Dag 17
We zijn een beetje houtenkopperig van gisteravond én het is bewolkt, regenachtig weer. Niet echt iets om vrolijk van te worden. Diep in onze regenjassen gedoken gaan we op zoek naar een telefooncel om af te spreken met Nynke. Nynke is de zus van mijn vriendin Elzeline. Ze is getrouwd met Alexis, een Mexicaan en ze hebben samen een zoontje; de driejarige Gael. Ze wonen in Chiapa de Corzo, ongeveer een uur rijden van San Cristóbal de Las Casas.
Maar eerst gaan we nog even cultureel doen. Dat mag ook wel na al die Sols en tequila’s van gisteren! Als we naar de kerk van Guadelupe lopen, belanden we midden in een luidruchtige optocht. Het is ter gelegenheid van een heilige of gewoon het feest van deze specifieke wijk in San Cristobal. Het gaat gepaard met vuurwerk, praalwagens, mensen die verkleed zijn als monsters en een luid tetterende fanfare. Op de praalwagens staan jonge meisjes in hun mooiste jurkjes. We krijgen sinasappelsap aangeboden, wat natuurlijk alcohol bevat. Mmmm. Hier worden we weer vrolijk van......
Om half vier ontmoeten we Nynke op het centrale plein, het zócalo. De laatste keer dat ik haar zag was op de bruiloft van Elzeline, ook al weer heel wat jaren geleden. En ongeveer tien jaar geleden heb ik haar in Mexico Stad ontmoet toen ik daar voor mijn werk was en zij daar nog studeerde. Het is ontzettend leuk om elkaar weer te zien. Ze wonen dus in Chiapa de Corzo, dat ligt op 450 meter. San Cristobal ligt op 2100 meter (vandaar de kou!). Als we door de bergen richting haar huis rijden klappen onze oren dicht door het hoogteverschil.
Haar huis is een plaatje. Een open keuken, en dan bedoel ik echt open, want je loopt zo de tuin in. De eettafel staat ook buiten en het huis bevat nog oude elementen die het veel karakter geven. We voelen ons in ieder geval direct thuis. Gael is zo lief om zijn kamer aan ons af te staan. Hij spreekt Spaans, maar verstaat wel Nederlands, omdat Nynke voornamelijk Nederlands met hem praat. Voor ons wel zo makkelijk!
Die avond eten we bij een restaurantje op straat tamales, een soort maisdeeg gevuld met kaas en bonen (in ons geval) of met kip gestoomd in een bananenblad. Het is hét lokale gerecht en hoewel het op meer plekken in Mexico wordt gegeten, schijnen ze hier het lekkerste te zijn. En lekker is het zeker. Dit hadden we nooit geweten of geprobeerd als Nynke hier ons niet mee naar toe had genomen! Dit belooft wat voor de rest van ons verblijf in casa Sánchez!
We zijn een beetje houtenkopperig van gisteravond én het is bewolkt, regenachtig weer. Niet echt iets om vrolijk van te worden. Diep in onze regenjassen gedoken gaan we op zoek naar een telefooncel om af te spreken met Nynke. Nynke is de zus van mijn vriendin Elzeline. Ze is getrouwd met Alexis, een Mexicaan en ze hebben samen een zoontje; de driejarige Gael. Ze wonen in Chiapa de Corzo, ongeveer een uur rijden van San Cristóbal de Las Casas.
Maar eerst gaan we nog even cultureel doen. Dat mag ook wel na al die Sols en tequila’s van gisteren! Als we naar de kerk van Guadelupe lopen, belanden we midden in een luidruchtige optocht. Het is ter gelegenheid van een heilige of gewoon het feest van deze specifieke wijk in San Cristobal. Het gaat gepaard met vuurwerk, praalwagens, mensen die verkleed zijn als monsters en een luid tetterende fanfare. Op de praalwagens staan jonge meisjes in hun mooiste jurkjes. We krijgen sinasappelsap aangeboden, wat natuurlijk alcohol bevat. Mmmm. Hier worden we weer vrolijk van......Om half vier ontmoeten we Nynke op het centrale plein, het zócalo. De laatste keer dat ik haar zag was op de bruiloft van Elzeline, ook al weer heel wat jaren geleden. En ongeveer tien jaar geleden heb ik haar in Mexico Stad ontmoet toen ik daar voor mijn werk was en zij daar nog studeerde. Het is ontzettend leuk om elkaar weer te zien. Ze wonen dus in Chiapa de Corzo, dat ligt op 450 meter. San Cristobal ligt op 2100 meter (vandaar de kou!). Als we door de bergen richting haar huis rijden klappen onze oren dicht door het hoogteverschil.
Haar huis is een plaatje. Een open keuken, en dan bedoel ik echt open, want je loopt zo de tuin in. De eettafel staat ook buiten en het huis bevat nog oude elementen die het veel karakter geven. We voelen ons in ieder geval direct thuis. Gael is zo lief om zijn kamer aan ons af te staan. Hij spreekt Spaans, maar verstaat wel Nederlands, omdat Nynke voornamelijk Nederlands met hem praat. Voor ons wel zo makkelijk!
Die avond eten we bij een restaurantje op straat tamales, een soort maisdeeg gevuld met kaas en bonen (in ons geval) of met kip gestoomd in een bananenblad. Het is hét lokale gerecht en hoewel het op meer plekken in Mexico wordt gegeten, schijnen ze hier het lekkerste te zijn. En lekker is het zeker. Dit hadden we nooit geweten of geprobeerd als Nynke hier ons niet mee naar toe had genomen! Dit belooft wat voor de rest van ons verblijf in casa Sánchez!
Posts
Geen opmerkingen:
Een reactie posten