Te paz en te onpaz

Dag 98 en 99, 5 en 6 februari, La Paz

"Wauw, hé Ed, moet je kijken!"
"Aááár, moet je dat zien!"
"Ongelooflijk!"

Op 4 amigo's na was dit voor de inzittenden een gewoon busritje van Copacabana naar La Paz. Maar wij keken onze ogen uit van de prachtig besneeuwde bergtoppen die achter de heuvels tevoorschijn kwamen. We zitten al op een gemiddelde hoogte van 3800 meter maar voor ons rezen toppen van zo'n 6000 meter op. Ze noemen dit het Tibet van de Andes en we kunnen uit ervaring spreken dat deze vergelijking absoluut klopt. "Soooo!!!!", wat moeten de mensen wel niet van ons gedacht hebben.

Als je dan denkt het gehad te hebben, écht niet! Want wat we dachten dat La Paz zou zijn was slechts een buitenwijk. Een bochtje naar links en we zien in het dal opeens een miljoenenstad opdoemen. Arie verslikte zich en Joke vroeg zich hardop af hoe de weg in deze stad te gaan vinden. Wij hebben al een portie Mexico stad gehad dus we schakelden iets sneller. Opeens werden we door de chauffeur van de bus geadviseerd uit te stappen, want de desbetreffende plek zou het dichtst bij het centrum zijn. Uhh, ok dan maar. Daar staan we vervolgens, nieuwe stad, nieuwe regels, geen flauw idee waar we precies zijn en op zoek naar een hotel waarvan we de naam niet uit kunnen spreken. Gelukkig vinden we een taxi met chauffeur die alfabeet is en wel chocola kan maken van de naam Jach'a Inti.

Door de nauwe en drukke straatjes weet hij ons in korte tijd vlak bij ons hotel af te zetten. En dan een klein probleem, we hebben alleen maar 'grote' biljetten en het verkeer toetert bijgestaan door een verkeersagent die de taxi maant door te rijden. Ik spring de taxi weer in en met een geïrriteerde chauffeur naast me beantwoorden we de agent zijn gebaren en zijn weg. 50 meter verderop vindt de chauffeur een plekje om even te parkeren en krijg ik netjes mijn wisselgeld. Vertrouwen is goed, maar ik zag al gebeuren dat de taxichauffeur weg zou scheuren en ik kon fluiten naar het wisselgeld. Een minuut later ben ik weer terug bij de familie die zich ondertussen afvroeg waar ik in godsnaam gebleven was. Ach ja!

We zijn lekker op tijd in La Paz aangekomen en dus hebben we 's middags nog tijd genoeg om door de stad te banjeren. We nemen een route die ons langs marktkraampjes leidt. De meest bizarre dingen die we zien in de kraampjes zijn opgedroogde lama lijkjes, hopelijk van doodgeboren lama's. Maar dat is niet het enige, want er hangen slangenvellen, puma leer, coca extract, gedroogde kikkers en dingen waarvan we niet willen weten of het is wat we denken dat het is. Snappie'm nog? Na deze wandeling komen we in de buurt van het muziekinstrumenten museum. Een super gaaf museum waarvan ik helemaal ga stralen. Allerlei soorten gitaren, panfluiten, trommels en lokale instrumenten. Er hangen instrumenten van meer dan 150 jaar oud.

Een ander oud gebruik in Bolivia is het drinken van api. Api is een ontbijt wat bestaat uit een warme maïsdrank met een soort van kaassoufflé. Baggervet natuurlijk, maar wel echt heerlijk. De maïsdrank smaakt naar stoofpeertjes en wordt gemaakt van kaneel, suiker en donkere maïs wat hem ook zijn kleur geeft. Als ontbijt smaakt het ons om vier uur 's middags echt prima! Het is nu wel weer tijd om even uit te buiken in ons hotel en te bedenken waar we 's avonds gaan eten. Ja lezer, er komt een hoop planning kijken bij een wereldreis!

'Hutspot met een gehaktbal en jus', het staat zelfs in het Nederlands op de menukaart. Overal op de wereld vindt je wel weer die Hollanders de ergens een handeltje in zien. Zo ook dit restaurant wat gerund wordt door een medelander. Ik waag het op de vegetarische roti wat ik toch wel mis van Nederland. Het is niet helemaal zoals het 'hoort' maar goed genoeg om weer een warme nacht onder de lakens tegemoet te gaan.

Half negen klopt Joke tegen het raam van onze kamer. Wauw, we hebben gewoon weer eens uitgeslapen en hadden nooit verwacht zo laat wakker te worden. Snel douchen onder de elektrische douche om daarna weer lekker doelloos door de stad te slenteren, tenminste, dat dachten we. Na het ontbijt gaan we nog langs een reisbureau om ons te laten informeren over het zoutmeer en hij enthousiasmeert me voor de "Dodelijkste route ter wereld": met een mountainbike 5 uur lang van een berg af denderen. Toch is dat enthousiasme maar van korte duur want Mascha vind op internet een verslag van Michael Liebreich die de Yungas Road heeft gefietst. Hij is getuige van een valpartij en ziet de deelnemer 50 meter naar beneden storten. Hulp werd daarbij niet geboden door de lokale gidsen en door die laksheid redt de zwaargewonde deelneemster het uiteindelijk niet. Als ze uit het dal wordt getakeld krijgt ze een ademstilstand die haar fataal is. Het dragen van een T-shirt met de tekst "I survived the world's most deadliest road" klinkt dan even stoer, maar eigenlijk toon je totaal geen respect voor de mensen die hun leven hebben gelaten op deze weg. Echt belachelijk dat deze 'attractie' überhaupt bestaat!

Na een bak koffie nemen we een taxi naar een uitkijk in de stad. Als we in een taxi zitten weten we een leuke deal met de chaffeur te sluiten. Voor 7 euro rijdt hij ons vieren door de stad heen en is hij anderhalf uur onze privé chauffeur. Hij brengt ons naar de 'vallei van de maan' waar we drie kwartier rondwandelen. Door de erosie is deze vallei een spookachtige omgeving geworden waar de Inca's allerlei dingen in zien die wij moeilijk kunnen ontdekken. Het maakt het er echter niet minder indrukwekkend om. Het is wel weer een typisch actie van ons. Volledig onvoorbereid op het heetst van de dag, zonder water uiteraard, een park bezoeken waar de zon recht op je kop schijnt. Je kent het ondertussen wel van ons.

Door deze verrassende wending van de dag eten we weer veel te laat. Compleet uitgedroogd en uitgehongerd wachten we in een restaurant op ons eten. Het lijkt wel of de kok uit de andere uithoek van de stad moet worden opgetrommeld om voor ons wat eten klaar te maken. Maar het wachten wordt beloond met heerlijk gebakken casave en rijst met kaas. Een vreemde combinatie die erg lekker is. Maar, de verrassingen voor vandaag zijn uiteraard nog niet voorbij, want we hebben veel te weinig geld bij ons. Afwassen is geen optie dus ga ik met Arie en de baas van het restaurant op zoek naar een ATM om geld te pinnen. Er is er natuurlijk geen één op de hoek dus eer we terug zijn kunnen we bijna weer gaan eten.

Wat we trouwens nog niet echt gemeld hebben. Bolivia is echt belachelijk goedkoop en erg bevorderend voor ons dagbudget. Was Peru nog een aardig rib uit ons lijf met bijvoorbeeld Machu Picchu, hier weet je bijna niet van gekkigheid hoe je je geld op moet maken. Mascha heeft bijvoorbeeld zo'n typisch Boliviaanse muts gekocht, je kent ze wel met al die kleurtjes en oorbescherming. Hier komt ie: 1,50 euro! Of ons ontbijt vandaag, voor 4 personen rekenden we 2,80 euro af. Taxi, gemiddeld 1,25 euro voor een kwartier city crossen. En de avond heb ik afgesloten met een Jameson whiskey, ach, ik hou op hiermee, straks komen jullie allemaal deze kant op.