hij weinig vertellen over de mayakalender. Het leuke was dat ik hem daar weer het nodige over kon vertellen. Al blijft dat toch pittige theorie, want je hebt verschillende soorten kalenders maar het was al leuk genoeg dat ik zelf kon benoemen welk symbool bij mij hoorde.

De weg terug was ook redelijk pittig en met trillende pootjes komen we weer in het dorpje aan. Er is daar nog een museum. Nou, ja, als je een stalletje met een handvol gevonden Mayabeeldjes en gebruiksvoorwerpen een museum kan noemen. Terug in Xela vinden we dat we onszelf wel mogen trakteren op… een McFlurry bij de McDonalds. Erg hé???