Phonm Penh raakt je diep

Dag 334 tm 336, 28 tm 30 september, Phnom Penh

Nog een dag de tempels van Angkor kijken vinden we te veel van het goede, dus gaan we door naar het oosten, naar de hoofdstad van Cambodja; Phnom Penh. De rit naar de stad is één van de leukste busritten sinds lange tijd, omdat het uitzicht een aaneenschakeling is van paalhuizen, ondergelopen rijstvelden, waterbuffels, koeien, tempeltjes, volgeladen brommertjes.en spannende inhaalmanoeuvres van de buschauffeur. In Phnom Penh zijn de tuktuk chauffeurs van hetzelfde kaliber als in Siem Reap, alleen zijn ze hier bezig élkaar in te halen; wie is het eerste om een groep toeristen af te zetten (letterlijk en figuurlijk). Twee gaan zelfs op de vuist als er onduidelijkheid ontstaat wie ons 'mag' wegbrengen naar ons hotel. En dat allemaal voor één dollar.

Omdat we ons goed willen voorbereiden op wat we in deze stad voor onze kiezen gaan krijgen kijken we in restaurant Mekong naar een indrukwekkende film over de opkomst van het Pol Pot regime in Cambodja. En dan sta je de volgende dag met je goeie gedrag 16 kilometer buiten de stad in een stuk grasland met wat bomen. Zo op het oog is er niets aan de hand, maar dan loop je de toren binnen die tot de nok toe is gevuld met schedels. Schedels die opgegraven zijn in het graslandje waar we lopen. Honderden, duizenden mensen zijn hier doodgeknuppeld en in een massagraf gesmeten. Baby's werden aan de voetjes vastgehouden en tegen de boom doodgesmeten. Gruwelijk, maar als je denkt dat je het ergste hebt gehad, dan is er nog een museum in de stad die je nog meer doet huiveren.

Het gebouw was vroeger een middelbare school. Tijdens het regime werd het gebruikt als een gevangenis en martelplek. Je loopt in het museum van 'klaslokaal' naar 'klaslokaal' en soms zie je de bloedvlekken nog op de vloer. Het is niet te bevatten wat een menselijk leed hier heeft plaatsgevonden. We hebben geprobeerd met foto's een indruk te geven van de killing fields en de gevangenis, maar het beklemmende gevoel op je maag en die brok in de keel moet je er zelf bij voelen. Ga er maar van uit dat we de rest van de dag stilletjes zijn.

Onze laatste dag in de hoofdstad van Cambodja is minder heftig. We hebben een rustdagje en fleuren die op met een bezoek aan de markt. Ik heb er geen beeld bij (One dollar madame), maar de eerste keer dat ik een berge zwarte, vette, glimmende gebakken spinnen op een hoopje zag liggen, keek ik toch weer erg snel weg. Getsieverderrie. En dan loop je nietsvermoedend op straat en word je bijna voor je sokken gereden door een tuktuk met een persoon er in die keihard 'heeey' schreeuwt. Verdomd, als het Jeroen en Annemarie niet zijn. Wat een toeval. Zij komen net aan uit Siem Reap, dus we zijn weer compleet :-)