Magway valt alles mee

Dag 402, 5 december 2009, Magwe (of Magway)

Ik wist zelf eigenlijk heel weinig van Birma voordat we er heen gingen. Ik dacht altijd dat het land niet eens toegankelijk was voor buitenlanders. Dat is het (gelukkig) wel. Het is wel zo dat veel andere landen geen economische betrekkingen hebben met dit land – boycot – vanwege het ijzeren militaire regime hier. En iedereen kent natuurlijk wel de vrouw die al jaren in huisarrest zit – haar naam noem ik liever nu even niet – vanwege haar strijd voor democratie. Want ja, er zijn verkiezingen geweest, en ja, ze won met 87% van de stemmen. Maar dat was voor de generaals niet genoeg reden om af te treden. En dan kende ik nog ergens vaag de Birmese spoorlijn, maar dan hield mijn kennis over dit land wel op.

Ik ontdek nu pas hoe geweldig het hier is. Okay, het is een land met een gebruiksaanwijzing, maar dat ligt aan de ingewikkelde overheid. Niet aan de bevolking. Ondanks alle ellende en het gigantische gebrek aan vrijheid, stralen de mensen en hebben ze lol. Ze liggen om alles in een deuk, bijvoorbeeld als Edwin achterop de rand van het minibusje staat en ook probeert klanten te lokken. De busassistent schreeuwt de bestemming, Edwin doet mee en mensen vallen bijna om van het lachen.

Gelukkig hadden we gisteren al buskaartjes gekocht voor Magwe (Magway) en zitten we vandaag niet zoals zo vaak op de achterste banken, maar veilig in het midden. De weg valt echter alles mee. Ik had me voorbereid op hobbelen, schudden en trillen, maar ik krijg alleen maar hobbelen en trillen. Het landschap onderweg is bijna Afrikaans. Superdroog, zand, kaal met hier en daar een boom of struik. Af en toe een dorpje met bamboehutjes, een pomp, ossenkarren, paard en wagen. Zodra ze door hebben dat er twee blanken in de bus zitten, stoten mensen elkaar aan, kinderen worden er bij geroepen, vingers wijzen naar ons en glimlachen breken door. Ik heb absoluut geen ervaring met beroemd-zijn, maar ik begin nu te begrijpen hoe het is als je overal wordt herkend als iets 'bijzonders' of als iets 'anders' en dat mensen je nakijken. Ik waan me vandaag Beatrix en zwaai me een lamme arm naar iedereen onderweg.

Als we na 7,5 uur bussen eindelijk aankomen in Magwe kopen we direct buskaartjes voor morgen naar Nyaung U (Bagan). Die bus gaat al om 06:00, dus wéér vroeg opstaan. In Magwe zijn maar heel weinig hotels (tenminste heel weinig hotels voor buitenlanders) en zijn we dus genoodzaakt maar liefst 30 dollar neer te tellen voor een hok buiten het centrum, zonder ontbijt! Onderweg hier naar toe zagen we een heus echte supermarkt en willen daar ons ontbijtje halen voor morgen. Maar het begint al te schemeren, er is geen elektriciteit in het dorp en dan zijn we een beetje de weg kwijt. Met handen en voeten leggen een paar lieve mensen uit waar we moeten zijn. Vergeet niet dat we in dit dorp, waar zelden een buitenlander komt, de attractie van het jaar (of maand) zijn. Dus nog steeds zwaaien en glimlachen wij ons een kramp naar de enthousiaste bevolking van Magwe. Onderweg naar de supermarkt eten we nog een fried rice vegetable en het personeel en de andere bezoekers vallen stil en staren naar ons. De televisie is ineens niet interessant meer. Tomtiedom, niets aan de hand, ik eet gewoon mijn eten en doe alsof ik die tientallen ogen in mijn rug niet voel hahaha.

Als we dan eindelijk in de verte de supermarkt zien, staat daar ineens het vrouwtje dat ons de weg heeft gewezen. In het pikkedonker is ze naar ons op zoek geweest om zeker te weten dat we onze bestemming bereiken. Zo lief! Ze is met haar nichtje van 15. Het valt niet mee met haar te praten. Niet omdat ze geen Engels kan, want dat kan ze prima, maar omdat ze door een beroerte een spraakgebrek heeft gekregen. Dus zelfs als ze Nederlands zou kunnen is ze lastig te verstaan. Neemt niet weg dat het een schat van een mens is, die vol trots met ons mee gaat naar de supermarkt en ons begeleid langs de schappen. Vol trots omdat zij nu een buitenlander kent. Het is druk in de winkel, maar niemand winkelt meer. Mensen zijn alleen nog maar bezig met ons aanstaren, naar ons glimlachen. En wat is het ineens druk bij de kassa als wij afrekenen. Drommen mensen om ons heen, die wel kijken, maar ook te verlegen zijn om echt wat te zeggen. We wisselen nog adresgegevens uit met onze lieve begeleidster van wie we nog een warme omhelzing krijgen. Het is echt een ontroerende ontmoeting. Ons hotel vinden we op de tast terug, zo donker is het in dit dorp. Snel slapen, want om 05:00 gaat het wekkertje weer.....

Oh ja , nog even twee zeer opvallende dingen in Birma.

* Mannen kauwen de godgansedag op beetlenuts. En spuwen de rooie rommel met een enorme fluim weer uit. Het maakt hun tanden donkerrood. Rot of zelfs helemaal weg. Beetlenut kauwen is als sigaretten roken. Het is gemalen nut samen met leisteenpoeder gewikkeld in een boomblad. Gemiddeld kauwt een man op zo'n 20 van die dingen per dag. Kosten? 4 kyat, dus zo'n 0,02 eurocent.

* Vrouwen dragen zeer bijzondere make-up. Geen lippenstift of mascara, maar een gele smurrie op de wangen (of soms het hele gezicht). Het is gemalen sandalwood hout, waar een papje van wordt gemaakt. Het beschermt ze tegen de zon en houdt de huid jong. Soms hebben kinderen het ook op en ik heb ook mannen er mee gezien. En als je de supergave huid van die oudjes hier ziet ga ik er ook maar mee beginnen!