Aftellen is begonnen (nog steeds op Gili)

Dag 465 tm 473, 6 tm 14 februari 2010, Gili Trawangan

We durven het bijna niet te schrijven, maar we zitten nog steeds op Gili Trawangan! Na al die maanden van reizen over drie continenten, is het verbazingwekkend hoe klein ons wereldje nu is geworden. Ik bedoel, een eiland wat geen auto's of brommers heeft, alleen zandpaden en paardenkarren, een eiland dat je in 2,5 uur hebt rondgelopen en ons dan toch al bijna drie weken weet te vermaken? Juist, that is paradise! We worden al niet meer lastig gevallen door mannetjes met hun “room, room, Sir??” en de jongen van het internetcafé vraagt belangstellend hoe het met onze sollicitaties gaat.

Voor de dierenliefhebbers; met ons adoptiekatje Ploentje gaat het redelijk. Hij heeft goede dagen en dagen dat 'ie er als een vaatdoek bij ligt. We hebben nu ook zijn drie broertjes en zusjes en zijn moeder met postnatale depressie onder onze hoede. Ze zijn niet weg te slaan bij ons hut en we zijn uren zoet met aaien over hun kinnetjes en knuffeltjes in hun nekjes en het serveren van schoteltjes melk.

Eerlijkheid gebiedt ons te zeggen dat we wel één keer het eiland zijn afgegaan. We hebben met een bootje de halve kilometer oversteek gemaakt naar het middelste Gili eiland; Gili Meno. Dachten we dat Gili Trawangan rustig was met haar 1800 inwoners, op Meno wonen slechts 300 mensen en is er een handvol bungalows en eettentjes. Prachtig strand en nog een echt Crusoe-gevoel! En er is een schildpaddenopvang centrum voor baby schildpadden.

We hebben op Trawagan kennis gemaakt met twee Haagse meiden die Karma Kayak runnen. Het ligt een stukje weg van de 'drukte' en je kunt er heel mooi de zonsondergang zien. Andere reden dat we hier vaak zitten, is de stapel Viva's, Libelle's, Esta's en Cosmo en Nederlandse boeken. We helpen ze nog een dagje als op het eiland een rupsenplaag is en een grote hoeveelheid rupsen hun resort overneemt. Weg is onze boeddhistische inslag en weg zijn gelukkig de rupsen.

En verder? Verder bereiden we ons geestelijk voor op onze terugkomst. Heel vaak is het in onze gedachten. Hoe zal het zijn als we aankomen op Schiphol? Hoe is het straks weer in ons huis? Maar we kijken niet alleen naar de toekomst, maar denken ook terug aan wat we beleefd hebben de afgelopen maanden. We hebben hier tijd zat voor reflectie en dat gaat prima samen met een snorkelsessie, schelpjes zoeken of met een iPod op het zonnebedje.

Gili Trawangan is nog ons thuis tot ongeveer 19 februari. Er is geen pin op het eiland en we raken door onze roepiah's heen, dus we moeten terug naar Bali. Op zich niet erg, want we hebben nu in elk restaurant op het eiland al drie keer gegeten, dus het wordt wel weer tijd voor wat nieuws. (Hoewel ik liever tot de 24e was gebleven hoor!)

Oh ja, we kunnen gelukkig 27 februari ons huis al in plaats van 1 maart. Hoeven we niet zo lang elders te logeren. En onze vluchtgegevens zijn trouwens Malaysia Airlines MH16 en wie daarbij is, is ook van harte welkom om daarna bij Marja (moeder Edwin) een bakkie te komen doen.

Tot snel!