Bier en barbies in Vina del Mar

Dag 117 t/m 123 - 24 februari t/m 2 maart 2009

Toen Arie en Joke vertrokken waren naar huis moesten Mascha en ik eerst een aardige inhaalslag maken op onze website. Na nog een nacht in Iquique besloten we weer verder door Chili te reizen richting Vina del Mar. Het was niet geheel onze bedoeling om nog lang in Chili te blijven, maar we hadden ondertussen al een aantal mailtjes van Fernando gekregen. Fernando is een Chileense jongen die we in Nicaraqua ontmoet hebben en hij drong erop aan hem op te zoeken als we eenmaal in Chili waren. Hij had onze website goed in de gaten gehouden en wist al te goed dat we nu in de buurt waren en begon ons te bestoken met nieuwe uitnodigingen.

Naar Vina del Mar dus, wat vlak bij Santiago ligt, de hoofdstad van Chili. Een behoorlijke rit van bij elkaar zo'n 2000 km. Uiteraard hebben we die meters opgehakt en zijn we in een paar steden geweest welke eigenlijk niet noemenswaardig te noemen zijn. La Serena was nog één van de leukste steden waar we een extra nachtje bleven. De stad deed heel Europees aan met zijn brede straten en vele winkels waar je uitgebreid kon shoppen. Dat is helaas voor ons niet echt weggelegd, want alles wat we kopen moeten we meeslepen en we waren net zo blij dat we weer wat aan Arie en Joke hadden meegeven.

Het weekend was ondertussen aan het naderen en dus tijd om Fernando te mailen dat we er aan komen. Vina del Mar is een echte vakantiestad voor de Chilenen en dus vol met leuke kroegen, restaurants, stranden, casino's en disco's. Rond een uurtje of 8 in de avond ontmoeten we Fernando en die heeft een hele planning klaar voor de komende dagen. Hij is apetrots op zijn land en stad wil ons graag alle ins- en outs laten zien. We stappen in zijn auto en rijden naar een uitkijkpunt over de stad waar hij ons wijst waar we allemaal naartoe zullen gaan de komende dagen. Mijn god, wat een schema, het lijkt wel werk. Mascha en ik barsten ondertussen van de honger, want na de rare dag met de bus en weer eens een zoektocht naar een hotel waren we al uitgeput voordat we de auto instapten.

Na een heerlijke Mexicaanse hap die eigenlijk té heet is voor mijn ontwende maag eindigen we in Café Journal. Hier begint mijn eten aardig op te spelen na twee biertjes. Oké, ik moet toegeven, het waren wel flessen "Escudo" van 1 liter, maar toch ;-). Na een close encounter met de wc pot ziet ook Mascha aan me dat we maar beter naar 'huis' kunnen gaan, deze jongen moet zijn bed in. Ze baalt wel een beetje, want ze stond net zo lekker te swingen op de dansvloer.

De volgende ochtend moeten we vroeg opstaan want 10 uur staat Fernando klaar om ons zijn stad te laten zien. Maar de pech wil dat we ook nog even een ander hotel moeten zoeken, want wegens 'een festival' zijn alle kamers gereserveerd. Shit! Met een medium-size kater hijs ik mijn rugzak weer op m'n rug en gaan we op zoek naar een nieuwe verblijfplaats. Gelukkig vinden we er één dichtbij. We bellen aan en na 2 minuten doet eindelijk een gebakkie van een jaartje of 80, in ondergoed, de deur open. Voordat we er ook maar een 'Hola!, buenas dias..' uit kunnen gooien roept ze haar kleindochter die ons duidelijk maakt dat we over 4 uur een kamer kunnen krijgen, als hij is schoongemaakt, áls! We kunnen de tassen achterlaten en zo nog een ontbijtje scoren voordat Fernando ons oppikt.

Triester hebben we nog niet eerder ontbeten... het regent buiten en we zitten op de stoep ons broodje met kaas weg te kauwen. Het stinkt er naar de hondenpoep en kattenpis en pas achteraf vragen we onszelf af waarom we dit niet gewoon even binnen in het 'nieuwe' hostel hebben opgegeten. Het had er overigens ook naar hondenpis of kattenpoep kunnen stinken, of poep en pis van honden en katten. Mmm.. het moet de Escudo geweest zijn!



Party-timeDie dag zien we ongeveer elke uithoek van Vina del Mar. Fernando is student aan de Medische Faculteit en werkte voor zijn stage op de ER van een ziekenhuis. Blijkbaar leren ze je daar een nieuwe manier van lopen, want het ziet er heel rustig uit, zijn wandeltje, maar het is echt niet bij te houden! Ik ben gezegend met een aardig stel klapschaatsen, maar die jongen vestigt alle records. Zo rennen Mascha en ik achter hem aan; over het strand, langs marktjes en door de straten van Vina. Chili is duidelijk heel andere koek dan Bolivia. Waren in Bolivia de vrouwen nog traditioneel gekleed, hier zijn de dames een stuk verder 'ontwikkeld'. De borstvergrotingen, facelifts en bijbehorend gebleekte 'blond' haren vliegen je hier om de oren. Zo krijgen we van een aantal van die barbies op het strand enkele uitnodigingen om die avond naar een feest in de disco van het casino te komen. Een erg fijn kadootje als je bedenkt dat deze, nu gratis, entree anders 20 euro per persoon had gekost!



Fernando gooit ons 's avonds af bij ons hotel zodat we ons even kunnen opfrissen en bijkomen van de dag. Ondertussen kan Mascha namelijk bijna niet meer lopen doordat haar knie overbelast is en dik is van vocht. Op tv zijn beelden van het festival waar zoveel over gesproken wordt. Het festival bestaat 50 jaar en duurt een week lang met artiesten zoals Simply Red, Daddy Yankee, Marc Anthony (een huilebalk maar wel echt MEGA populair hier!! en bij ons vooral bekend als de inmiddels ex-man van Jennifer Lopez) en andere voor jullie onbekende namen zoals Luis Fonsi waar Mascha en ik ondertussen ook helemaal gek van zijn.

22:00 uur hebben we afgesproken bij Hollywood Pub, een café waar we met moeite inkomen, want vanwege datzelfde festival is er die avond een privé feestje. Maar we zien er blijkbaar interessant genoeg uit en worden toegelaten. Ook hier lopen overal barbiepopjes rond en mensen die blijkbaar heel bekend zijn in Vina del Mar of Chili, want er worden mensen gefotografeerd of gefilmd. Even later zien we Fernando aankomen, maar die wordt netjes geweigerd bij de ingang. Na aandringen en slijmen van Mascha bij de 5 portiers (lang leve haar decollesnee) mag hij uiteindelijk naar binnen. Na een Pisco Sour houden we het voor gezien en sluit Maurcio, een vriend van Fernando, zich aan bij ons en met z'n vieren gaan we naar een café bij het strand. Dit betekent met de auto zo'n 9 kilometer rijden. Echter, omdat er geen hond aanwezig is besluiten we direct weer terug te rijden. Zo hebben we in totaal 10 minuten in een café gezeten en zijn we al weer 2 uur aan het heen en weer crossen tussen cafés. We gebruiken onze uitnodiging van het casino nog, maar ook daar besluiten we weer snel weg te gaan. Housebeats en te dure drankjes. We gaan weer lekker naar Café Journal, daar was het gisteren ook top. Het is er stampvol, bloedheet, de muziek is goed en het bier in grote flessen. Mascha leeft zich weer uit op de 80's en 90's hits.


Valparaiso
De volgende dag spreken we pas om 13:00 uur af met Fernando. We zijn de jongste niet meer. Dat hij nou als 22 jarige de hele nacht kan doorhalen. Vandaag staat Valparaiso op het programma. Deze stad ligt 8 kilometer van Vina del Mar af, is net zo groot, maar voor de rest is het een wereld van verschil. Ik vergelijk het met Den Haag. Je hebt er de Grote Markt (Valparaiso) en je hebt het Plein (Vina del Mar). Of een andere vergelijking Bloemendaal of het Oeral festival. Eén de meest indrukwekkende plekken die we in Valparaiso bezoeken is een oude gevangenis die nu gebruikt wordt als artistiek centrum. We kopen een bewaker om zodat we ook nog in de gevangens zelf kunnen kijken. Kleine vieze hokjes behangen met plaatjes van vrouwen in badkleding. Het is slechts 10 jaar dat de gevangenis niet meer gebruikt wordt terwijl het aandoet als een gevangenis die 100 jaar geleden al gesloten had moeten worden.

Daarna bezoeken we de haven en een aantal wijken op de heuvels met prachtige huizen en gezellige cafés en restaurantjes. We gaan voor donker uit deze buurt weer weg, want volgens Fernando is het dan een gevaarlijke plek om te zijn. Als we de auto in een veiliger wijk geparkeerd hebben zijn we getuigen van een poging om in het Guiness Book of World Records te komen. Een jongen van een jaartje of 24 heeft zich 35 uur lang buiten aan de muur van een discotheek laten zetten zonder voedsel en water. We zijn precies op tijd voor de recordpoging, want na 20 minuten is hij zover dat hij weer naar beneden gehaald wordt door de brandweer. De jongen is uitgeput en wordt met een ambulance afgevoerd waar hij volgens Fernando nog wel een paar dagen moet blijven om te reabiliteren. Erg opvallend is de brandweer die veiligheidsjassen draagt van de Belgische brandweer. Reden genoeg voor wat foto's van ons met de brandweer. Ik heb ondertussen een onderonsje met wat clowns die denken grappig zijn.

Na het bekijken van de geslaagde recordpoging gaan we nog een drankje doen in een café waar Fernando los gaat op drie taco's met drie bijbehorende tequila cocktails. Mascha en ik houden het bij een Pisco Sour (en die zijn hier retegoedkoop) en na nog een uurtje is het wel weer leuk geweest. Mascha d'r knie speelt weer op en we willen nog maar één ding, lekker naar bed. Thuisgekomen is op de tv weer een verslag van het festival met als afsluiter van zowel het festival als de avond Marc Anthony. Marc heeft het publiek aan zijn kant en wordt na bijna elk liedje emotioneel van alle positieve response die hij krijgt. Het komt allemaal wat geacteerd over, maar het publiek smult ervan als hij weer de handen voor zijn ogen slaat en emotioneel naar adem hapt. De laatste zes nummers worden elke keer als toegift weggegeven en de kranten zijn niet anders dan lovend de volgende dag.

Wij zijn ondertussen wel klaar met Vina del Mar en gaan weer een nieuwe stad opzoeken; Santiago. Omdat Fernando ook die kant opmoet kan hij ons een lift geven wat voor ons ideaal is. Halverwege stoppen we nog bij een wijnhuis waar we twee heerlijke flessen wijn kopen. Het lijkt wel een villa uit Dynasty, enorm groot met die prachtige wijngaarden ervoor. Vervolgens is het nog een half uurtje rijden naar Santiago. Hij zet ons af bij een hostel en helpt ons nog met het kopen van een metrokaart. Deze stad bevestigt nogmaals dat we snel uit Chili moeten vertrekken, want de hostels kosten hier een godsvermogen en slokt meer dan de helft van ons dagbudget op.

Santiago is niet zo veel aan, eerlijk gezegd. Een werkstad, winkels, banken, kantoren, stropdassen. Niet echt heel spannend. Het enige spannende, en vreemde is de koffietenten. Ik kende het fenomeen Hooters wel, een bar met mooie meiden met grote borsten die je een bier serveren. Hier hebben ze dat fenomeen in koffietenten. Stel je voor; 10 uur 's ochtends, opaatjes in driedeligpak die koffie drinken aan statafeltjes. Die koffie word geserveerd door 'hooters' in mega strakke pakjes. Zo strak en kort dat je kunt liplezen. Ik heb wel trek in een strak bakkie met 'opgeklopte melk' maar Mascha zegt dat ik mijn dagelijkse shot caffeine maar ergens anders moet halen. Nou ja zeg!