zondag 4 oktober 2009

Tunnelvisie in Saigon

Dag 337 tm 340, 1 tm 4 oktober, Saigon / Ho Chi Minh City

Met een V.I.P. Bus! Hi haa – vol verwachting klopt ons hart en kijken we uit naar een fijn busritje van Phomh Penh in Cambodja naar Saigon (of officieel Ho Chi Minh City) in Vietnam. Maar we zijn op wereldreis en dus gaat niets zoals je verwacht; met vijf man zitten we heerlijk te zweten en te schudden op de achterbank. Geen beenruimte, wel de herrie van de airco, maar niet de koelte en de vijfde persoon is een oudere man die al een week zijn 'gerritje' niet heeft gewassen. Nee, ik voel me geen 'very important person', hooguit te groot voor mijn zetel!

De grens over naar Vietnam gaat verder zonder veel problemen. Stempeltje erbij en we zijn in ons 21e land. En dan zien we na een uurtje de borden die aangeven dat we Ho Chi Minh City inrijden. Heb dan vooral niet de illusie dat je er bijna bent, want met 4 miljoen bromfietsen is de stad een complete chaos. Regels gelden niet in een land waar de politie met een glimlach en een handvol 'Dong' om te kopen is. Het lijkt overigens ook alsof ál die brommers de hele dag rondrijden puur om de gevestigde reputatie hoog te houden. Maar na een half uur hebben we de laatste zenuwslopende 10 kilometer achter ons en zijn we op onze bestemming. We sluiten een leuke deal bij een hotel en samen met Gerben, Janneke, Jeroen en Annemarie checken we in. Diezelfde avond drinken we een paar biertjes en spreken we ook nog af met een Nieuw Zeelands stel – David en Emma – die we eerder in Rio de Janeiro hebben ontmoet. Met behulp van Facebook hebben we de Kiwi's in de gaten kunnen houden en hier kruisen onze wegen weer.

Zullen we het bezoek aan de Viet Cong tunnels met of zonder een bezoek aan de Cao Dai tempel combineren?”. We doen mét, want de Cao Dai religie is werkelijk uniek . Het is een combinatie van bijna alle denkbare religies in de wereld waarbij het Boeddhisme, Confucianisme en Katholicisme de basis vormen. De kerken zijn bijzonder kleurrijk en laat er nou vandaag ook een belangrijke dienst zijn die we kunnen bijwonen. Wat we nog niet weten is dat de busrit ernaartoe vier uur zal duren, we op 10 km afstand van de grens met Cambodja zijn waar we gisteren het land zijn binnengekomen en we slechts 20 minuten de tijd hebben om die tempel te bekijken!. Gelukkig hebben we gedurende die rit wel een 'plaspauze' van 40 minuten. We stoppen daarvoor bij een fabriek, type sociale werkplaats, waar ze het huismerk lelijke schilderijtjes van de Blokker maken en verkopen voor prijzen die de Nederlandse adviesprijs minimaal 10 keer overstijgen. Gelukkig weten we ook nog niet hoe ontzettend NIET boeiend het bezoek aan de Cao Dai tempel zal zijn. Weet je wat, ik sla dat stuk gewoon lekker over en ga verder met de tunnels, het meer geslaagde onderdeel van ons schoolreisje.

De tunnels stammen uit de tijd van de Vietnam oorlog. De gids vertelt trots dat de tunnels nu al twee keer verbreed zijn. Tenzij de Viet Cong (Noord-Vietnamese Communisten) 2 meter lang en 20 centimeter breed was bedoelt hij waarschijnlijk dat de tunnels twee keer verhoogd zijn, iets waar we zeer erkentelijk voor zijn. Want de tunnels zijn toentertijd zeker niet gemaakt om lange logge dikke Westerlingen de toegang te verlenen. Juist niet, Amerikanen begrepen niets van de aanvallen uit alle hoeken en gaten. We kruipen op handen en voeten door de 100 meter lange tunnel op zo'n 8 meter onder de grond en krijgen een minimale indruk hoe het moet zijn geweest in een tunnelstelsel van een paar honderd kilometer. Het is ongelooflijk waar aan gedacht is bij de bouw ervan: watertoevoer, riolering, luchtcirculatie en hier en daar zelfs valkuilen met dodelijke punten mocht de tegenstander de tunnels vinden. Ook waren er posten voor gewonden, slaapruimtes, ruimtes om aanvallen te coördineren en dit alles onzichtbaar voor het oog.

Alles gebeurde ondergronds in een gebied waar de Amerikanen zo'n 500.000 ton bommen op hebben gegooid. Dat heeft uiteraard ook veel slachtoffers gemaakt Van de 16.000 Vietnamese soldaten in dit gebied hebben uiteindelijk maar 5000 het overleefd. We krijgen al een aardig beeld, maar we kruipen echt in de huid van de Viet Cong door te schieten met een AK47!! In de verte hoorden we de knallen al, maar nu we op het schietterrein staan is het oorverdovend. Ik heb nog nooit met een pistool of machinegeweer geschoten en dit lijkt me een buitenkansje om te proberen. We kopen 10 kogels; vier mag ik wegschieten, Gerben vijf en Mascha wil er toch ook wel één proberen. Het is echt een kick om zo'n krachtig wapen in je handen te hebben, de adrenaline schiet door mijn lijf heen! Ik ben resoluut tegen oorlog, maar dit is toch wel een machtige ervaring.

Na gisteren hebben we een rustig dagje ingepland voor vandaag. Lekker de stad in om wat te winkelen.. We lopen over een markt waar we knettergek worden van de opdringerige verkoopsters en snel gaan we weer de straat op. Uiteindelijk moeten we nog opschieten ook als we het War Remnants museum willen bezoeken. Het museum blijkt een heel emotionele confrontatie met de slachtoffers van de Vietnamoorlog. Alle beelden en verhalen over gewonden en doden die toen vielen bij aanvallen met Napalm of fragmentatiebommen, maar nog meer de slachtoffers van nu.

Omdat de Amerikanen slecht tegen hun verlies kunnen, hebben ze uiteindelijk chemische wapens ingezet; het ongelooflijk giftige Agent Orange. Een ontbladeringsmiddel om zo de vijand beter te kunnen zien, die zich verstopten in de dichte jungle. Een theelepel is voldoende om een hele stad uit te moorden (slechts één van de neveneffecten van Dioxine, het belangrijkste bestanddeel van Agent Orange), weet echter dat Amerika tienduizenden liter over Vietnam heeft verspreid. Het gevolg? Naast de vele doden die direct vielen worden er nu nog steeds kinderen geboren met zeer ernstige afwijkingen. De beelden zijn echt heel schokkend, maar tik in Google images maar eens 'agent orange victims' in en oordeel zelf. (klik hier om direct naar Google te gaan met het resultaat) Dit zijn geen photoshop effecten!!!!! Op straat in Saigon hebben we kindertjes gezien die gewoon naar school gingen met zulke verminkte gezichten of missende ledematen. De ouders hebben vaak geen geld of kunnen geen verzekering betalen om de tumoren weg te laten halen. En één keer raden, de Amerikaanse overheid ontkend uiteraard dat deze verminkingen het gevolg kunnen zijn van de inzet van Agent Orange!

De laatste dag al weer in Saigon. Mascha en ik zijn fanatiek en besluiten in ochtend toch nog het Independence Palace te bezoeken. Vanuit dit paleis hebben de Zuid Vietnamezen de oorlog aangevoerd. Het is nu een museum en wordt af en toe nog gebruikt bij officiële gelegenheden. We krijgen een rondleiding langs alle prachtige zalen en het woongedeelte van de President. Het museum is nog in de originele staat van 1975. We sluiten af bij de kelders waar de President schuilde als ze werden aangevallen door de Viet Cong. Een hele antieke verzameling van radio's en zendapparatuur staat er uitgestald. De tanks die werden ingezet om de Republiek te val te krijgen staan er ook nog steeds. Achterop een brommer (billen samengeknepen, ogen soms dicht) scheuren Mascha en ik snel weer terug naar het hotel, we moeten opschieten. Over een uur pakken we de trein naar Na Trang.

http://images.google.com/images?q=agent+orange+victims
http://en.wikipedia.org/wiki/Reunification_Palace

2 opmerkingen:

Nijsz zei

-slik-

Schokkend is een understatement

-slik-

Unknown zei

Ben jullie al sinds jullie vertrek aan het volgen (via Hyves van Lock). Te gek om jullie verhalen te lezen en heel inspirerend! Nu maar eens een berichtje plaatsen;-)

Nu op naar de stranden van Na Trang? Succes en plezier gewenst vanuit een steeds kouder wordend maar nog zonnig NL!