Dag 46 - maandag 15 december en dinsdag 16 december 2008 - Isla de Ometepe
Ik kan Edwin nauwelijks verstaan. Niet vanwege de honden die blaffen, keiharde muziek, bussen die toeteren of hanen die kraaien. Nee, ons gesprek wordt overstemd door het geluid van golven die tegen de kust aanbeuken. Op minder dan 8 meter afstand ligt het water van Lago Nicaragua en wij bevinden ons op het eiland Ometepe, in het plaatsje Santo Domingo. Ik weet nu nog niet hoe het er hier uitziet, want we zijn gisterenavond in het pikkedonker aangekomen.
Titanicgevoel
Om hier te komen hebben we vier uur op een ferry gezeten (gehangen, gelegen). Om één uur moesten we aanwezig zijn, om twee uur zou de boot verstrekken. Om drie uur gingen we. Er was een eerste klas en een tweede klas. Prijsverschil? 2 euro. Echte verschil? Of met 150 man in een ruimte zitten waar het raam niet open kan en de temperatuur zo'n 47 graden werd of met 50 man in een ruimte zitten met airco, tv en de mogelijkheid om op het dek te lopen. Ik kreeg er een beetje het Titanicgevoel bij; klootjesvolk onderin en wij als 'upper class' letterlijk neerkijkend op hun. Maar het lijkt me duidelijk dat het de 2 euro meer dan waard was!
We raken in gesprek met twee medicijnstudenten, eentje uit Chili en de ander uit Brazilië. En laten zij beide nou net wonen in plaatsen waar wij later tijdens onze reis langs komen. Even adressen uitwisselen dus! Als we in het donker aanmeren in Altagracia, een wat groter plaatsje op Isla Ometepe, lopen we weer in een hinderlaag van mannetjes die je een hotel 'aanbevelen'. Ik kies deze keer voor de enige vrouw. Zij beveelt het hotel aan wat ik al had gezien in de Lonely Planet en wat wat verder ligt van alle drukte. Wat een mensie is dit zeg! Ze ligt continue in een deuk van haar eigen grapjes, oefent op luide toon haar Engels en scheurt over de rotsige weg. We komen gelukkig heelhuids, maar doof , aan bij het kleine hotel. We barsten van de honger en vallen gelijk aan, uiteraard heerlijke visfilet uit het meer een paar meter verder.
Geneeskrachtig water ook tegen zadelpijn?
Als we wakker worden zien we pas waar we echt zijn: op een paar meter van het onzichtbare strand. Onzichtbaar? Er is zoveel regen gevallen de laatste maanden dat het waterpeil in het meer gestegen is en het strand dus onder water is komen te staan. Dan maar naar een bron met geneeskrachtig water waar je ook kunt zwemmen. We huren mountainbikes (lang leve de sportbh! Wat een hobbelwegen hier!) en trappen ons het leplazures heuveltje op. We hopen dat het waar is dat het water uit de bron genezend werkt, want de zon is ondertussen doorgekomen en we zijn vet verbrand. We leren het echt nooit ;-) Het water in de bron is in ieder geval koel. Heerlijk! Na 2 uurtjes poedelen is het weer tijd voor de pedalen.
We fietsen over rotsen omhoog naar een restaurantje/B&B dat op de uitlopers van de vulkaan Maderas ligt. Het wordt gerund een Amerikaanse. Ze is vier jaar geleden begonnen en kweekt haar eigen kruiden en groenten. Erg leuk en inspirerend om dit soort verhalen te horen. Vooral met zo'n prachtig uitzicht op het meer en de twee vulkanen droom je snel weg.
Morgen gaan we weer terug naar het vasteland. We moeten nu zo langzamerhand een route gaan bedenken voor de laatste twee landen in Centraal Amerika. Aangezien de feestdagen eraan komen zullen bussen vol zitten en zal het toerisme toenemen. En 5 januari willen we niet wéér onze vlucht missen!
Ik kan Edwin nauwelijks verstaan. Niet vanwege de honden die blaffen, keiharde muziek, bussen die toeteren of hanen die kraaien. Nee, ons gesprek wordt overstemd door het geluid van golven die tegen de kust aanbeuken. Op minder dan 8 meter afstand ligt het water van Lago Nicaragua en wij bevinden ons op het eiland Ometepe, in het plaatsje Santo Domingo. Ik weet nu nog niet hoe het er hier uitziet, want we zijn gisterenavond in het pikkedonker aangekomen.Titanicgevoel
Om hier te komen hebben we vier uur op een ferry gezeten (gehangen, gelegen). Om één uur moesten we aanwezig zijn, om twee uur zou de boot verstrekken. Om drie uur gingen we. Er was een eerste klas en een tweede klas. Prijsverschil? 2 euro. Echte verschil? Of met 150 man in een ruimte zitten waar het raam niet open kan en de temperatuur zo'n 47 graden werd of met 50 man in een ruimte zitten met airco, tv en de mogelijkheid om op het dek te lopen. Ik kreeg er een beetje het Titanicgevoel bij; klootjesvolk onderin en wij als 'upper class' letterlijk neerkijkend op hun. Maar het lijkt me duidelijk dat het de 2 euro meer dan waard was!
We raken in gesprek met twee medicijnstudenten, eentje uit Chili en de ander uit Brazilië. En laten zij beide nou net wonen in plaatsen waar wij later tijdens onze reis langs komen. Even adressen uitwisselen dus! Als we in het donker aanmeren in Altagracia, een wat groter plaatsje op Isla Ometepe, lopen we weer in een hinderlaag van mannetjes die je een hotel 'aanbevelen'. Ik kies deze keer voor de enige vrouw. Zij beveelt het hotel aan wat ik al had gezien in de Lonely Planet en wat wat verder ligt van alle drukte. Wat een mensie is dit zeg! Ze ligt continue in een deuk van haar eigen grapjes, oefent op luide toon haar Engels en scheurt over de rotsige weg. We komen gelukkig heelhuids, maar doof , aan bij het kleine hotel. We barsten van de honger en vallen gelijk aan, uiteraard heerlijke visfilet uit het meer een paar meter verder.
Geneeskrachtig water ook tegen zadelpijn?
Als we wakker worden zien we pas waar we echt zijn: op een paar meter van het onzichtbare strand. Onzichtbaar? Er is zoveel regen gevallen de laatste maanden dat het waterpeil in het meer gestegen is en het strand dus onder water is komen te staan. Dan maar naar een bron met geneeskrachtig water waar je ook kunt zwemmen. We huren mountainbikes (lang leve de sportbh! Wat een hobbelwegen hier!) en trappen ons het leplazures heuveltje op. We hopen dat het waar is dat het water uit de bron genezend werkt, want de zon is ondertussen doorgekomen en we zijn vet verbrand. We leren het echt nooit ;-) Het water in de bron is in ieder geval koel. Heerlijk! Na 2 uurtjes poedelen is het weer tijd voor de pedalen.
We fietsen over rotsen omhoog naar een restaurantje/B&B dat op de uitlopers van de vulkaan Maderas ligt. Het wordt gerund een Amerikaanse. Ze is vier jaar geleden begonnen en kweekt haar eigen kruiden en groenten. Erg leuk en inspirerend om dit soort verhalen te horen. Vooral met zo'n prachtig uitzicht op het meer en de twee vulkanen droom je snel weg.Morgen gaan we weer terug naar het vasteland. We moeten nu zo langzamerhand een route gaan bedenken voor de laatste twee landen in Centraal Amerika. Aangezien de feestdagen eraan komen zullen bussen vol zitten en zal het toerisme toenemen. En 5 januari willen we niet wéér onze vlucht missen!
Posts
Geen opmerkingen:
Een reactie posten