Sub-tropisch zwemmen in Lencois

Dag 191 tm 196, 8 tm 13 mei 2009, Lencois

Onder meer een Thais, Italiaans, Mexicaans en vegetarisch restaurant, gezellige barretjes en de gehele omgeving is een sub-tropisch zwemparadijs met rivieren, watervalletjes en stroomversnellingen. Klinkt dit als een paradijsje of moet ik het nog een keer opsommen? Ik mag me echt heel gelukkig prijzen met zo'n vrouwtje die na veel lees- en speurwerk dit soort paradijsjes weet te vinden. Dit prachtige plekje heeft ook een naam, Lencois. Het schijnt dat zelfs Jimmy Page hier een vakantiehuisje heeft, het is onterecht te vragen waarom. Lencois is heel erg 'bom!' en met stip genomineerd als nummer 1 op het lijstje 'mmm, hier wil ik wel oud worden met ingang van vandaag'.

We beginnen in het donker, want we komen laat in de avond aan. Na een kleine misverstand – het hostel wat niet gereageerd had op ons reserveringsverzoek pikt ons op bij busstation – worden we door de eigenaar van pousada Casa de Helia opgehaald. Hij scoort ook nog een biertje voor ons en bietst wat peuken in het dorpje zodat we even kunnen bijkomen van de busrit. Dit belooft veel goeds en brengt uiteindelijk ook veel goeds, want we krijgen een kamer zoals je doorgaans alleen in de folders ziet en die meestal niet bereikbaar zijn voor arme backpackertjes zoals wij. Ruime schone kamer, mooie badkamer en een balkon met hangmat én zoals later blijkt uitzicht op de bergen. De volgende ochtend worden we ook nog getracteerd op een uitgebreid ontbijt met fruit, cake, pannekoeken en vers gebakken brood. Het feest kan beginnen.

We kunnen nog diezelfde ochtend een tour regelen naar de omliggende natuurparken. Ze hebben hier niet één, maar wel honderden tafelbergen, grotten, watervallen en wandelpaden door het oerwoud. Onze gids vertelt ons hoe de tafelbergen ontstaan zijn en we beklimmen er één waar we uitzicht hebben op de hele vallei. Vroeger was dit één grote zee, maar nadat de natuur zijn werk had gedaan bleven er de tafelbergen over met haar vele natuurlijke rijkdommen waaronder goud en diamant wat deze streek de naam Chapada Diamantina heeft verschaft. Helaas hebben de gelukzoekers al het oorspronkelijke regenwoud gekapt en verbrand waardoor er nog slechts 'secundaire rainforest' over is. Het bijzondere van de tafelbergen is de opbouw, je loopt werkelijk omhoog van de zeebodem naar de oever wat zichtbaar is in het profiel van de rotsen, erg indrukwekkend. We bezoeken vervolgens een grot en zwemmen in de lagunes van zoetwater wat weliswaar bruin van kleur is, maar wel drinkbaar. 's Avonds eten we overheerlijke pizza met twee meiden die we die dag ontmoet hebben; Renee uit Los Angeles en Jo uit Taiwan. Ook ontmoeten we nog een kleine Braziliaanse stuiterbal die ons in de discoteque zijn capoeira laat zien. Hij hangt meer ondersteboven in de lucht dan dat hij danst, erg indrukwekkend!

Na weer een overheerlijk ontbijt hangen we de hele dag wat rond. We struinen de omgeving af en komen begin van de avond Victor tegen, een Braziliaan die ook bij de tour was en ons uitnodigt naar een café te komen om daar muziek te maken. Die uitnodiging laten we niet voorbij gaan en na ons avondeten, dit keer een typisch lokale dish, gaan we langs. Ik krijg gelijk een gitaar in mijn handen gedrukt en binnen een paar minuten geef ik een klein concertje. Heel erg leuk met een klein doch zeer enthousiast publiek. De eigenaar speelt wat typische lokale muziek en samba. Na wat wisselingen met trommels, gitaren en andere instrumenten zingen Mascha en ik ons eerste duet. Uit volle borst zingt ze 'Look over hills' en 'Before the storm' mee en een nieuwe Saskia en Serge zijn geboren.

Wordt het vervelend als ik zeg dat we de volgende ochtend weer een waanzinnig ontbijt krijgen? Dus!! Vandaag gaan we zelf op onderzoek uit in de omgeving. Na enkele flinke klauterpartijen over roze rotsen belanden we op een plekje wat een paradijs op aarde is. We zijn de enige die deze heerlijke poel lijken te ontdekken vandaag en genieten van het prachtige weer, de rust en het zacht bruine water. Om jullie echt gek te maken hebben we dit ook nog gefilmd wat we zo snel mogelijk online proberen te krijgen. Helaas is de internet verbinding hier echt baggertje traag dus zal het nog even duren. Als we terugkomen krijgen we nog even de schrik te pakken. In de badkamer lopen dikke sappige mieren van bijna 2 centimeter groot, ahhhhh, echt super goor en we halen de huisbaas er even bij die zegt ze te zullen verbranden. Mmm, het zal wel, wij gaan even eten en dan mag hij lekker zijn gang gaan. Op het menu van de Thai staan gelukkig geen enge dieren en we eten dan ook heerlijk scherpe Thaise curry. Bij thuiskomst zien we inderdaad dat het aantal mieren sterk is afgenomen, dat slaapt weer een stuk rustiger.

De volgende dag, na jawel, het ontbijt – lekker eten maakt ons altijd erg blij! – gaan we weer de bush in om dit keer verder te lopen. Weer komen we op prachtige plekken uit die uitnodigen foto's te maken voor onze privécollectie, of de mijne, het is maar net hoe je het bekijkt ;-) Over zo'n dag vallen verder weinig details te melden behalve dat de thuiskomst erg verrassend was. Denk je lekker op je balkon in je hangmat met je iPod te kunnen spelen hoor ik opeens een angstkreet uit de douche. Mascha stond daar namelijk niet alleen, in haar buurt zat een kikker zo groot als een kindervuist. Waarom zijn wij als mannen toch altijd de lul met dat soort dingen. Ik hoorde ooit in een ander hostel ook al een jongen in een soortgelijke situatie zeggen 'But I'm just a boy!'. Nu ging het daarbij om een mot en dan 'mot' je niet miepen, maar dit was toch echt een serieuze kikker waarbij ik niet 1-2-3 wist hoe dit op te lossen, oppakken was écht niet één van de opties. Gelukkig loopt ook dit sprookje goed af en leven we allemaal nog lang en gelukkig, ook de kikker overigens!
Na nog een dagje ultra-hard relaxen hebben we toch maar besloten weer verder te reizen. Morgenochtend nemen we om half 8 de bus naar Ilhéus waar we een hostel hebben in een heel klein dorpje aan de oceaan met palmbomen en wit strand. Hier vieren we Mas d'r verjaardag. Brazilië is echt afzien!