Quito, alleen maar hoogte(vrees)punten!

Dag 67 en 68 - 5 en 6 januari 2009 - Quito, Ecuador

Ik heb een ongezond hoge hartslag, ik hijg als een oude merrie en ik heb het koud. Eén keer raden waar ik ben. Op 2850 meter hoogte in het koude Quito. Wat een overgang! Vanuit kokend heet Panama Stad vliegen we in minder dan twee uurtjes naar het Andesgebergte van Ecuador. Zoals ik al eerder schreef hadden we geen reisgids van Zuid-Amerika. In Panama had geen enkele boekwinkel een Lonely Planet. Ik weet dus niets van deze stad als we aankomen. Even op wikipedia kijken dan; de stad is 70 kilometer lang en 4 kilometer breed en ligt praktisch op de evenaar. Het is omringd door hoge bergen en het wedijvert met La Paz om de hoogte hoofdstad te zijn. Ik vind dat absoluut geen discussie. In mijn ogen is Lhasa de grote winnaar. Met 3650 meter is dat de hoogste hoofdstad ter wereld. Jammer dat Tibet officieel niet als land is erkend en dus Lhasa er niet met die prijs er vandoor kan gaan.

We slapen in New Town (en ja, er is ook een Old Town) Mariscal, een hippe buurt vol met hostals, barretjes en trendy restaurants. 's Avonds kun je er niet veilig over straat, omdat de kans heel groot is dat je wordt overvallen. Zelfs als je maar twee straten ver moet, moet je eigenlijk al een taxi nemen. Ik heb reus Edwin bij me en we wagen het erop. Stoer kijken en groot lopen. We worden wel aangesproken, maar we negeren de schoffies op de straathoeken.

Vandaag hebben we gelukkig een LP kunnen aanschaffen en ik kan me weer volop storten op het plannen van het vervolg van de reis. So much for adventure hahahah. 21 januari komen mijn ouders naar Peru, dus we hebben ongeveer twee weken om in Lima te komen. Lastig, want er is zo veel te doen in Ecuador. We zullen strak moeten plannen en nu is in ieder geval 100% zeker dat we de Galapagos gaan overslaan. Eeuwig zonde? Spijtige haren op onze hoofden? Ik denk het niet, hoewel anderen ons voor gek verklaren dat we het lef hebben het over te slaan...Hmmmm.

Quito's oude stadsdeel zit vol met prachtige kerken, gezellige pleinen, kloosters met nonnetjes, koloniale gebouwen en musea. De zon schijnt meedogenloos op onze kop, we zitten zo hoog en op de evenaar, dus die stralen komen hier extra hard aan. Als de wolken over de bergen de vallei weer inkomen, wordt het snel weer fris. Vandaag heb ik ook nog gehuild, niet van verdriet, maar van angst. We bezichtigen de grote kathedraal en je kunt vanuit de torens prachtig over de stad uitkijken. Jammer dat je alleen de torens kunt beklimmen door een gammel (vind ik) ijzerdraadachtige, bijna 90 graden steile trap te nemen. Ik heb nooit last van hoogtevrees, maar ik krijg het zo benauwd dat ik geen stap meer durf te zetten en uiteindelijk bibberend en jankend de trap weer naar beneden neem. Het uitzicht was inderdaad prachtig, maar die klim is echt ongezond voor een mens!

Terwijl ik nu druk aan het werk ben (bloggen is echt hard werken hoor) is Edwin aan het koken in de keuken van het hostel. Vanmorgen hebben we boodschapjes in een megasupermarkt gedaan en als het goed is krijg ik straks heerlijk tilapiafilet met tortilla's en verse groenten. Kom maar op!

Oh ja, ik eindig nog even ranzig. Onze hotelkamer ligt vol met witte dingetjes. We zijn duidelijk aan het vervellen van onze verbranding op Isla Boca Brava. YUK!