Kerst en opa wordt 101

Dag 54 tot en met dag 56 - 23 december tot 25 december - Davíd, Panamá

Kerst in David en opa wordt 101
In één ruk reizen we op de 23e van Jáco in Costa Rica via de hoofdstad San José naar David in Panama. Om 07:00 uur stappen we in, bijna 16 uur later, om 22:45 uur, stappen we weer uit in David. Mijn god, wat een dag. Leermoment? Geloof nooit wat iemand je vertelt over de bustijden. Die voorspelde vijf uur van San José naar David is in werkelijkheid 11 uur. Domme doos van het ticketbureau. En die domme ambtenaren aan de grens. Het ging allemaal zo niet-efficiënt. Het kostte twee uur om 50 mensen vier keer te checken en acht keer te controleren en zes keer na te gaan. Oh ja en toen nog een baggagecheck. GRRR.

David dus, een provinciaal stadje in het noorden, wat wel de tweede stad van Panama is, maar niet de uitstraling heeft heel groot te zijn. We waren 's avonds laat aangekomen en hadden dus niet echt een heel goed beeld bij ons nieuwe huisje. De volgende morgen werden we begroet door de gepensioneerde Canadese organicfreak Margareth die zichzelf had opgeworpen als huismoeder van het zooitje ongeregeld wat het hostel runt. Ze maakte voor ons een ontbijt klaar en haalde ons over het kerstdiner mee te eten wat ze die dag klaar zou maken. Een schat van een vrouwtje die echter na een dag al ernstig op onze zenuwen zou werken. Sommige mensen zijn té zorgzaam ;-)

We gaan die middag naar het centrum met het openbaar vervoer. "Watch your head!" roept een meisje en inderdaad is de bus erg laag en stoot Edwin zijn hoofd aan de railing. Iedereen lmoet achen om die blonde reus die zichzelf in een locale bus probeert te verplaatsen. Na wat te hebben rondgelopen in het stadje rusten we uit op het centrale pleintje. We komen weer dezelfde jonge vrouw en haar moeder uit de bus tegen. Dit keer maken we verder kennis en helpen elkaar foto's te nemen bij de fontein. Marjorie, zoals ze heette, is een 33-jarige Panamese die werkzaam is in Zurich als IT-er. Voordat we het wisten hadden we een uitnodiging voor de volgende dag. Ze is dan jarig en viert het bij haar grootvader in David die binnenkort 101 jaar wordt! We maken de afspraak dat ze ons morgen om 13:00 ophaalt. Leuk!

Die avond hadden we kerstdiner, buiten, met een Canadees stel en Greg, de Amerikaanse eigenaar van het hostel. Margareth stond nog steeds zwetend in de keuken, maar verzekerde ons binnen 10 minuten klaar te zijn. Toppie! Ze had een heerlijk maaltje klaargemaakt met vis, aardappelsalade en wat groente. We kwamen er echter achter dat Greg, doordat hij een kater had van de avond ervoor, geen drankjes in huis had gehaald. Er was dus niets te drinken voor bij het eten. Maar ook daar had Margareth aan gedacht, ze was overduidelijk een coupe op dit hostel aan het voorbereiden en ze leek er aardig in te slagen. Ze was natuurlijk niet gek en vroeg er een vergoeding voor. Zelfs Greg, de eigenaar, moest een biertje kopen in zijn eigen hostel, die sukkel ;-) Na het eten zijn we nog maar even naar de supermarkt gelopen om, let op, 10 bier, 1 pakje peuken, chips en een flesje rum in te slaan voor slechts 10 dollar! Edwin en Greg speelden samen wat liedjes. Edwin sprong iets te enthousiast met de rum om en besloot maar naar bed te gaan rond half twaalf. Massie daarentegen had nog wel zin om met de rest even een disco te bezoeken. Had ze dat maar nooit gedaan, een lege discotheek, snoeiharde muziek en de enige gasten waren ze zelf. De enige reden om te blijven was de gratis drank. Tot 1 uur was het gratis loeisterke baco's drinken. Maar 1 uur werd uiteindelijk half 3 en de drank was nog steeds gratis. Toch hielp de drank niet meer om enige sfeer te fantaseren en dus besloten ze maar terug naar het hostel te gaan.

We werden beide op Eerste Kerstdag met een sluimertje van vaagheid wakker. Zo, dat zijn we niet meer gewend, zo'n avondje losgaan. Lopend naar de koffie werd Edwin gelijk besprongen door moeder Margareth of ontbijt gewenst was. Met een vriendelijk snauw maakte hij haar duidelijk dat koffie nu het enige was wat hielp, maar ze begon gelijk een verhaal over welke vitamines je mist na een avond stappen. Ze wist precies wat we nu nodig hadden, maar daar zat helaas 'ons met rust laten' niet tussen. Mascha nam lekker een duik in het zwembad en kwam Margareth tegemoet door te zeggen dat we wel een pannenkoek wilden. De kruising tussen pannenkoek en omelet was niet te vreten, het was grappig om iedereen zijn kater weg te zien werken spugend over de klamme lap.

Om 1 uur werden we netjes opgepikt door Marjorie, onze nieuwe Panamese vriendin. We hadden al gemerkt dat ze een hyperactief persoontje was en ook nu praatte ze aan één stuk door en maakte wijdse gebaren met haar armen. De opa blijkt slecht 6 huizen van het hostel te wonen. Er zijn nog geen andere gasten en de moeder van Marjorie maakt voor ons een bescheiden lunch klaar van rijst en salade. Ondertussen proberen we een gesprek te houden met opa, die dan wel doof is, maar zeker nog wel bij de tijd. Marjorie vertaalt zijn woorden. Het gaat vooral over hoe goedkoop vroeger alles was, dat hij in de bouw heeft gewerkt en het nu heel grappig vindt dat 'ie geld krijgt zonder te hoeven werken (zijn pensioentje). Wat een bijzonder mannetje en wat een enorme hoge leeftijd. Hij en zijn vrouw, die niet meer leeft, kregen 10 zonen en die kregen op hun beurt elk een stuk land rondom het ouderlijk huis. De hele familie woont dus bij elkaar in 10 huizen. Langzaam druppelt de visite binnen en we worden een soort dierentuindieren. Marjorie wordt gek van al die vragen en antwoorden die ze moet vertalen. 'Hoe duur is een pak melk bij jullie? Hebben jullie sneeuw? Tantes, ooms, neven en nichten; iedereen wil wel wat van ons weten. Ze zijn allemaal wel heel aardig en we voelen ons opgenomen in de familie.

Het hoogtepunt van de verjaardag is de taart. Kijk, daar zijn we voor gekomen! Een enorme witte taart wordt met veel gegil en gejuich op tafel gezet. Kaarsjes voor opa en kaarsjes voor Marjorie. Edwin en ik willen iets terug doen voor zoveel gastvrijheid en zetten onze keeltjes op voor een good old 'Lang zal ze leven' en 'Er is er één jarig'. Nou dat is lachen zeg, we worden gefilmd en gefotografeerd en moeten het zelfs nog een keer doen. Opa is helemaal in zijn hummetje met deze speciale gasten. Om aan te geven hoe lief de mensjes zijn; wij krijgen ook een cadeautje, van de moeder van Marjorie. Twee stenen beeldjes van meisjes die de traditionele kleding dragen van Panamá. Ik krijg het er warm van. Wat lief!

Ineens is er het idee dat we het nieuwe huis van neef Antonio gaan bekijken. Met twee auto's vol rijden we naar een buitenwijk en bewonderen de driekamer woning die slechts 45000 dollar heeft gekost. Terug bij opa is het feest over en met veel omhelzingen, zoenen en knuffels (ja, echt!) nemen we afscheid van opa, Marjorie en de rest van de familie. Wat een super-kerst-dag!