Dag 341, 5 oktober, Na Trang
“Tuurlijk durf je het! Als je het na 15 minuten niet leuk vindt krijg je je geld terug.” Mascha wordt weer geconfronteerd met een 'try before you die' situatie: een duik maken in de Chinese zee! Voor iemand die een half jaar geleden nog nooit gesnorkeld had, is duiken helemaal een enge onderneming. Ze kreeg het vroeger al benauwd van de onderwater scènes van Bay Watch... Maar ze gaat ermee akkoord! Morgen gaan we een proefduik maken; 35 minuten onder begeleiding van een instructeur naar een diepte van zo'n 8 meter.
De wekker gaat weer irritant vroeg vandaag, 7.15 uur worden we opgehaald door Coco Dive Center. Op de boot krijgen we basisinstructies over de werking van duiken en hoe je moet ademen. 'Hoe je moet ademen', klinkt vreemd hé, maar je zuurstof halen uit de lucht is een iets andere belevenis dan uit zo'n zuurstoffles. Eerst nog even snorkelen om op te warmen en daarna krijgen we alle toebehoren voor een échte duik. Lood om je middel, fles op je rug en dan vooruit kijken en het water instappen. De eerste stap is gemaakt, we liggen nu officieel in het water te dobberen. We krijgen de eerste opdrachtjes en gaan langzaam maar zeker naar één meter diepte. Niet spannend voor een geoefend duiker, maar erg stoer voor een eerste duik. 
Ik heb al eens voor mijn verjaardag een duikles gekregen van Mascha dus ik mag al wat dieper. Na 20 minuten paniekaanvallen gaat Mascha eindelijk ook als een trein. Het is echt een superstoer gezicht om haar zo diep onder water te zien duiken (hand in hand met de instructeur). De oppervlakte is niet eens meer zichtbaar. Gerben en Janneke zijn ook lekker aan het duiken en hebben al een licentie waarmee ze direct dieper mogen gaan. En ook over de temperatuur horen we ze niet klagen, de Vinkeveense plassen zijn een stuk kouder. Helaas ook dit keer weer geen schildpadden :-(
Rond half 2 's middags staan we weer aan wal en de rest van de middag proberen we wat te internetten en moeten we onze tassen pakken, want we nemen de nachttrein naar Da Nang vanwaar we Hoi An zullen bezoeken. Dit ligt in de streek die een paar dagen geleden hard getroffen is door de tyfoon. Vrij irritant is nog wel dat we door het hotel echt flink belazerd worden bij de aankoop van de treinkaartjes. “We hanteren alleen een toeslag om de treinkaartjes te halen” zegt de vrouw achter de balie. “Ja ja”, wat al erg is dat we 4 euro (20%) per kaartje toeleggen op de treinkaartjes om ze dus 'te laten halen'. Maar wat we later ontdekken is dat we niet de beloofde soft-seats hebben, maar de hard-seats die veel goedkoper zijn dan ons toegezegd is. “Dat $#%@& mensch!” mompelen we praktisch tegelijkertijd in koor. Bij deze dus even terug dissen: haal gewoon zelf je treinkaartjes en laat je niet omlullen door allerlei verkooppraatjes of bevreesde lange rijen voor de kassa! We verbleven bij hotel Phu Quy 1, mocht je er langsgaan, doe ze de groeten en zoek een ander hotel... grrrr!
Op een matje van 1,5 millimeter proberen we in een schuddende trein te slapen. Het lukt toch nog wel aardig. Om 4 uur in de nacht maakte Janneke ons wakker. “We zijn er bijna”, zegt ze zachtjes. Weer een nieuwe dag....De beurse plekken op mijn schouders en heupen negeer ik maar.
“Tuurlijk durf je het! Als je het na 15 minuten niet leuk vindt krijg je je geld terug.” Mascha wordt weer geconfronteerd met een 'try before you die' situatie: een duik maken in de Chinese zee! Voor iemand die een half jaar geleden nog nooit gesnorkeld had, is duiken helemaal een enge onderneming. Ze kreeg het vroeger al benauwd van de onderwater scènes van Bay Watch... Maar ze gaat ermee akkoord! Morgen gaan we een proefduik maken; 35 minuten onder begeleiding van een instructeur naar een diepte van zo'n 8 meter.
De wekker gaat weer irritant vroeg vandaag, 7.15 uur worden we opgehaald door Coco Dive Center. Op de boot krijgen we basisinstructies over de werking van duiken en hoe je moet ademen. 'Hoe je moet ademen', klinkt vreemd hé, maar je zuurstof halen uit de lucht is een iets andere belevenis dan uit zo'n zuurstoffles. Eerst nog even snorkelen om op te warmen en daarna krijgen we alle toebehoren voor een échte duik. Lood om je middel, fles op je rug en dan vooruit kijken en het water instappen. De eerste stap is gemaakt, we liggen nu officieel in het water te dobberen. We krijgen de eerste opdrachtjes en gaan langzaam maar zeker naar één meter diepte. Niet spannend voor een geoefend duiker, maar erg stoer voor een eerste duik. 
Ik heb al eens voor mijn verjaardag een duikles gekregen van Mascha dus ik mag al wat dieper. Na 20 minuten paniekaanvallen gaat Mascha eindelijk ook als een trein. Het is echt een superstoer gezicht om haar zo diep onder water te zien duiken (hand in hand met de instructeur). De oppervlakte is niet eens meer zichtbaar. Gerben en Janneke zijn ook lekker aan het duiken en hebben al een licentie waarmee ze direct dieper mogen gaan. En ook over de temperatuur horen we ze niet klagen, de Vinkeveense plassen zijn een stuk kouder. Helaas ook dit keer weer geen schildpadden :-(Rond half 2 's middags staan we weer aan wal en de rest van de middag proberen we wat te internetten en moeten we onze tassen pakken, want we nemen de nachttrein naar Da Nang vanwaar we Hoi An zullen bezoeken. Dit ligt in de streek die een paar dagen geleden hard getroffen is door de tyfoon. Vrij irritant is nog wel dat we door het hotel echt flink belazerd worden bij de aankoop van de treinkaartjes. “We hanteren alleen een toeslag om de treinkaartjes te halen” zegt de vrouw achter de balie. “Ja ja”, wat al erg is dat we 4 euro (20%) per kaartje toeleggen op de treinkaartjes om ze dus 'te laten halen'. Maar wat we later ontdekken is dat we niet de beloofde soft-seats hebben, maar de hard-seats die veel goedkoper zijn dan ons toegezegd is. “Dat $#%@& mensch!” mompelen we praktisch tegelijkertijd in koor. Bij deze dus even terug dissen: haal gewoon zelf je treinkaartjes en laat je niet omlullen door allerlei verkooppraatjes of bevreesde lange rijen voor de kassa! We verbleven bij hotel Phu Quy 1, mocht je er langsgaan, doe ze de groeten en zoek een ander hotel... grrrr!
Op een matje van 1,5 millimeter proberen we in een schuddende trein te slapen. Het lukt toch nog wel aardig. Om 4 uur in de nacht maakte Janneke ons wakker. “We zijn er bijna”, zegt ze zachtjes. Weer een nieuwe dag....De beurse plekken op mijn schouders en heupen negeer ik maar.
Posts
Geen opmerkingen:
Een reactie posten