Dag 342, 6 oktober, Hoi An
Hoi An; we komen er om half 6 an...... Na onze nacht op het dunne matje in de trein lopen we volkomen fris door dit stadje. Het is op dit vroege tijdstip nog wel lekker rustig en redelijk koel. Blijven we hier slapen of gaan we in de loop van de dag weer verder? De minibusjechauffeur maakt het niet uit en rijdt ons op zijn gemakkie langs een paar hotels. “Nee, we gaan toch over een paar uurtjes weer verder. Waar kunnen we onze onze bagage laten?". vragen we. De chauffeur zegt dat hij ons later in de middag wel terug naar het treinstation wil brengen en de bagage kan in zijn busje blijven. 
Eerst maar even ontbijten. Het stadje is een paar dagen geleden getroffen door een tyfoon en het water heeft 2 meter hoog gestaan in de huizen. De mensen zijn net een beetje klaar met de modder weghalen en schoonmaken van de straten. Winkels zijn vandaag weer voor het eerst open. Hoi An is normaal gesproken het mooiste stadje van Vietnam waar de tijd lijkt te hebben stilgestaan. Als we de gevolgen van de overstroming wegdenken, is het inderdaad een prachtig rustig en authentiek stadje waar we helemaal los gaan met fotograferen. Prachtige vrouwen met die typische rieten kegelvormige hoeden. 
En wat een schitterende historische gebouwen. Het lijkt wel of we in een filmset zijn aangekomen. Vietnam was ooit Frans en dat merk je nu nog steeds aan de stokbroodjes, croissants, brede boulevards met Franse namen en de architectuur.Om één uur brengt de chauffeur ons keurig netjes zoals afgesproken terug naar het station van Da Nang waar we direct de trein nemen naar Hué.
Dit stukje trein is gelukkig niet zo lang, maar drie uurtje. En we zitten met onze koninklijke billetjes op een soft seater. Heerlijk!
Hoi An; we komen er om half 6 an...... Na onze nacht op het dunne matje in de trein lopen we volkomen fris door dit stadje. Het is op dit vroege tijdstip nog wel lekker rustig en redelijk koel. Blijven we hier slapen of gaan we in de loop van de dag weer verder? De minibusjechauffeur maakt het niet uit en rijdt ons op zijn gemakkie langs een paar hotels. “Nee, we gaan toch over een paar uurtjes weer verder. Waar kunnen we onze onze bagage laten?". vragen we. De chauffeur zegt dat hij ons later in de middag wel terug naar het treinstation wil brengen en de bagage kan in zijn busje blijven. 
Eerst maar even ontbijten. Het stadje is een paar dagen geleden getroffen door een tyfoon en het water heeft 2 meter hoog gestaan in de huizen. De mensen zijn net een beetje klaar met de modder weghalen en schoonmaken van de straten. Winkels zijn vandaag weer voor het eerst open. Hoi An is normaal gesproken het mooiste stadje van Vietnam waar de tijd lijkt te hebben stilgestaan. Als we de gevolgen van de overstroming wegdenken, is het inderdaad een prachtig rustig en authentiek stadje waar we helemaal los gaan met fotograferen. Prachtige vrouwen met die typische rieten kegelvormige hoeden. 
En wat een schitterende historische gebouwen. Het lijkt wel of we in een filmset zijn aangekomen. Vietnam was ooit Frans en dat merk je nu nog steeds aan de stokbroodjes, croissants, brede boulevards met Franse namen en de architectuur.Om één uur brengt de chauffeur ons keurig netjes zoals afgesproken terug naar het station van Da Nang waar we direct de trein nemen naar Hué.Dit stukje trein is gelukkig niet zo lang, maar drie uurtje. En we zitten met onze koninklijke billetjes op een soft seater. Heerlijk!
Posts
Geen opmerkingen:
Een reactie posten