Tour Uyuni, deel 2

Dag 109, 16 februari 2009

Zout slaapt prima. Weten we dat ook weer. Wat minder is, is dat we om 07:00 weer in de jeep moeten zitten. We hebben een lange dag voor de boeg en onze chauffeur (23 jaar, type `ik ben heel stoer`) wil niet te laat aankomen vanavond. De rit voert door een gebergte en dan weer door vlaktes die ons allemaal stil doen vallen. Net als bij het witte zoutmeer, zijn onze hersenen nu ook weer overuren aan het maken. Het is zo mooi, zo vreemd, zo leeg en tegelijkertijd zo veel te zien.

Dit is geen plek voor mensen. Er is geen water, geen struiken, zelfs geen grasjes. We zien af en toe een wilde apaca (soort lama), maar verder niets. Wel vulkanen, stenen. Soms zo veel grote stenen, dat je er weer leuk verstoppertje kan spelen. Verder alleen stof en zand. En dan ineens, na uren hobbelen, een meer met flamingo`s. Dus net als je denkt dat het niet gekker kan, sta je oog in oog met deze sierlijke vogels. Wow! En een applaus voor kokkie, die hier ook weer in staat is een heerlijke pastasalade en aardappeltjes op tafel te toveren.

Wie kent hem niet, Salvador Dali. Wil je weten waar hij zijn inspiratie vandaan haalde? Waar wij ons nu bevinden. Het landschap is zo raar, de vormen zo gek. Neem nou die de stenen boom. De kleuren, de vorm. Ja, dat werkt inderdaad erg inspirerend. Bedenk er trouwens wel bij dat het keihard waait en dat het best koud is.

Slapen doen we in een zoutgebouw. Het is minder luxe dan gisteren, maar toch is ook hier de wijn weer heerlijk, de douche prima en de bedden van...zout. Wekkertje staat op 04:00. Heeft te maken met een mooie zonsopgang....hmmm. ik prostesteer!