Weer terug in Salvador

Dag 208 en 209, 25 en 26 mei Salvador

Als het dan weer regent in Praia do Forte, dán liever naar Salvador waar toch iets meer te doen is. We bellen Russel weer of hij nog een kamer vrij heeft en hij geeft aan voor één nacht nog twee dormbedden vrij te hebben. Toch best lekker, als je ergens aankomt en je weet al aardig de weg in zo'n stad. Een Rodovário – het Braziliaanse centrale busstation van een stad – is doorgaans een onoverzichtelijke chaos waar bussen voorbij scheuren en je toch wel goed moet weten waar je moet zijn. Dat gaat ons nu allemaal wat makkelijker af en eind van de middag bellen we aan bij Russel. 'Hi you guys, nice to see you again!' Het voelt al weer zo bekend allemaal. We zijn net op tijd voor de gratis caipirinha en daarna gaan we nog ergens een happie eten. Zo'n reisdag vliegt op de één of andere manier weer voorbij.

De volgende dag moeten we verhuizen naar een ander hostel en kunnen we weer terecht bij Alberque waar we óók al eerder hebben geslapen. Het is er zo rustig dat we een dorm helemaal voor onszelf hebben, erg relaxed! We gaan overdag naar de Pelourinho om dit keer wel wat foto's te maken. Vorige keer waren we nog een beetje bang voor diefstal van het toestel maar vandaag voelen we ons sterk en zelfverzekerd en tja, we hebben toch ook een belangrijke taak om jullie trouwe lezers/fotokijkers ook Pelourinho (het oude centrum) te laten zien. We gaan ook nog naar een bijzondere markt. Het is maar net wat je de moeite waard vindt; koeienogen, kapot gehakte koeienschedels, grijze lappen vlees, tongen, stierenballen, varkensvet en nog meer lichaamsonderdelen liggen overal en nergens te ruften. Gadverdamme! We gaan bijna over ons nek van de stank en schieten snel een straatje in waar het fruit ligt en de kruiden. Ook worden er nog beesten levend verkocht, een stuk aangenamer al belanden die beesten ook binnen korte tijd op iemands bord.

We gaan weer terug naar de Pelourinho om daar eind van de middag nog een drankje te doen en verdomme, we trappen er in! Een goser spreekt ons aan en wat leek op een integer gesprek eindigt in een subtiele chantage situatie. Na een gesprek over zijn (wellicht gelogen) verleden krijgen we een kettinkje van hem, na veel aandringen dat we dit niet willen hebben geven we toch toe. Het is een kado, omdat hij ons zo aardig vindt en hem niet gelijk negeerde.. bla bla. De klootzak. We zijn echt niet gek en we weten dat je overal bedonderd wordt, maar hij gaat zo geraffineerd te werk dat we toch klem gezet worden. Mascha is echt heel bang geworden, iets in zijn ogen zegt haar dat hij er niet voor terugdeinst ons klappen te verkopen. We kijken om ons heen en uiteraard is nu nergens politie te bekennen. Uiteindelijk was de schade maar een paar euro voor de aanschaf van een ketting, maar toch. Die gasten hebben niet door dat ze het over zichzelf afroepen dat ze als stront behandeld worden. Want het enige wat je letterlijk kunt doen is ze glashard negeren. Of het nu kinderen, gehandicapten, verkopertjes of zwangere vrouwen zijn. Ze zijn alleen maar uit op je geld en kennen daarbij geen schaamte je keihard in een benauwende situatie te drijven. Het gaat daarbij uiteraard niet om die paar euro's, want zelfs met een dagbudget zijn we echt niet te beroerd om wat geld op een hulpbehoevende plek achter te laten. Maar als ze ervoor zorgen dat je je onveilig voelt is de situatie toch wel even heel anders. We zijn uiteraard behoorlijk geïrriteerd door de gehele gebeurtenis. Hoe heeft het nou kunnen gebeuren. We zijn gelijk helemaal klaar met de Pelourinho, fuck it, bekijk het maar lekker! We gaan terug naar ons hostel en we halen een pizza die we in ons hostel opeten. Salvador is mooi geweest zo, we hebben het allemaal wel gezien hier. Morgen gaan we lekker naar Rio de Janeiro.