vrijdag 13 november 2009

Wachten in Vientiane

Dag 374 tm 380, 7 tm 13 november 2009, Vientiane

Vorig jaar op deze dag namen we de boot naar Isla de Holbox, een tropisch paradijsje, om ons 10 jarig verkeringsjubileum te vieren. Vandaag zijn we ook onderweg, maar de eindbestemming is minder romantisch. Vientiane is de hoofdstad van Laos, maar heeft de uitstraling van een provinciaal stadje. Komt ook omdat we net uit het leuke Luang Prabang komen en dan hoop je zoiets weer te treffen, maar helaas. Zo op het eerste oog is het niet mooi, erg rustig en ongezellig. We vieren ons 11-jaar-samen-zijn met verse spling lolls en toasten met een Beerlao.

Maar we zijn hier met een doel, dus we maken er maar het beste van. Op te kleine gehuurde fietsen zijn we op zoek naar de Indonesische ambassade. Niemand heeft ons verteld dat de straatnamen onlangs zijn veranderd en dan is het lang zoeken naar die ene straat. Maar dan na veel heen en weer gefiets staan we zwetend in onze beste outfit voor de deur van de ambassade. “Solly sil, 60 day visa for Indonesia only in Bangkok”, zegt het snotaapje. “What? Are you saying we came voor jen loel to Vientiane?”. Ik kan gewoon niet geloven dat we binnen 1 minuut weer buiten staan. Met lege handen. Probeer daar maar eens een meditatietechniekje op los te laten als je het liefste een zeker bepaald iemand even flink de waarheid wil zeggen. “Dat klote Indonesië, willen ze dan geen toeristen die hun geld komen uitgeven”, briest Edwin. En ook ik wil allerlei illegale praktijken uitproberen om de man zo ver te krijgen ons toch het juiste visum te geven. Maar ja, de deur is al dicht en ietwat agressief stappen weer op onze fiets. Annemarie zal zeggen: 'Ik zal me er lekker druk over maken'. Het visum voor Birma dan maar. Dat kan morgen pas, want de ambassade is alleen open tussen onhandig en onmogelijk. Nieuwe ronde, nieuwe kansen?

Deze ambassade ligt lekker ver weg, zo'n 6 kilometer fietsen. Zeiknat komen we aan en mijn hoofd is roder dan rood. Het invullen van het aanvraagformulier wordt zo nauwlettend in de gaten gehouden, dat ik moet nadenken bij de vraag 'wat is de naam van uw vader'. Alles moet in drievoud met drie pasfoto's en we krijgen een paar moeilijke vragen over onze banen. Dan mogen we betalen. Twee keer 20 dollar. Gedwee overhandigen we de biljetten. Raar toch dat je je in dit soort omstandigheden zo nederig kan voelen. Er zit echter een minuscuul vlekje op één van de twee biljetten en 'the authority officer' accepteert het niet. Maar we hebben geen andere biljetten! “Tja, dan moet je die ergens gaan halen”, zegt de assistent streng.

Dus fietsen we het hele hete stuk terug naar de stad op zoek naar een wisselkantoor met schone biljetten en dan het HELE STUK WEER TERUG om daar te horen dat het eerste biljet toch eigenlijk ook niet goed genoeg is. En dan kalm blijven en lachen.... Gelukkig hadden we meerdere biljetten gehaald en is dit zaakje ook weer rond. Morgen is het een nationale feestdag in Birma en is de ambassade gesloten, maar vrijdag (!, vandaag is het dinsdag) om 16:00 uur kunnen we het visum ophalen. Wat moeten we al die dagen in Vientiane doen? Uitgedroogd en oververhit fietsen we nogmaals het stuk terug om daar in het eerste de beste airco restaurant met draadloos internet een paar uur bij te komen.

Laos als land bevalt ons trouwens wel heel goed, hoor. In tegenstelling tot Vietnam eten we hier elke dag lekker, de mensen zijn op geen enkele manier uit op je geld en proberen ook niet je elke minuut van de dag op te lichten of iets aan te smeren. Afdingen is een nieuw begrip voor een land dat pas begin jaren '90 z'n deuren opende voor buitenlanders. Een land dat zich wat armoede betreft 'kan meten' met hongerlanden in Afrika. Laotianen zijn verlegen, kalm, vriendelijk en soms onzeker in hun omgang met toeristen. Vooral toeristen die in te blote kleding zichzelf op de foto willen zetten met een monnik of op een andere manier over de bescheidenheid van de Laotianen heen walsen.

Ik vind het een aandoenlijk land. Het ontroert me te zien dat zij zich aanpassen aan de wensen van de toerist op een soms onhandige, maar o zo vriendelijke manier. Waar bijvoorbeeld de Vietnamezen overal maar 'yes' op zeggen (want je weet maar nooit of je iets kunt verkopen) en de Thai je kunnen uitlachen, geven de Laotianen een verlegen glimlach en trekken ze zich onzeker terug als ze jou niet willen wijzen op je 'fouten' of hun eigen onwetendheid.

We komen de lange en vooral smorend hete dagen door met overheerlijke massages, een bezoek aan het Nationaal Museum waarin de Amerikanen als beesten worden afgeschilderd Dat is volkomen terecht als je weet dat Laos nummer 1 in de wereld is met de grootste hoeveelheid bommen en granaten op de grond. Kadootje van de Amerikanen die bang waren voor de opmars van Vietnam, het buurland. Er werden 9 jaar lang elke 12 minuten bommen gedropt op dit land of een ander sommetje, 1000 kg per inwoner van Laos! Je kunt wel bedenken hoeveel daarvan er in deze tijd nog slachtoffers maken. Er is hier weinig over bekend in de wereld, Amerika doet of z'n neus bloedt en de Laotianen spreken over de secret war.

Wil je meer weten kijk dan op http://www.uxolao.gov.la en op http://www.copelaos.org/

Bij deze laatste organisatie bezoeken we het visitor centre, waar we op een indringende manier uitleg krijgen over het leed dat de bommen tot op de dag van vandaag veroorzaken.

Bij het klooster Sikawet raken we aan de praat met twee verlegen studenten. Ze komen uit het arme zuiden, maar hebben gelukkig een beurs gekregen om te studeren voor arts. Ze vertellen dat de universiteit nauwelijks boeken heeft en ze daarom soms van het internet het studiemateriaal halen. Wat dan weer in het Frans of Engels is, dus niet zo makkelijk voor ze. In het klooster zelf praten we een tijdje met een monnik, die zich even geen raad weet met de melding dat in Nederland twee mannen of twee vrouwen met elkaar kunnen trouwen. “Fascinating”, zegt hij bedenkelijk.

En dan eindelijk is het vrijdagmiddag en kunnen we het visum ophalen. Toch wel een beetje zenuwachtig (want je weet maar nooit wat ze ontdekken als ze je natrekken) komen we aan bij de ambassade. Ja, ook nu zijn we weer met de fiets gekomen, dus ook nu komen we weer oververhit aan. Maar zorgen om niets; er zit een mooi plakkaat in ons paspoort en nog wat andere officieel uitziende documenten zijn er in vastgeniet. JOEPIE, wij gaan naar Birma!

Morgen nemen we de bus naar Vang Vieng; hét toeristenoord van Laos. We gaan daar op aanraden van een heleboel mensen tuben. Met een band de rivier af. Kom maar op, want we zijn we toe aan wat actie.

Oh ja, vader en moeder vermaken zich inmiddels prima in het noorden van Thailand. We krijgen opbeurende berichten dat het eten heerlijk is, het land mooi en de biertjes goed koud. Dat horen we graag. Nog 1,5 maand en we zien die grijsjes in Jakarta!

4 opmerkingen:

arie en joke zei

Dag zweters,
Nog een keer grijsjes en we laten allebei ons haar zwart verven. Probeer ons dan maar te vinden in Jakarta.
Veel liefs en tot gauw
Joke en Arie

Marie-José zei

Goedemorgen....
Ik neem net weer 3 ziekmeldingen aan, en heb het weekend met ziek kind thuis gezeten. Dan ben ik weer blij met jullie zon-plaatjes van jullie!
Ik snap wel dat jullie tureluurs worden van het gedoe op de ambassades maar is het hier anders? Hier word je zelfs als je het begrijpt ook van het kasje naar de muur gestuurd...
Fijne tijd in Burma...

Liefs Marie-José

Anoniem zei

Heb schaterlachend achter de computer gezeten en ik leer ook nog eens wat. Mooie beschrijvingen van de mensen.

Als ik jullie was zou ik inderdaad mooi plekje zoeken en gewoon niet meer terug komen (of misschien even).

Groet,
Anne-Marie (oud-collega'tje)

Ans zei

ben blij voor jullie dat visum gelukt is ondanks het heen en weer gereis ervoor..

heerlijk dat jullie Arie en Joke, Larissa gaan zien..

Zo in de loop der tijd toch veel vrienden en familie op bezoek gehad....dat maakt het reizen nog meer bijzonder, denk ik

xxxxxxxx van Ansie