Foutjes van oudjes/reisjes met grijsjes

Evaluatie Arie en Joke

Het valt voor onze kinderen, als dertigers niet mee, om ineens twee pensionados op sleeptouw te hebben. Wij gedragen ons toch niet zo vloeiend en makkelijk als Mascha en Edwin, die ondertussen al heel wat meer ervaring hebben opgedaan in Midden en Zuid-Amerika. Mascha spreekt Spaans als een echte Señora en Edwin bestelt en rekent af in het Spaans. Maar wij (vooral Arie) doen nog wel eens wat onhandig. Enkele voorbeelden:

Een onderdeel van de rondtour door de Sacred Valley van de Inca's (bij Cusco) was een lunchbuffet in een prachtig mooi restaurant. Er was van alles in te nemen. Beginnen met soep en dan vlees, vis, sauzen, allerlei salades, gebak en koffie. Dus we begonnen met een kopje soep. Arie als laatste in de rij dacht: "Ik neem ook nog even voor alle vier een broodje mee van de fantastische broodcollectie aan het einde van de tafel". Mascha zag al aan de gezichten van de zeven man personeel dat er iets verkeerds ging gebeuren. En ja hoor: het brood bleek er te zijn voor "decoracion" en niet om op te eten. Dus met een kop als vuur (kwam van de zon) werden de broodjes weer netjes teruggelegd. Later kwam een van de oberinnen gelukkig het echte brood brengen.

Bij vertrek uit ditzelfde restaurant was het ondertussen warm geworden. Dus buiten op het tuinterras deed Arie zijn bril af, trok zijn sweater uit, pakte zijn spullen weer bij elkaar en ging de bus in. Iedereen binnen, de motor wordt gestart en dan: "Waar is je bril?" vraagt Joke. Gauw de bus weer uit en overal in de tuin in het gras en op te tafeltjes gezocht. Gelukkig had een van de oberinnetjes betere ogen dan ik (kan ook niet anders zonder bril) en zag hem glinsteren in het gras.

Om Machu Picchu te bezoeken heb je heel wat reispapieren nodig. Twee kaartjes voor de trein. Een voor heen en een voor terug. Hetzelfde voor de bus, een entreebewijs voor Machu Picchu en je paspoort. Op de terugweg in de bus terug moest je je buskaartje af laten scheuren, de bundel papieren in een mapje weer in ontvangst nemen, de bus in, je plek zoeken, je rugzakje en je jas in bagagerek en gaan zitten. Zit je net, check je nog even of je alles hebt en is je mapje met reispapieren verdwenen. Paniek. Zoeken in je buikbuideltje. In alle zakken van je jack en alle zakken van je broek. In je rugzak en in het bagagerek. Ondertussen begint de bus te rijden, dus loop je weer naar voren, dwing de chauffeur tot stoppen, want misschien is het buiten op de grond gevallen en dan hoor je op zijn Spaans Arie roepen. Bleken de zo hard nodige papiertjes toch in het bagagerek te liggen. Het klamme zweet kan weer opdrogen.

Bustochten zijn trouwens helemaal niet zo makkelijk. We zaten bovenin de dubbeldeksbus van La Paz naar Oruru, die er 3 uur over zou doen, maar door demonstraties over een referendum zat al het verkeer rondom La Paz muurvast. Dat betekende een uur vertraging. Toen er nog zo´n 100 km te gaan was vroeg Arie met een verhit hoofd aan Mascha: "Weet jij of ze een toilet in de bus hebben?" Mascha dacht er een gezien te hebben onderin de bus. Bij nog 90 km ging Arie naar voren om te kijken of hij het toilet kon vinden. Het was er wel , maar bleek omgetoverd tot magazijntje. Volgestouwd met dozen en het zag er naar uit dat hij al jaren niet meer gebruikt was. Toen aan de chauffeur vragen of hij kon stoppen. Nog een half uurtje volhouden was het antwoord. Bij 60 km ging Arie weer naar voren en het antwoord was "Nog tien minuten" Bij 50 ging Arie met zweet op zijn voorhoofd opnieuw naar voren en kwam na 5 minuten opgelucht terug. De bus had niet gestopt, hoe kon dat. Arie die ineens weer praatjes had vertelde dat de bijrijder achter de chauffeur was gaan staan. Arie had een plastic zakje gekregen en kon met zijn rug half naar de chauffeur gekeerd voor de grote voorruit van de bus bijna een liter produktie maken in het zakje. Toen mocht het zijraam open en zakje met inhoud naar buiten slingeren. Een simpele en zeer bevrijdende oplossing.

Maar los van onze foutje hebben we het heel leuk gehad. Hier onze evaluatie:

Arie: "Ervaring van een oude rugzaktoerist"
Na 4 weken willen wij ook een keertje evalueren. Je moet toch ook een beetje proberen mee te doen, ook al vallen 28 dagen in het niet als je het vergelijkt met de 4 x zo lange tijd als jullie al hebben meegemaakt. Om te beginnen: "Het was fantastisch". Vanaf de aankomst in Lima. Daar stonden jullie al: met kop en schouder uitstekend boven de rest. Er was al gezorgd voor vervoer en slaapplek. Perfect! En daarna de steden, de drijvende eilanden en het eiland Taquile, Sacred Valley, Machu Picchu, het droogstaande meer, het feest van Maria Lichtmis met de optochten, de zilvermijnen, de zoutvlakte, het cactus eiland, de lagunes, de vliegtuig- bus- en taxiritten en de soms veel van elkaar verschillende overnachtingsplekken.

En ook al die andere dagen. Zo’n 16 tot 20 (als we weer eens heel vroeg op moesten staan) uur per dag, waren we aan en met jullie verbonden. En dat ging goed. Je leert elkaar dan toch wel heel intensief kennen.Samen op een kamer elkaars geluiden en luchten delen. Samen praten over de moeilijke en soms de te gemakkelijke stoelgang.Maar ook praten over ideeën, wensen en verlangens, emoties en gevoel, muziek en literatuur en natuurlijk over het spannende gevoel wat je krijgt bij een potje schaken.

Het Spaans van Mascha en de begrotingstechniek van Edwin compleet met administratie en dagelijkse verantwoording waren geweldig. Als er nog ruimte in het budget was leerde je van Mascha meteen hoe je een biertje of koffie met gebak kon bestellen om het begrotingsoverschot weer weg te werken. Bij veel ruimte was er zelfs tijd voor een mojito of een ander heel erg lekker drankje.

Dankzij jullie en samen met jullie hebben wij een heel bijzondere en aparte reis kunnen maken. We zullen hier nog heel lang met anderen over napraten en als jullie weer terug zijn gaan we samen met jullie deze kleine maand zeker nog een keer opnieuw doornemen. Wij wensen jullie, voor de rest van jullie zwerftocht over de wereld, alleen maar goeie dagen toe.

Joke: "Ervaring van een ja ja zestigjarige vrouw"
Het was heel bijzonder om als een “oudere” mee te mogen backpacken. Want bijzonder was het als je steeds bij jonkies in een hostal zit. Maar iedereen doet hetzelfde en dat geeft toch een band.

Ik kreeg steeds meer bewondering voor Mascha en Edwin, dat ze steeds dingen regelden voor ons. Kwamen we in een stadje aan hup moest er eerst een hostal gezocht worden. Wij op de bagage letten en zij kijken of het wel wat was. Nou de meeste hostels waren ook goed. Dan weer het volgende kijken hoe de bussen gaan, of in overleg waar gaan we eten. Dat vond ik wel eens teveel van het goede, je moet altijd buiten de deur eten, wat voor mij toch wel vreemd was. Ik hou zelf graag van koken, maar goed gegeten hebben we altijd. Het was wel lekker dat Mascha aardig wat Spaans spreekt, kon zij tenminste alles vertalen.

Maar het was een prachtige reis die ik niet had willen missen. En nu ging het ook allemaal nog, over tien jaar doe je dat niet wellicht niet meer, sjouwen met een rugzak. Edwin en Mascha hartstikke bedankt voor de goede zorgen en fijne reismaatjes.

Nog heel veel reisplezier en dikke kussen van een "oudere reisgenoot"