zaterdag 7 februari 2009

Alweer 100 dagen op pad

We zijn 100 dagen op pad! Na onze eerste 50 dagen hebben we een evaluatie gegeven van het reilen en zeilen en nu is het weer een mooi moment. Hier dus een stuk van ons beiden over onze ervaringen tot nu toe.

Edwin

Muziek Eén van de belangrijkste bezigheid die een knauw kreeg was muziek. Met de band ging het steeds beter en ons laatste optreden was geweldig. Zoiets achterlaten is moeilijk! Maar na 100 dagen heb ik er geen spijt van gekregen, integendeel. Door in aanraking te komen met nieuwe muziek, andere opvatting over muziek en het zien van bandjes ben ik ook weer anders naar mijn eigen muziek gaan kijken. Het grappige is dat ik weer meer terug wil naar mijn roots. Weliswaar akoestische liedjes, maar velen weten ook dat ik vroeger vooral met metal en fusion bezig was. Hoe ik dat voor me zie hou ik nog lekker even voor mezelf, maar het zal anders dan Leave worden.

Werk De eerste weken zit 'werk' toch nog wel in je hoofd: hoe zou het gaan met sommige projecten bijvoorbeeld. Dat is nu echt totaal weg. Ik moet er zelfs niet over denken om te werken. Ik moet overigens wel zeggen dat op reis gaan meer 'kwaliteiten' vereist dan je denkt. Je moet extreem flexibel zijn want alles gaat anders dan verwacht. Communicatie en cultuur zorgen vaak dat afspraken anders worden nagekomen dan je zelf verwacht. En je moet strak op je budget zitten. Af en toe een 'splurge' kan best, maar als je lang weg wilt blijven moet je dat toch inperken. Een doel voor ogen houden vereist discipline.

Landen Het is verrassend hoe je denkt dat een land is en het toch anders uitpakt. Was Nicaragua al bestempeld met een verkeerd beeld van drugs en corruptie. Over Peru en Bolivia krijg je ook vaak de meeste vreemde ideeën door tv en nieuws. Toch zijn dit tot nog toe écht de mooiste landen die ik ooit gezien heb. Door het landschap, de mensen, hun vriendelijkheid en hun zelfwaarde. Geluk is een zeer relatief begrip waarbij ik nog sterker van mening ben dat we in het 'Westen' helemaal de weg kwijt zijn.

Ons Met Mascha en mij gaat het top. Niet 'nog steeds' of 'tot nu toe'. Het gaat gewoon top! We zijn niet perse dichter bij elkaar gekomen, maar groeien verder, ontwikkelen ons verder. In een relatie kan 1+1= 3 zijn. "Het gaat er niet om wat je van elkaar verlangt, maar wat je bereid bent voor elkaar op te geven" las ik laatst in een boek en daar sluit ik me volledig bij aan. Als je je ballast laat vallen, ben je in staat elkaar naar nieuwe hoogten te tillen. En dat op 4000 meter ;-)

Mascha

En dan ineens ben je bij de honderste dag. Die is al net zo onverwacht gekomen als die 50e dag. Ik bedoel hiermee dat de tijd echt vliegt! 100 dagen onderweg. Wat hebben we al een hoop gezien en gedaan. De 50e dag vierden we in Costa Rica, ons vijfde land. Op de 100e dag zitten we in het 9e land, Bolivia én met mijn ouders. We hebben tussen dag 50 en dag 100 Midden Amerika afgesloten en zijn een nieuw deel begonnen. En Zuid Amerika is ook echt anders.

Het onderweg zijn gaat me goed af. Ik was bang dat er 'sleur' zou komen, maar merk dat ik nog steeds helemaal vol kan zijn van het zien van prachtig natuur, mensjes in kledendracht of een mooi stadje. Ik kan uren uit het raam van de bus kijken naar het landschap zonder me te vervelen. Ik sleep wel boeken mee, maar heb nauwelijks nog behoefte aan lezen. Ik doe al zo veel indrukken op.

Of ik al iets heb geleerd, wijzer ben geworden of nieuwe inzichten heb gekregen? Nou was ik al behoorlijk (eigen)wijs, dus daar is niets aan veranderd. Nieuwe inzichten, andere visie op de mensheid? Neuh...dat vind ik wat te ver gaan. maar ik besef me wel veel beter hoe mooi het hier is én tegelijkertijd wat een zwaar leven mensen hier hebben. Ploeterend op een stukje schuine rotsige grond voor een paar aardappelen. Of leurend over straat met een paar snoepjes en alleen maar vieze uitlaatgassen inademend.

Reizen is leuk en goed voor me. Dat vind ik echt. Ik ben zo blij dat ik dit al heb mogen meemaken. Ik geniet er volop van, wil dat het nog honderden dagen zo doorgaat. Met 'thuis' ben ik niet bezig. Ik heb moeite te bedenken wat ik nu aan het doen zou zijn als ik in Nederland zou zijn (behalve werken). Dit leven hoort en past bij mij. Ik vind het heerlijk om onderweg te zijn, samen met Edwin zo veel te ontdekken en beleven. Ik zou niet anders meer willen. Ik ga de komende 100 dagen maar eens bedenken hoe ik dit voor altijd zou kunnen doen :-)

p.s. en dan te bedenken dat ik dit schrijf terwijl ik ondertussen steeds naar de wc ren; ik heb mijn eerste voedselvergiftiging.....

5 opmerkingen:

Anoniem zei

heb je de fles peptobismol al gevonden? Lekker roze goedje dat je darmen gelijk weer goed laat werken...
liefs,
Elze

Anoniem zei

Hajoo...

Aardige opsomming van de tot nu toe verlopen reis. Leuk hoe verschillend jullie het ervaren hebben..
Blijf zeker genieten van de mensen en hun cultuur...dit blijft je hele leven bij je...
Super om te lezen....

groetjes van Ans

Anoniem zei

Heejj !!!!hebben ze daar ook vochtige toiletdoekjes? ;-P

100 dagen alweer,gemis voor ons betreft jullie(het bier in de Bieb en paardcafe was weer goed op temp dit weekend hahaha... lang leve het kleine locale wereldje hier...),een verrijking in jullie leven,wat fantastisch is! Zo anders!

Het onderwerp muziek in je geschreven stuk vind ik op wat woorden wat iets minder,maar dat is wat er in je gedachten opkomt op dit moment.De toekomst zal het allemaal brengen/leren.....

Ik ben net zelf terug van 9 dagen skien in Zillertal,Fugen in Oostenrijk. Tirol rulezz.

Heerlijk gehad,een lekkere bruine harses,goed hotel,veel sneeuw en goed weer.

Hier is het allemaal oke,alles gaat zijn gangetje.Cd (promo) in voorbereiding voor She-May,afgelopen vrijdag een fotoshoot gedaan voor de hoes en andere doeleinden. Lieneke is uit Jua,dus vul ik tijdelijk de boel op met drummen,en schroom niet de boel op te krikken,intressant project...maar nogmaals wel tijdelijk.

Oke,veel plezier, geniet en we lezen jullie avonturen graag!

Ik zal d'r vanaaf weer eentje op jullie drinken,proost!

Groetjes Ruup

Anoniem zei

Wat je al niet kunt doen in honderd dagen! Hier in t straatje 'staat het ook niet stil'. Mocht het jullie interesseren: nr 8 (die gek) is verhuisd, nr 10 staat ook leeg(?), nr 9 heeft een baby gekregen en nr 15 (die naast ons ja) zijn ook lekker bezig met ruzies en scheidingen en idioten aan de deur. En op nr 1? Tis vooral heel rustig en stil, zie af en toe een bewoner een sigaretje roken in de tuin en dat is het. Maar als het jullie geen reet interesseert (wat ik me levendig kan voorstellen) lees je het lekker niet.
Op naar de volgende honderd!
groet buuf

Anoniem zei

Hey Edwin en Mascha,

Sanne en Milan hebben de post ontvangen, erg leuk !!!!!

Ik heb mijn pc nu al 2 weken niet, hopelijk krijg ik hem vandaag en dan ga ik even jullie verhalen weer bij lezen.
Ik zit nu bij mijn schoonmoeder even gauw wat te typen.

Spreek jullie snel weer.

Dikke kus Claudia