Dag 25 - maandag 24 november - Quetzaltenango
De kippenbus, het beruchtste stuk vervoer in Guatamala, zouden we vandaag gaan ontdekken. Bushaltes kennen zie hier niet echt en dus is het een kwestie van goed op de bus letten en de juiste laten stoppen. Dit zijn geen bussen waar je jezelf de hele reis mee wilt verplaatsen, maar voor deze rit van 45 minuten is het een erg leuke ervaring. De lokale bevolking gaat ook met deze bussen en dat zorgt ervoor dat je in no-time tussen prachtig geklede mensen zit. Mannen interesseren zich niet voor de oude tradities maar bij de vrouwen leeft het nog steeds. Kleurrijk en met de hand gemaakte kleding siert deze vrouwen met prachtig lang haar. Ze dragen ook enorme manden met fruit of groenten op hun hoofd. Zo knap! En maar lachen naar ons met hun zilveren of gouden tanden.
Vandaag is de markt in Zunil en dat is de reden voor ons om eens in dit kleine dorpje te gaan kijken. Wat we niet wisten, er was ook een festival gaande deze week voor de heilige Santa Catarina Alejandri. Dit ging gepaard met veel live muziek op het pleintje. Er waren meerdere podia opgebouwd met elk een geluidsinstallatie waar je de Kuip mee kan opblazen. In eerste instantie dacht ik dat het gewoon oude speakers waren en daarom nog niet zo compact zijn als we tegenwoordig op festivals zien. Veel speakers, maar weinig geluid? NOT! Toen de band ging spelen stond het werkelijk onvoorstelbaar hard. Dit ging alle grenzen voorbij en het was sinds lange tijd dat mijn evenwichtsorgaan volledig van zijn stuk gebracht werd. De mensen moesten erg om ons lachen, want we liepen met onze vingers in onze oren weg van de herrie. Dat terwijl zij stonden te luisteren of er niets aan de hand was.
De markt zelf was heel klein opgezet en wat vooral opviel was de toegankelijkheid van de mensen. Al snel zaten we te praten met een oud vrouwtje over Nederland en Spanje. Ze snapte niet dat het in ons land koud kon zijn; er zijn toch geen bergen? Onszelf eenmaal van haar losgeweekt, werden we continue gegroet en op ons schouder geklopt. Daarvoor moesten de meesten wel even een sprongetje maken.
Verder lopend kwamen we ook nog langs een kermis. De houten paarden van de oude draaimolen zouden in Nederland grif geld opbrengen als artefact, maar deden hier nog prima dienst voor de kinderen. Zelfs een reuzenrad en piratenschip waren aanwezig als zou je ons daar voor geen geld in krijgen. Bungee jumpen brengt nog minder risico’s met zich mee!
In de bus terug raakten we nog in gesprek met wat jonge ventjes. Tenminste, Mascha beter gezegd. Want mijn beste Spaans leidde ertoe dat ze dachten dat we thuis koeien hielden en ze het vreemd vonden dat er niemand voor zorgde. Ik geloof dat Mascha dat nog enigszins recht kon breien, maar mij bleven ze maar raar aankijken. Mijn Spaans gaat vooruit ,maar als ik iets fout zeg heb ik nog niet door of ze me uitlachen of toelachen. Tja, gewoon hard mee lachen en vriendelijk kijken, dat lijkt ook goed te werken.
Deze avond gingen we eten bij Utz Hua. Waarom is dit noemenswaardig? Omdat ik hier de beste visfilet ooit heb gegeten. Onthoud deze naam! Er kwamen alleen locals en dat is doorgaans al een goed teken. We zaten echt te flippen van de lekkere smaakjes en de vriendelijke aandacht die we kregen. Het zag er zo goed uit, dat we het een foto waard vonden. In mijn waanzinnige Spaans vroeg ik na het eten om ‘la costa’ (=de kust) in plaats van ‘la cuenta‘. Gelukkig begreep ze mijn verzoek om de bon.
De kippenbus, het beruchtste stuk vervoer in Guatamala, zouden we vandaag gaan ontdekken. Bushaltes kennen zie hier niet echt en dus is het een kwestie van goed op de bus letten en de juiste laten stoppen. Dit zijn geen bussen waar je jezelf de hele reis mee wilt verplaatsen, maar voor deze rit van 45 minuten is het een erg leuke ervaring. De lokale bevolking gaat ook met deze bussen en dat zorgt ervoor dat je in no-time tussen prachtig geklede mensen zit. Mannen interesseren zich niet voor de oude tradities maar bij de vrouwen leeft het nog steeds. Kleurrijk en met de hand gemaakte kleding siert deze vrouwen met prachtig lang haar. Ze dragen ook enorme manden met fruit of groenten op hun hoofd. Zo knap! En maar lachen naar ons met hun zilveren of gouden tanden.Vandaag is de markt in Zunil en dat is de reden voor ons om eens in dit kleine dorpje te gaan kijken. Wat we niet wisten, er was ook een festival gaande deze week voor de heilige Santa Catarina Alejandri. Dit ging gepaard met veel live muziek op het pleintje. Er waren meerdere podia opgebouwd met elk een geluidsinstallatie waar je de Kuip mee kan opblazen. In eerste instantie dacht ik dat het gewoon oude speakers waren en daarom nog niet zo compact zijn als we tegenwoordig op festivals zien. Veel speakers, maar weinig geluid? NOT! Toen de band ging spelen stond het werkelijk onvoorstelbaar hard. Dit ging alle grenzen voorbij en het was sinds lange tijd dat mijn evenwichtsorgaan volledig van zijn stuk gebracht werd. De mensen moesten erg om ons lachen, want we liepen met onze vingers in onze oren weg van de herrie. Dat terwijl zij stonden te luisteren of er niets aan de hand was.De markt zelf was heel klein opgezet en wat vooral opviel was de toegankelijkheid van de mensen. Al snel zaten we te praten met een oud vrouwtje over Nederland en Spanje. Ze snapte niet dat het in ons land koud kon zijn; er zijn toch geen bergen? Onszelf eenmaal van haar losgeweekt, werden we continue gegroet en op ons schouder geklopt. Daarvoor moesten de meesten wel even een sprongetje maken.
Verder lopend kwamen we ook nog langs een kermis. De houten paarden van de oude draaimolen zouden in Nederland grif geld opbrengen als artefact, maar deden hier nog prima dienst voor de kinderen. Zelfs een reuzenrad en piratenschip waren aanwezig als zou je ons daar voor geen geld in krijgen. Bungee jumpen brengt nog minder risico’s met zich mee!
In de bus terug raakten we nog in gesprek met wat jonge ventjes. Tenminste, Mascha beter gezegd. Want mijn beste Spaans leidde ertoe dat ze dachten dat we thuis koeien hielden en ze het vreemd vonden dat er niemand voor zorgde. Ik geloof dat Mascha dat nog enigszins recht kon breien, maar mij bleven ze maar raar aankijken. Mijn Spaans gaat vooruit ,maar als ik iets fout zeg heb ik nog niet door of ze me uitlachen of toelachen. Tja, gewoon hard mee lachen en vriendelijk kijken, dat lijkt ook goed te werken.
Deze avond gingen we eten bij Utz Hua. Waarom is dit noemenswaardig? Omdat ik hier de beste visfilet ooit heb gegeten. Onthoud deze naam! Er kwamen alleen locals en dat is doorgaans al een goed teken. We zaten echt te flippen van de lekkere smaakjes en de vriendelijke aandacht die we kregen. Het zag er zo goed uit, dat we het een foto waard vonden. In mijn waanzinnige Spaans vroeg ik na het eten om ‘la costa’ (=de kust) in plaats van ‘la cuenta‘. Gelukkig begreep ze mijn verzoek om de bon.
Posts
1 opmerking:
Hallo Mascha en Edwin,
Ook wij hebben zo'n ervaring met vis. Het was in 1991 of 1992 dat wij tijdens de burgeroorlog in Joegoslavië op vakantie waren. ja, inderdaad wij waren een beetje gek in die tijd.Wij waren op zoek naar een restaurant. We liepen voorbij een tuin waar de locale bevolking naar binnen liep en mensen in de tuin zaten te eten. Niets wees er echter op dat het een restaurant was. Was het nu wel of geen restaurant. Twijfels alom. Een paar van de aanwezigen zagen onze twijfel en wenkte ons om binnen te komen. Wij zijn naar binnengegaan en hebben vis besteld. Als ik dit zo schrijf proef ik gewoon weer de ultieme smaken. Zo lekker als ik daar vis gegeten heb, ik ben een vis liefhebber, is mij nooit meer overkomen. Typisch dat je op verschillende plaatsen zo ver van elkaar vandaan dezelfde ervaring op kan doen.
Garoet,
Hans
Een reactie posten