Ik weet het nu echt zeker, de hel is op aarde. En ben je nieuwsgierig? Het is de grensovergang van Nicaragua naar Costa Rica. We hadden net een lekker dagje op Isla Ometepe achter de rug. Onderweg naar de boot voor het vasteland kwamen we tot de conclusie dat het misschien wel het makkelijkst is om maar gelijk door naar Costa Rica te gaan. Parelwitte stranden en een azuurblauwe zee, wat wil je nog meer na de weggeslagen stranden op Ometepe? Op de boot pikte Mascha op dat een ander stel ook richting Costa Rica wilde en na een kort overleg besloten we een taxi te delen i.p.v. de kippenbus te nemen naar de grensovergang. Het was ondertussen al aardig aan het regenen, maar wat deert, we gingen richting de zon.
Vanaf dit punt moet u nog éven wachten
Aangekomen bij de grensovergang, waar het uiteraard nog steeds regende, leek alles vrij vlot te verlopen. Totdat we een rij mensen bij een gebouw zagen staan. 't zal toch zeker niet waar zijn. Nu is een rij op zichzelf niet zo heel erg, maar dit is niet de Efteling waarbij een boordje hangt 'vanaf hier nog 3 uur'. Graag herinner ik jullie nog even voor het gemak aan onze strakke actie van gisteren waarbij onze schouders dus flink verbrand zijn. Je zet je rugzak liever niet in de stinkende modder en dus is de enige optie, op je rug, of beter gezegd, om je schouders laten hangen. Nu kan de grenswacht van Costa Rica niets doen aan het domme feit dat wij weer eens ons verstand niet gebruikten, maar om mensen 3 uur, heb ik al gezegd hoe lang het duurde? 3 uur!!! te laten wachten in de zeikregen. De enige beweging in de rij was elke 10 minuten weer 1 meter opschuiven, in de regen.Influencia, een enge ziekte!
Nu krijg ik niet snel moordneigingen tot het moment dat Mascha, die altijd overal rondneust en navraagt, vertelde dat ze goed nieuws had en slecht nieuws. Het goede nieuws eerst, voor 10 dollar kon je de politieagent omkopen en dan kreeg je voorrang bij de rij, met andere woorden, binnen 5 minuten je stempel en klaar. Het slechte nieuws, ook die rij was ondertussen aardig gegroeid, mede de verklaring waarom onze rij elke 10 minuten slechts 1 meter korter werd. Mijn bloed kookte, wat een corrupte teringzooi is het hier, of, zoals mijn buurman het in het Spaans verwoorde met INFLUENCIA. Het woord heeft wel iets weg van een ziekte. Het was wel weer zo dat de omkoopprijs lager werd als je dichter bij de deur naar de douane kwam. Dat dan weer wel! We zijn natuurlijk uiteindelijk wel de grens door gekomen, maar dit zal ik niet snel meer vergeten, wat een onmenselijke behandeling was het daar. Echt mensonterend!1, 2, 3, 4, 5, 6, 7 .....
De taxi-truc van Mascha eerder die dag werkte weer. We vonden een Duits stel die ook naar hetzelfde stadje wilden. Met z'n vieren propten we ons in een taxi en zo scheurden we in een uurtje naar Liberia. Onze nieuwe bestemming waar we eind van de middag zouden aankomen. Gebroken, maar blij dat we eindelijk op een bed konden neerploffen. Laatst vroeg een vriend van ons wat we zoal doen op een dag tijdens onze wereldreis, hier is een voorbeeld: tot 10 tellen!Morgen even bijkomen op het strand van Samara. Adios!
2 opmerkingen:
Bizar verhaal... gisteren bij m'n ouders nogmaals het Mexico avontuur met bijbehorende foto's gezien...
Nu laatste loodjes op het werk. Mars is jarig en ik ga 'm straks ophalen en dan ff samen de kerstdrukte in.
Nog 3 dagen dan mogen wij!
Fijne kerst! zie je mail Mas ;-)
Hoi Hoi,
O wat een frustratie allom, wat kan je je kwaad maken he....ik begrijp het zou ik ook hebben...
Hier alles goed en geniet lekker in Costa Rica en pas op jullie verbrande schouders....flink smeren hoor..
Mooie zonnige kerst, hier word het koud en wie weet wel sneeuw....
we schrijven weer gauw...
dikke knuffels van Ans en Har
Een reactie posten