woensdag 9 juli 2008

Overpeinzingen

"Volgens mij komen jullie nooit meer terug". Dit horen we we wel heel vaak van onze vrienden. Hmm, kennen zij ons beter dan wij onszelf kennen? Emigreren klinkt erg aanlokkelijk, maar onze Hollandse zekerheid speelt dan ook gelijk op. Ik moet toch ergens van leven! Gaan we ons leven slijten als schapenboertjes in de bergen?

Maar de opmerkingen geven wel stof tot nadenken. Er gaat sowieso geen dag voorbij dat we niet bezig zijn met de reis. Maar pas als we in bed liggen hebben we echt de tijd en rust om onze gedachten te ordenen. Tuurlijk, op praktisch gebied valt alles wel te organiseren, maar er is niets dat ons voorbereid op het reizen zelf. Okay, je stapt in een bus, zoekt een hostel, bekijkt een oude kerk. Dat snappen we. Maar het zo lang van huis weg zijn, het 24/7 op elkaars lip zitten, het niet werken (ik denk hier nog het minste moeite mee te hebben :-), constant nieuwe indrukken opdoen...... Welk effect heeft dat op ons? Trekken we dat? Reageert Edwin hier anders op dan ik?

We bespreken wat we willen met de reis. Edwin ziet de reis als een soort muzikale tournee; gitaar en zang brengt ons nader tot de bevolking en wellicht verdienen we er nog een biertje mee. Hij hoopt ook inspiratie op te doen door naar lokale muziek te luisteren en wil meer weten over de spirituele kanten van een cultuur. Ik ben vooral nieuwsgierig naar hoe mensen leven en wat hun dromen zijn. Wil het liefst op elke plek een tijdje meedraaien in het dagelijkse leven. Ik hoop er zelfs een boek over te kunnen schrijven.

We spreken avonden lang over de 'vakantie' . Wat als het helemaal niet leuk is? Wat als een van ons naar huis wil of gewoon even geen zin heeft om weer verder te trekken. We filosoferen zelfs al over de tijd NA de reis. Kunnen en willen we nog wel terug in ons oude leventje? Misschien komen we niet eens verder dan Ecuador waar we nu al worden aangetrokken door het aanbod om er vrijwilligerswerk te doen in een dorpje hoog in de Andes. We hebben nu al voldoende scenario's om vier boeken vol te schrijven, terwijl morgen gewoon de wekker weer gaat. Dit wordt weer een slapeloze nacht!

1 opmerking:

Anoniem zei

Maar... het mooiste van al deze overpeinzingen is dat ze echt gaan plaatsvinden; de realiteit worden! Dat is toch echt heel erg fijn.
liefs,
Elze