Pedros Negros aan de rivier

Dag 35 en 36 - 4 december en 5 december 2008 - Rio Dulce

Om vandaag bij ons slaapplekje te komen nemen we een bootje. Okay, hiervoor zaten we ruim drie uur in een bus vanuit Flores, maar dat is niet boeiend. Veel leuker is dat we aanmeren bij wat bungalows en hutten die tussen de palmbomen en ander groen verstopt staan. We logeren in Ecolodge Nurtia (http://www.nutriamarina.com/index.php). Het is hier prachtig: in het water voor ons liggen enorme jachten en catamarans vanuit de hele wereld. Wat een rust heerst hier (hoewel de junglevogels en insecten best veel geluid produceren). Ik hang direct in de hangmat en Edwin speelt op zijn gitaar. Even bijkomen hahaha. We hebben het zo zwaar. ‘s Avonds kunnen we aanschuiven bij het ‘Family dinner’. Dit betekent zo veel als een gemeenschappelijke maaltijd. Die ook nog eens heerlijk smaakt. Speciaal voor ons is er zelf zonder vlees gekookt. Het Australische meisje dat hier de boel runt is echt een schat van een meid, zo behulpzaam en gastvrij.

We zijn in Rio Dulce. Het ligt aan de gelijknamige rivier. Deze rivier komt voort uit het enorme Lago Izabal (het grootste meer van Guatemala zelfs) en eindigt in de Caribische zee bij het dorp Livingston. ‘s Nachts komen we erachter hoe het kan dat deze omgeving zo ontzettend groen is; het tropisch regent dat het zeikt! Uren en uren raast er een tropische regenbui boven ons. Rond drie uur voelt Edwin met zijn hand of de vloer onder ons bed nog droog is en ook ik zou zweren dat we wegspoelen. Pas rond acht uur houdt het op. Slapen is er niet meer bij, want een uur later gaan we alweer de boot in. Naar Livingston deze keer. Als je het in één ruk vaart is het een uurtje, maar wij stoppen bij verschillende mooie punten, zoals een fort uit de tijd dat het gebied beschermd moest worden tegen piraten. Ook zien we mangroves, huizen op palen verstopt in die mangroves en een zwavelbron. Livingston is een bijzonder dorpje, want het telt vooral afstammelingen uit Afrika uit de tijd van net na de slavernij. Veel mannen met rastahaar en dikke mamma’s die je haar willen vlechten. Hadden we toch een beetje Pedros Negros om ons heen met Sinterklaas.

Morgen gaan we naar Honduras, naar San Pedro Sula. Daar woont al heel wat jaren André, Stigter, mijn ex-vriendje uit Oudewater. Hoe zou het met hem gaan?