Heet en happening Salvador

Dag 188 t/m 190 - 5 tm 7 mei - Salvador de Bahia

Vandaag eerst even wat 'huishoudelijke' mededelingen:

• Het belangrijkste nieuws is dat Edwin en ik weer oom en tante worden. Edwin's broertje Marco en zijn vrouw Hilda verwachten eind november hun tweede kindje. Via een skypegesprek vertelde een reuzeblije Marco het fijne nieuws. Heel raar dat wij de gehele zwangerschap en ook de geboorte gaan missen :-(. Vanaf deze plek geven we jullie alledrie een dikke felicitatiekus en knuf!!!
  
• Tweede leuke nieuws is dat we 26 juni Martine en Mario ontmoeten in Kuala Lumpur! Het had wat voeten in de aarde, maar het is nu rond, Joepie.
  
• Als derde feliciteren we Laura en Sjoerd met hun trouwen. Veel geluk voor jullie!
  
• Vierde leuke nieuws is dat Lock en Janneke (zeer waarschijnlijk) rond 15 september ons gaan vergezellen in Cambodja en/of Vietnam.

Iemand vroeg me laatst of ik dingen mis uit Nederland, nou dat is onmogelijk als Nederland naar mij toe komt!!

Zo wordt ons ook nog wel eens gevraagd of we een baaldag hebben. Onderstaand verslag geeft aan dat we inderdaad wel eens klotedagen hebben. Edwin had ten tijde van onze logeerpartij bij Yvette heel erg het gevoel even niet meer te willen reizen. Zijn koppie zat vol en kon niet meer echt genieten. Maar een weekje zonder heftige indrukken en gewoon ff tractorrijden en melkstalschilderen en hij kon er weer tegen. Dan nu weer verder met het verslag dat niet zo zonnig begint.

Vanaf Rio is het officieel een uurtje vliegen naar Salvador, in het noorden. Met de bus is het 26 uur. De kosten zijn niet veel meer, dus de keuze was snel gemaakt. Toen we nog bij Yvette logeerden, hebben we via het reisbureau in Carambei vliegtickets geregeld om die vlucht te maken. Het reisschema leek toen heel logisch, maar nu we het daarwerkelijk gaan uitvoeren is het minder leuk. Zo gaat de vlucht al om half 8 in de ochtend. Om half 6 staan we op, en net op dat moment komen onze kamergenoten thuis van een wild feest. Goed getimed dus!

We vliegen eerst een uur naar het zuiden, terug naar Sao Paulo. Daar moeten we drie uur wachten om vervolgens weer óver Rio verder naar het noorden te gaan, naar Salvador. Als de landing wordt ingezet trekt ineens de neus van het vliegtuig weer op, er wordt van alles omgeroepen in het Portugees. Het enige wat ik versta is Recife. De stewardessen spreken geen Engels, maar gelukkig geeft een behulzame medepassagier tekst en uitleg. Vanwege het slechte weer in Salvador - wat! mij was eeuwige zon en een stralend wit strand beloofd- wijken we uit naar Recife, anderhalf uur verder naar het noorden. Snel mijn reisboek er bij pakken, om te zien of het daar leuk is, want anders stappen we gewoon daar uit. Helaas lukt dat nét niet, omdat we -als we geland zijn- te laat aan de hoofdstewardes vragen of onze bagage uit het ruim gehaald kan worden. Er is alweer groen licht gegeven dat ons vliegtuig weer kan opstijgen om naar Salvador te gaan en twee rugzakken uit het ruim halen..tja, dat gaat nu niet meer. Dus vliegen we weer 1,5 uur terug naar het zuiden, om dan eindelijk in de regen en in het donker aan te komen in Salvador. We zijn ondertussen dik 13 uur onderweg, beetje jammer..

Waarschuwingen 'all over the place'. Geen sieraden om, geen camara mee, 's avonds niet met de bus, in geval van beroving niet praten tegen de overvaller. De lijst van waarschuwingen die op de deur van ons hostel hangt is eindeloos lang en het schrikt ons behoorlijk af om de straat op te gaan. Vooral fijn als je net met je hele huisraad 5 minuten over straat liep naar het hostel. Maar ja, je wilt toch wat van de stad zien en dus stoppen we een beetje geld in mijn bh, blijven de ringen en oorbellen thuis en nemen we zefs geen fototoestel mee. Dus als je je afvraagt waarom we geen foto's hebben van het historische (je zou bijna zeggen hysterische) centrum van Salvador...

Salvador in de regen en nog gevaarlijk ook. Wat hebben we hier te zoeken? Nou genoeg! Het is hier prachtig. Vanuit de stad loop je zo naar het strand, de temperatuur is uitstekend (30 graden), de gebouwen uit de 17e eeuw zijn indrukwekkend.We bezoeken een oud kerkje waarvan de muren en plafond helemaal goud zijn geschilderd. De kleine steile straatjes ademen allemaal geschiedenis, en dan met name de Portugese rijkdom en het leed van de miljoenen slaven uit Afrika. Echt gevaarlijk vinden we het niet, maar wellicht voelen we ons ook geen doelwit ómdat we juist niets van waarde bij ons hebben. Een dag later gaan we naar een oude vuurtoren, de oudste zelfs van Brazilie. Nederlanders hebben het ooit ook vijf maanden in handen gehad, maar verloren een zeegevecht en het was weer terug in Portugese handen. In de oude lamp van de vuurtoren maken we wat grappige - vinden we zelf- foto´s.

Salvador is het dynamische centrum van capoeira, samba, oude Afrikaanse rituelen en straatfeesten. We gaan 's avonds (oe, gevaarlijk!) naar een dansshow in het oude centrum. Met open mond, kippevel op de armen en soms met tranen in de ogen van ontroering kijk ik naar een spectaculaire dansvoorstelling van 's werelds beste volkdansgroep. Nou klinkt volksdansen altijd een beetje suffig, maar bedenk dat dat hier in Bahia wel even andere koek is. Razendsnelle ritmes, uitbundige drums, krachtige zang, acrobatische capoeira en Afrikaanse slavendansen opgedragen aan de goden. Eén bonk energie! Je merkt het al, ik ben er nog helemaal vol van (ehh..dat komt deels ook door de superstrakke, gespierde, bezwete, ritmische dampende lichamen van de dansers, met sixpacks, zucht) Maar zonder gekheid, het was echt werelds.

Omdat het weer slecht blijft in Salvador (wisten wij veel, het is blijkbaar regentijd nu) besluiten we naar Lencois te gaan, zo'n 6 uur landinwaarts. Hopelijk is het daar droog én wat koeler...