Witte vlekken in Uyuni, deel 1

Dag 107 en 108, 14 en 15 februari 2009, Salar de Uyuni

Na de indrukwekkende ervaring in Potosí staat alweer een volgende highlight klaar; het zoutmeer vanUyuni ofwel 'Salar de Uyuni'. Na een prachtige rit in de bus komen we aan in het stadje Uyuni waar alles draait om de toertjes door de Salar. Er zijn ongeveer 60 reisbureautjes die je een unieke ervaring beloven. Belangrijkste aandachtspunt is de jeep en vooral ook het onderhoud wat eraan gepleegd is. Mascha en ik weten een aardige deal te maken waarbij we een privé jeep krijgen en deze niet hoeven te delen met nog 2 passagiers. Iéts duurder maar wel als gevolg dat we ruim kunnen zitten, niet geheel onbelangrijk want we gaan de komende drie dagen zo'n 1000 kilometer afleggen door een woest landschap. Wij kiezen er ook voor om ons af te laten zetten bij de grens met Chili, zodat Arie en Joke daar hun vliegtuig terug naar Europa kunnen pakken.

Met een enorme voorraad water, twix-en, snickers en wc-papier gaan we de volgende ochtend op pad. Onze eerste bestemming is een rustplaats voor oude treinen uit de tijd van de mijnen. De hoeveelheid oud ijzer is gigantisch en een treinenliefhebber zal er zijn hart kunnen ophalen. We maken een paar leuke foto's en moeten dan alweer verder naar het volgende: een dorpje waar het zout wordt verwerkt tot het keukenzout zoals wij dat kennen. Maar naast keukenzout maken ze er ook hele woningen mee of kaarsenstandaards die aan de toeristen te koop worden aangeboden. Arie en Joke zwichten voor de smeekbede van een verkoopstertje en kopen wat souvenirtjes.

Na deze stop rijden we verder en bereiken we eindelijk de GROTE attractie. In de Lonely Planet wordt geadviseerd een skibril mee te nemen bij je bezoek aan het zoutmeer. Het is inderdaad net of je overeen grote vlakke skipiste rijdt waarbij het zonlicht extra sterk is. De reflecterende werking wordt ook nog eens versterkt door de grootte van het meer.
Lake Titicaca was al een aardig plas, maar dit drogezoutmeer is maar liefst de helft groter. Een kleine 120.000 m2 telt het, best veel korrels zout! Doordat het meer zo groot, vlak en wit is levert dit hele leuke plaatjes op. Het idee van diepte verdwijnt waardoor je erg grappige foto's kunt maken. Typisch iets waar je weer vreselijk in kunt doorslaan daarom tonen we alleen de visueel leukste ;-) Je had erbij moeten zijn!

En dan ineens zien we een `eiland`, midden in het grote wit. Het is natuurlijk geen eiland, want we zitten niet op water, maar toch wordt het zo genoemd en ziet het er zo uit. Isla de Pescado heet het (Fish island). Die naam slaat echt nergens op, want we zien alleen maar enorme cactussen. Echt enorm bedoel ik. Wat een bizar gezicht, dit is allemaal zo surrealistisch. Onze ogen en hersenen kunnen het maar moeilijk bevatten en verwerken, zo vreemd is het. Ook hier gaan we weer los met foto´s. Ons kokkie slooft zich voor de eerste keer uit met een zeer smakelijke picknick.

Na nog eens twee uur scheuren over het grote witte niets, zijn we in ons hotel. Ik heb nog nooit op een zoutbed geslapen, of aan een zouttafel gegeten. Maar hier kan het en het is best gek. Je kunt gewoon de muren likken of de stoel waar je op zit. En wat een hoop flauwe grappen kun je maken in een zouthotel (geef me het zout even aan, doe niet zo flauw). Ach, ook hier zeggen we: je had er bij moeten zijn hahhah. Kokkie denkt dat ze een heel leger moet voeden, maar flikt het om weer heerlijk te koken. Elke jeep heeft zijn eigen kokkie en elk kokkie heeft haar eigen hokje in het hotel om te koken. Alles is meegenomen vanuit Uyuni. Gasflessen, pannen, water en het eten zelf. Het hotel verkoopt alleen bier en wijn en snoep. Een keer raden wat heerlijk smaakt in een zoutig hotel.....

Kijk ook eens op http://nl.wikipedia.org/wiki/Salar_de_Uyuni