zaterdag 15 november 2008

Jetzt geht loss!

DAG 16

Wat een klote nacht! Niet zozeer omdat we de wekker weer moesten zetten vanwege onze reis naar San Cristobal de Las Casas, en de trouwe lezer weet dat dat niet altijd zonder slag of stoot gaat. Maar omdat het matras een plastik bovenlaag had, de ventilator slechts op standje straalmotor werkte of niets deed en het in Palenque nog steeds gruwelijk heet was. Ik zweette het bed uit en werd wakker in een soort van shock van het vochttekort in mijn lijf. Dat heet nog eens de dag goed beginnen. “Met het verkeerde been uit bed gestapt?” “Nee hoor, ik doe aan floaten, ik drijf het bed uit!”.

Anyway.. Over een busreis van Palenque naar San Cristobal valt weinig te vertellen. Je stapt in, zit de tijd uit en komt aan op je bestemming. De enige uitzondering voor deze rit was het verhaal van een Duitse jongeman die we ontmoet hadden in Mérida en die op hetzelfde traject een pistool tegen zijn hoofd kreeg. Alle inzittenden werden vriendelijk verzocht even hun spulletjes in te leveren en dan vooral de harde pecunia‘s. Hij had ze al zien staan en wist op tijd zijn bankpasjes, paspoort en grote geld te verbergen. Gelukkig kon hij het natuurlijk allemaal na vertellen, maar de schrik zat er bij ons wel in. Hij reisde met lokaal vervoer en wij gaan met ‘first class’ bussen maar toch.. het zijn van die verhalen waar je niet op zit te wachten.

Maar het ging allemaal goed (Mascha zag alleen groen van misselijkheid door de bochtige weg) en we kwamen vroeg in de middag aan in een plaatsje wat we niet veel later ‘een optie’ zouden gaan noemen. Want San Cristobal is DE BOM!!! Wat een ontzettend gave stad is dit. Veel kunst, cultuur, leuke cafés, vegetarisch eten en een diversiteit aan mensen. De invloeden van de ‘natives’ zijn hier sterk voelbaar en je waant je hier meer op de markt van een festival met al haar kleurrijke kleding, kleedjes en kralen dan in een stad. Nynke, bij wie we later zullen langsgaan had al geadviseerd hier die zaterdagavond te blijven en lekker te gaan stappen.

Maar eerst eten, en dat ging hier perfect want het bulkte van de vegetarische restaurantjes. Onder de muzikale invulling van muziek van Björk, Coldplay en andere chill muziek aten we handgemaakte tortilla’s met verse groenten. En ja, we proeven al het verschil tussen de machinaal gemaakte tortilla’s of de handgemaakte. En koffie, San Cristobal is bekend om haar koffie. ‘Moi’ en koffie zijn goede vriendjes en dit was echte koffiebonen koffie, de liefhebber zal nu zitten 'ja knikken' en precies begrijpen waarom ik hier blij van wordt. Dus dat was wéér een punt gescoord voor deze plaats. Still counting!

Na een ‘even het eten laten zakken’ uurtje in het hostel gingen we de stad in voor live muziek. Al snel zaten we in een café waar we pas zo’n 5 uur later als een vals gestemde mariachi uit kwamen zwalken. We gingen daar binnen omdat er een paar jongelui muziek aan het maken waren. Peruaanse volksmuziek, maar dan door westerlingen gespeeld. Erg leuk en er werd veel gedanst een gezongen. We ontmoeten daar negen oudere mannen die met elkaar een weekend gingen stappen. Ze waren vrienden van elkaar en gingen elk jaar een paar keer met elkaar op vakantie. Al snel raakten we aan de praat en vonden ze het leuk ons van drank te voorzien en onze reisplannen aan te horen. Super aardig!

Vlak daarna ontmoeten we twee jonge locals met wie we aan de praat raakten. Adrian was een Mexicaan die helemaal gek was van Duitsland, het liefst praatte hij ook de hele tijd Duits. Jetzt geht loss! Ook hij was niet te beroerd drank aan te bieden en voordat ik er erg in had stond Mascha ook tequila te slemmeren met een stel locals. Tja, 5 uur later stonden we dus iets minder strak in onze schoenen. En nu wél weer het hostel zien terug te vinden….

1 opmerking:

Anoniem zei

hahahahah stelletje zuipschuiten..