Masaje con happy ending?

Dag 28 en dag 29 - San Pedro la Laguna

San Pedro la Laguna dus. Het is een dorpje dat ligt aan Lake Atítlan. Gisterenmiddag zijn we hier aangekomen en nog geen 15 uur later lig ik op een superzachte tafel, terwijl een jongen aan mijn tenen zit. En aan mijn benen, en rug, nek en schouders. Buiten hoor ik allemaal vogeltjes zingen en fluiten, het water van het meer klotst tegen de rotsen aan en in de verte hoor ik wat kinderen lachen. Ik krijg masaje zoals ze het hier noemen. Complete ontspanning! Een uur later ben ik helemaal ‘high’ en plons ik het hete thermale bad in wat uitkijkt over het meer. Edwin ligt er al in. Hij had het uur voor mij de masaje. En heeft ook een gelukzalige glow over zich (had hij wel met happy ending?) En die massage was wel nodig ook, want ik kon bijna geen trapje meer op van de spierpijn. Ja, het lijkt wel leuk zo’n vulkaan beklimmen, maar twee dagen later lach je als een boer met….precies; met spierpijn.

Na een uurtje badderen kunnen we er weer tegen en hebben we een date met Dennis en Hiske, twee Nederlanders die we al hadden ontmoet in de bus vanaf Mexico naar Guatemala en we toevallig gisteren weer zijn tegengekomen in San Pedro (en ons ook de tip van de massage en baden gaven). Zij volgen een week langs Spaanse les (vier uurtjes per dag) en wonen in bij een lokale familie. De meeste bezoekers van San Pedro volgen Spaanse les. Edwin probeert het vooralsnog met de cursus die hij op zijn Ipod heeft staan, maar ik denk dat dat toch iets minder effectief is hahahaha!

San Pedro is een dorpje wat aan de waterkant helemaal is ingericht op toeristen. Je kunt er alles eten Thais, Frans, Italiaans, noem maar op. Je kunt er ook leuk stappen in vele kroegen gerund door Amerikanen of Engelsen. Maar veel interessanter wordt het eigenlijk als je de berg op loopt en in het eigenlijke dorp komt, waar de mensen Maya spreken en de vrouwen in de traditionele kleding lopen. Hier wordt veel mais verbouwd én koffie. De koffiebessen liggen her en der te drogen en het geeft een wat bittere lucht af. Het transport is hier, net als tegenwoordig in Den Haag, geregeld met tuktuks. Ze scheuren de steile straatjes door, terwijl straathonden verschrikt opzij springen. Wat een wereld van verschil met beneden!

Op vrijdagochtend huren we kayaks om een stukje het meer over te gaan. Het doel was San Marcos, maar na 9 minuten peddelen, ben ik het eigenlijk al zat. Mijn rug en schouders doen zeer, ik wordt drijfnat en de zon brandt op mijn kop. Edwin is nog vol goeie moed, maar als ook hij een doorweekte broek heeft en een herniaatje voelt op komen, gaan we terug. Het mannetje van de kayaks kijkt verbaasd als we na 2 uur terug zijn. No tres horas? Nee, dit was wel even genoeg. Even in de hangmat liggen….siësta time!