Dag 200, 17 mei 2009, Olivenca
Bij de vorige evalutie, die na 150 dagen, vlogen we vanuit Ushuaia naar Buenos Aires. Een grote sprong vanuit het natuurschone Patagonië terug naar de grote stad. We gaan natuurlijk niet nog een keer verhalen over wat we hebben meegemaakt de afgelopen dagen, dat kun je gewoon lezen. Maar wat ging er in ons koppie om de afgelopen 50 dagen?
Edwin
Ik zei het bij de vorige evaluatie al.. het koppie begon aardig vol te raken en Mascha en ik hadden beiden behoefte om weer samen te reizen na de intensieve 'route 40 groep'. Dat hebben we uiteraard gedaan, maar dat dit niet voldoende was zou later blijken. Pas toen we bij Yvette en Erwin aankwamen besefte ik pas echt dat ik een kleine time-out nodig had. Even de rem erop, overigens, het was zeker geen heimwee, want naar huis wilde ik al helemaal niet. Het zat allemaal iets anders.
Niets raakte me meer op de manier zoals ik dat gewend was. Kon ik me thuis simpelweg terugtrekken op mijn zolderkamer om te mediteren, van mediteren was de gehele reis nog geen sprake geweest. En deze manier van tot rust komen en bezinning is zo'n belangrijk deel van mijn leven geworden dat dit me vooral opbrak. Ik kon niet meer de diepgang ervaren van de prachtige dingen die we zagen, omdat ik geen gelegenheid nam om het te verwerken. Het was heerlijk om op de boerderij weer de rust en eenvoud te vinden die ik nodig had. Even geen prikkels en zelfs weer wat jeugdsentiment ophalen. Dat tractorrijden meditatief is wist ik nooit, maar het is echt zo!!!
Mooie dingen hebben we uiteraard weer heel veel gezien. Maar het meest opvallende waar we wellicht weinig over geschreven hebben is de vriendelijkheid en passie van Brazilië. Gaan we in Nederland zo prat op onze multi-culturele samenleving, zo kun je in Brazilië zien hoe dat kan werken in de positieve variant. Want waar we in Nederland nog steeds zo veel moeite hebben met onze anders sprekende buur, lijken hier alle soorten – Afrikanen, Portugezen, Duitsers, Italianen etc – tot een prachtige mix geworden. Daarnaast weten de mensen de glimlach op hun gezicht te toveren, hoe slecht ze het soms ook hebben. In voetbalstadions schreeuwen de mensen om hun passie voor het voetbal en slaan ze elkaar niet automatisch de hersens in. Op straat vragen zakenmensen aan zwervers de weg en dansen punkers de samba. Brazilië ervaar ik als ongelooflijk kleurrijk en openminded. Brazilië is bezig mijn hart te veroveren, wie had dat verwacht?
Mascha
Op dag 199 ben ik 35 geworden, ben ik weer verbrand en weeg ik 6 kilo zwaarder dan op dag 01. Dus ja, er is wel weer het e.e.a. gebeurd hahaha. Maar ff serieus; tussen dag 150 en dag 200 zijn we in een rustiger tempo gaan reizen. De periode hiervoor was zo'n denderende trein, zo veel gereisd. De vlucht naar Zuid Afrika is ook expres pas op 1 juni in plaats van -zoals eerder bedacht op 1 mei - dus we hébben ook alle tijd. De rust hebben we genomen ook. We verbleven langer op één plek (10 dagen bij de familie Erkel, vijf dagen op Ilha do Mel, zes dagen in Lencois). Brazilie is ook niet een land om je te haasten. We hebben ook geen uitputtende hikes of beklimmingen meer gedaan. Niet meer elke dag vroeg op, geen extreem lange busritten. Het warmere weer doet je ook een tandje lager draaien. Strand, zwemmen, slenteren, bikini, caipirinhas. Ja, je zou het een vakantie tijdens een wereldreis kunnen noemen. Ik hoor je denken “Nou zeg, jullie hebben toch elke dag vakantie”. Ja, ik begrijp dat je dat denkt, maar reizen kan ook heel vermoeiend zijn. Misschien moeilijk voor te stellen, maar ik zou zeggen probeer het zelf eens en je weet wat ik bedoel.
Of ik wel eens een dipje heb? Niet echt. Ik ben wel eens geirriteerd dat ik het Portugees niet begrijp en dat daardoor belangrijke informatie aan me voorbij gaat (bustijden, hoe je moet lopen, wat je kunt eten), maar we komen er wel met handen en voeten. En reisdagen blijven altijd erg vermoeiend en lang, dan ben ik meestal niet op mijn best. Maar verder ga ik fluitend door Brazilie. Met mij en Edwin lijkt het met de dag nóg beter te gaan. We kunnen er altijd zijn voor elkaar, hebben nog steeds heel veel lol samen en zijn ook nog niet uitgepraat. Hoogtepunten de afgelopen 50 dagen zijn Buenos Aires en onze tangoles, de logeerpartijen bij de Erkels en Bernardo en de ontmoeting met 'Har en Ans'. Wat jammer is is dat we in nu het laagseizoen reizen en het op veel plekken echt uitgestorven is. De komende 50 dagen verlaten we het Amerikaanse continent, snuffelen we aan het Afrikaanse en duiken we het Aziatische in. Tchau!
Bij de vorige evalutie, die na 150 dagen, vlogen we vanuit Ushuaia naar Buenos Aires. Een grote sprong vanuit het natuurschone Patagonië terug naar de grote stad. We gaan natuurlijk niet nog een keer verhalen over wat we hebben meegemaakt de afgelopen dagen, dat kun je gewoon lezen. Maar wat ging er in ons koppie om de afgelopen 50 dagen?Edwin
Ik zei het bij de vorige evaluatie al.. het koppie begon aardig vol te raken en Mascha en ik hadden beiden behoefte om weer samen te reizen na de intensieve 'route 40 groep'. Dat hebben we uiteraard gedaan, maar dat dit niet voldoende was zou later blijken. Pas toen we bij Yvette en Erwin aankwamen besefte ik pas echt dat ik een kleine time-out nodig had. Even de rem erop, overigens, het was zeker geen heimwee, want naar huis wilde ik al helemaal niet. Het zat allemaal iets anders.
Niets raakte me meer op de manier zoals ik dat gewend was. Kon ik me thuis simpelweg terugtrekken op mijn zolderkamer om te mediteren, van mediteren was de gehele reis nog geen sprake geweest. En deze manier van tot rust komen en bezinning is zo'n belangrijk deel van mijn leven geworden dat dit me vooral opbrak. Ik kon niet meer de diepgang ervaren van de prachtige dingen die we zagen, omdat ik geen gelegenheid nam om het te verwerken. Het was heerlijk om op de boerderij weer de rust en eenvoud te vinden die ik nodig had. Even geen prikkels en zelfs weer wat jeugdsentiment ophalen. Dat tractorrijden meditatief is wist ik nooit, maar het is echt zo!!!
Mooie dingen hebben we uiteraard weer heel veel gezien. Maar het meest opvallende waar we wellicht weinig over geschreven hebben is de vriendelijkheid en passie van Brazilië. Gaan we in Nederland zo prat op onze multi-culturele samenleving, zo kun je in Brazilië zien hoe dat kan werken in de positieve variant. Want waar we in Nederland nog steeds zo veel moeite hebben met onze anders sprekende buur, lijken hier alle soorten – Afrikanen, Portugezen, Duitsers, Italianen etc – tot een prachtige mix geworden. Daarnaast weten de mensen de glimlach op hun gezicht te toveren, hoe slecht ze het soms ook hebben. In voetbalstadions schreeuwen de mensen om hun passie voor het voetbal en slaan ze elkaar niet automatisch de hersens in. Op straat vragen zakenmensen aan zwervers de weg en dansen punkers de samba. Brazilië ervaar ik als ongelooflijk kleurrijk en openminded. Brazilië is bezig mijn hart te veroveren, wie had dat verwacht?
Mascha
Op dag 199 ben ik 35 geworden, ben ik weer verbrand en weeg ik 6 kilo zwaarder dan op dag 01. Dus ja, er is wel weer het e.e.a. gebeurd hahaha. Maar ff serieus; tussen dag 150 en dag 200 zijn we in een rustiger tempo gaan reizen. De periode hiervoor was zo'n denderende trein, zo veel gereisd. De vlucht naar Zuid Afrika is ook expres pas op 1 juni in plaats van -zoals eerder bedacht op 1 mei - dus we hébben ook alle tijd. De rust hebben we genomen ook. We verbleven langer op één plek (10 dagen bij de familie Erkel, vijf dagen op Ilha do Mel, zes dagen in Lencois). Brazilie is ook niet een land om je te haasten. We hebben ook geen uitputtende hikes of beklimmingen meer gedaan. Niet meer elke dag vroeg op, geen extreem lange busritten. Het warmere weer doet je ook een tandje lager draaien. Strand, zwemmen, slenteren, bikini, caipirinhas. Ja, je zou het een vakantie tijdens een wereldreis kunnen noemen. Ik hoor je denken “Nou zeg, jullie hebben toch elke dag vakantie”. Ja, ik begrijp dat je dat denkt, maar reizen kan ook heel vermoeiend zijn. Misschien moeilijk voor te stellen, maar ik zou zeggen probeer het zelf eens en je weet wat ik bedoel.
Of ik wel eens een dipje heb? Niet echt. Ik ben wel eens geirriteerd dat ik het Portugees niet begrijp en dat daardoor belangrijke informatie aan me voorbij gaat (bustijden, hoe je moet lopen, wat je kunt eten), maar we komen er wel met handen en voeten. En reisdagen blijven altijd erg vermoeiend en lang, dan ben ik meestal niet op mijn best. Maar verder ga ik fluitend door Brazilie. Met mij en Edwin lijkt het met de dag nóg beter te gaan. We kunnen er altijd zijn voor elkaar, hebben nog steeds heel veel lol samen en zijn ook nog niet uitgepraat. Hoogtepunten de afgelopen 50 dagen zijn Buenos Aires en onze tangoles, de logeerpartijen bij de Erkels en Bernardo en de ontmoeting met 'Har en Ans'. Wat jammer is is dat we in nu het laagseizoen reizen en het op veel plekken echt uitgestorven is. De komende 50 dagen verlaten we het Amerikaanse continent, snuffelen we aan het Afrikaanse en duiken we het Aziatische in. Tchau!
Posts
1 opmerking:
poehe, ben weer een beetje aan het bijlezen, loop een paar verslagen achter. Wil wel alles lezen want jullie schrijven heel boeiend en zo zijn we er toch een beetje bij. Hier weinig nieuws te melden, redelijk weer (op een hele lange onweersbui van agelopen maandag na) straatje rustig en werkenwerkenwerken. Op naar de volgende 200!
x Sher
Een reactie posten