Dag 103 en 104, 10 en 11 februari 2009, Sucre
De meisjes zijn nog niet helemaal in orde, vandaar dat we met de taxi naar Sucre gaan en niet met de bus. Het is een stralende dag, de darmpjes houden zich redelijk goed en Sucre is prachtig. Weer zo'n koloniale stad, en zelfs Unesco werelderfgoed. Sucre is de juridische hoofdstad. Dus heeft het een groot gerechtsgebouw, mensen in pak (notarissen, advocaten) én veel demonstraties. Net als in Den Haag vaak het geval is. We zijn getuige van een demonstratie die 's avonds zelfs op het nieuws is. Waar de mensen voor demonstreerden is ons niet duidelijk, maar het zal te maken hebben met het willen krijgen van rechten voor boeren en/of inheemse volkeren.
Dan breekt de hemel en blijft het anderhalve dag regenen. Dan is zo'n stad toch minder charmant. Ach, kunnen we gelijk weer eens een keer cultureel doen; een museum dus. Het hangt vol met religieuze relikwieën uit de tijd van de Spanjaarden. Leuker is het deel met opgravingen, wapens en klederdrachten. Het meest bijzonder zijn vier schedels uit de pre-Inca tijd. Vroeger werden bij geboorte klemmen op hoofdjes gezet, zodat de schedels zich vormden tot 'mooie' punthoofden of de uiterst sexy hoofden met een diepe deuk in het midden. Je moet er van houden. Nou heb ik Edwin net nog even goed bekeken en ik heb het vermoeden dat ...
"Please, por Jesusito". In het kloostermuseum blijft de non smeken om een pluk van mijn haar. Er staat een beeldje van kindeke Jezus en daar moet nodig nieuw haar op. En dan het liefste mijn rode (gouden) lokjes. Ik weiger. De groeten, maar Jezus krijgt mijn haar niet!! En Edwin dan, wil die dan misschien een klein stukje geven aan Jesusito (kleine Jezus). Nope, we doen er niet aan mee. En dan kan zuster smeken en bidden wat ze wil, we doen het niet! Wat een raar gedoe. Arie zegt dat het juist stoer is, maar ik laat me niet een hap uit mijn haar halen voor een beeld van een persoon waar ik niet eens in geloof!
Joke en ik zijn nog steeds niet de 'strong women' die we normaal gesproken zijn, dus we doen het rustig aan in Sucre. We wandelen naar de mirador met, je raadt het al, mooi uitzicht op de stad, drinken kopjes thee en liggen op bed tv te kijken. Arie en Edwin gaan samen stappen, maar wild wordt het niet, want als ze terug komen ben ik nog wakker. Omdat het zo lang regent, duurt onze was langer dan gebruikelijk. Bij gebrek aan zon, wil het niet drogen en is het pas morgen om 13:00 uur klaar. Hmmm, we gooien de planning weer een beetje om en besluiten morgen na 13:00 al weer terug te gaan naar Potosí. Daar wacht ons namelijk nog een bijzonder spannend uitstapje.
Kijk ook eens op http://nl.wikipedia.org/wiki/Sucre_(Bolivia)
De meisjes zijn nog niet helemaal in orde, vandaar dat we met de taxi naar Sucre gaan en niet met de bus. Het is een stralende dag, de darmpjes houden zich redelijk goed en Sucre is prachtig. Weer zo'n koloniale stad, en zelfs Unesco werelderfgoed. Sucre is de juridische hoofdstad. Dus heeft het een groot gerechtsgebouw, mensen in pak (notarissen, advocaten) én veel demonstraties. Net als in Den Haag vaak het geval is. We zijn getuige van een demonstratie die 's avonds zelfs op het nieuws is. Waar de mensen voor demonstreerden is ons niet duidelijk, maar het zal te maken hebben met het willen krijgen van rechten voor boeren en/of inheemse volkeren.Dan breekt de hemel en blijft het anderhalve dag regenen. Dan is zo'n stad toch minder charmant. Ach, kunnen we gelijk weer eens een keer cultureel doen; een museum dus. Het hangt vol met religieuze relikwieën uit de tijd van de Spanjaarden. Leuker is het deel met opgravingen, wapens en klederdrachten. Het meest bijzonder zijn vier schedels uit de pre-Inca tijd. Vroeger werden bij geboorte klemmen op hoofdjes gezet, zodat de schedels zich vormden tot 'mooie' punthoofden of de uiterst sexy hoofden met een diepe deuk in het midden. Je moet er van houden. Nou heb ik Edwin net nog even goed bekeken en ik heb het vermoeden dat ...
"Please, por Jesusito". In het kloostermuseum blijft de non smeken om een pluk van mijn haar. Er staat een beeldje van kindeke Jezus en daar moet nodig nieuw haar op. En dan het liefste mijn rode (gouden) lokjes. Ik weiger. De groeten, maar Jezus krijgt mijn haar niet!! En Edwin dan, wil die dan misschien een klein stukje geven aan Jesusito (kleine Jezus). Nope, we doen er niet aan mee. En dan kan zuster smeken en bidden wat ze wil, we doen het niet! Wat een raar gedoe. Arie zegt dat het juist stoer is, maar ik laat me niet een hap uit mijn haar halen voor een beeld van een persoon waar ik niet eens in geloof!Joke en ik zijn nog steeds niet de 'strong women' die we normaal gesproken zijn, dus we doen het rustig aan in Sucre. We wandelen naar de mirador met, je raadt het al, mooi uitzicht op de stad, drinken kopjes thee en liggen op bed tv te kijken. Arie en Edwin gaan samen stappen, maar wild wordt het niet, want als ze terug komen ben ik nog wakker. Omdat het zo lang regent, duurt onze was langer dan gebruikelijk. Bij gebrek aan zon, wil het niet drogen en is het pas morgen om 13:00 uur klaar. Hmmm, we gooien de planning weer een beetje om en besluiten morgen na 13:00 al weer terug te gaan naar Potosí. Daar wacht ons namelijk nog een bijzonder spannend uitstapje.
Kijk ook eens op http://nl.wikipedia.org/wiki/Sucre_(Bolivia)
Posts
Geen opmerkingen:
Een reactie posten