Dag 139 t/m 141, 17 t/m 19 maart 2009
We zijn even klaar met hikes, bergen en andere inspannende activiteiten. Het is morgen Saint Patrick's Day (Ierse feestdag) en we gaan zuipen. We hebben overigens weinig keus, want we zitten nog steeds met die Ieren opgescheept, mooi excuus toch?! Overdag doen we werkelijk helemaal niets. Naar de supermarkt is al een hele opgave, want ook daar zit het werkwoord 'lopen' in. We slaan een vracht eten en bier in en gaan ons langzaam, maar zeker geestelijk voorbereiden op de avond die komen gaat.
Paul vertelt me dat hij een traditie in stand moet houden en daarom een hele pint Guinness in één teug leeg moet drinken, iets waar ik hem graag bij wil helpen, zo ben ik dan ook wel weer. We eten een pizza en de bodem lijkt goed genoeg om als bedje te dienen voor de rest van de avond. 7 uur is de eerste Guinness soldaat gemaakt, hoppa, dat smaakt naar meer. 9 uur later zwalken we terug naar bed, met een gigantische toeter en weer het nodige voer voor lekkere vette roddels. Maar zoals dat hoort met dit soort avonden; what happens in El Calafate, stays in El Calafate! Sorry lieve lezers! Wij zijn trouwens nog vroeg naar bed gegaan. Paul hoorde we om 7 uur 's-ochtends zijn stapelbed weer uit flikkeren bij een poging te gaan slapen. Hij viel vervolgens in de woonkamer in slaap toen hij water wilde drinken, een goed bedoelde doch mislukte poging enigszins verstandig te zijn. Linda hebben we helemaal niet 'thuis' zien komen en ook Karen zagen we 's-middags pas weer. Die was na een nacht doorhalen gelijk maar doorgegaan naar de gletsjer, lekker afkoelen.
We hadden de dag na Paddy's day maar één grote uitdaging, een auto zien te regelen. Met een alcoholwalm waar zelfs André Hazes steil van achterover zou slaan gingen we op pad naar de Rent-a-car. Zonder blikken of blozen kregen we een auto mee. Wel werden eerst goed de deuken geteld die er al in zaten. De route naar de gletsjer staat bekend om de hoeveelheid konijnen die 's nachts de weg oversteken, mmmm.
We staan vroeg op. Een ander Nederlands meisje had Israëliërs gesproken die zeiden dat, als je voor 8 uur in het National Park van Perito Moreno bent, je er gratis in kan. Wat dat betreft zijn Hollanders net zo dus we zaten 6.15 uur in de auto op weg, in het donker, naar de gletsjer. “OPZIJ!!!!, stom beest ga nou opzij!” Dus niet! Dat domme beest bleef maar voor die auto rennen. Het was óns leven of dat van Flappie. Met 80 kilometer per uur verdween hij onder de auto. “NEEEE....!!!” Het ging gelukkig heel snel en hopelijk was het pijnloos voor hem. Het klónk wel grappig toen de verhuurder zei dat er veel konijnen op deze route zijn, maar dit is dus echt niet tof; Flappie onder je wielen.
Na een uurtje kwamen we aan bij het park waar je nog maar 30 km per uur mag rijden. En toen gebeurde het weer, maar dit keer in slow motion. Paul sloeg zijn handen voor zijn ogen en ik voelde het in heel mijn lijf tintelen toen de wielen, aan mijn kant nog wel, de botjes van het arme beestje vermorzelden. 'Toedoeng' …. 'Toedoeng'. Ik krijg weer kippenvel als ik eraan terugdenk. We hebben allerlei theorieën bedacht waarom die stomme beesten zomaar oversteken, maar het nare gevoel ging er niet door weg. Op de plek van aankomst durfden we niet onder de auto te kijken, wat als er nog een paar pluizige oortjes waren blijven hangen, of tandjes in de bumper.
Je zou bijna vergeten dat we op weg waren naar de gletsjer. De enige nog groeiende gletsjer ter wereld. Dat zeiden we ook over de Viedma maar dat was een foutje van ons, het is deze. Continue breken er stukken af die in het water vallen. Het is een enorm gekraak en gebulder als het ijs beweegt, echt geweldig. In het midden van de gletsjer groeit/beweegt hij zo'n 5 tot 12 meter per dag, moeilijk voor te stellen als je zo'n ijsmassa voor je ziet. 
We nemen ook nog een boottocht om vanaf het water dichterbij te komen. Het weer zit helaas niet echt mee vandaag en na de boottocht gaan we maar weer terug naar El Calafate. Het regent en na de slachting van vanmorgen zijn we al triest genoeg.
Onderweg zien we dat 'onze' lijkjes weg zijn. Bij een zonnige aankomst in El Calafate horen we dat de roofvogels ze opeten. Zo heeft alles toch weer een mooi einde!
We zijn even klaar met hikes, bergen en andere inspannende activiteiten. Het is morgen Saint Patrick's Day (Ierse feestdag) en we gaan zuipen. We hebben overigens weinig keus, want we zitten nog steeds met die Ieren opgescheept, mooi excuus toch?! Overdag doen we werkelijk helemaal niets. Naar de supermarkt is al een hele opgave, want ook daar zit het werkwoord 'lopen' in. We slaan een vracht eten en bier in en gaan ons langzaam, maar zeker geestelijk voorbereiden op de avond die komen gaat.
Paul vertelt me dat hij een traditie in stand moet houden en daarom een hele pint Guinness in één teug leeg moet drinken, iets waar ik hem graag bij wil helpen, zo ben ik dan ook wel weer. We eten een pizza en de bodem lijkt goed genoeg om als bedje te dienen voor de rest van de avond. 7 uur is de eerste Guinness soldaat gemaakt, hoppa, dat smaakt naar meer. 9 uur later zwalken we terug naar bed, met een gigantische toeter en weer het nodige voer voor lekkere vette roddels. Maar zoals dat hoort met dit soort avonden; what happens in El Calafate, stays in El Calafate! Sorry lieve lezers! Wij zijn trouwens nog vroeg naar bed gegaan. Paul hoorde we om 7 uur 's-ochtends zijn stapelbed weer uit flikkeren bij een poging te gaan slapen. Hij viel vervolgens in de woonkamer in slaap toen hij water wilde drinken, een goed bedoelde doch mislukte poging enigszins verstandig te zijn. Linda hebben we helemaal niet 'thuis' zien komen en ook Karen zagen we 's-middags pas weer. Die was na een nacht doorhalen gelijk maar doorgegaan naar de gletsjer, lekker afkoelen.We hadden de dag na Paddy's day maar één grote uitdaging, een auto zien te regelen. Met een alcoholwalm waar zelfs André Hazes steil van achterover zou slaan gingen we op pad naar de Rent-a-car. Zonder blikken of blozen kregen we een auto mee. Wel werden eerst goed de deuken geteld die er al in zaten. De route naar de gletsjer staat bekend om de hoeveelheid konijnen die 's nachts de weg oversteken, mmmm.
We staan vroeg op. Een ander Nederlands meisje had Israëliërs gesproken die zeiden dat, als je voor 8 uur in het National Park van Perito Moreno bent, je er gratis in kan. Wat dat betreft zijn Hollanders net zo dus we zaten 6.15 uur in de auto op weg, in het donker, naar de gletsjer. “OPZIJ!!!!, stom beest ga nou opzij!” Dus niet! Dat domme beest bleef maar voor die auto rennen. Het was óns leven of dat van Flappie. Met 80 kilometer per uur verdween hij onder de auto. “NEEEE....!!!” Het ging gelukkig heel snel en hopelijk was het pijnloos voor hem. Het klónk wel grappig toen de verhuurder zei dat er veel konijnen op deze route zijn, maar dit is dus echt niet tof; Flappie onder je wielen.Na een uurtje kwamen we aan bij het park waar je nog maar 30 km per uur mag rijden. En toen gebeurde het weer, maar dit keer in slow motion. Paul sloeg zijn handen voor zijn ogen en ik voelde het in heel mijn lijf tintelen toen de wielen, aan mijn kant nog wel, de botjes van het arme beestje vermorzelden. 'Toedoeng' …. 'Toedoeng'. Ik krijg weer kippenvel als ik eraan terugdenk. We hebben allerlei theorieën bedacht waarom die stomme beesten zomaar oversteken, maar het nare gevoel ging er niet door weg. Op de plek van aankomst durfden we niet onder de auto te kijken, wat als er nog een paar pluizige oortjes waren blijven hangen, of tandjes in de bumper.
Je zou bijna vergeten dat we op weg waren naar de gletsjer. De enige nog groeiende gletsjer ter wereld. Dat zeiden we ook over de Viedma maar dat was een foutje van ons, het is deze. Continue breken er stukken af die in het water vallen. Het is een enorm gekraak en gebulder als het ijs beweegt, echt geweldig. In het midden van de gletsjer groeit/beweegt hij zo'n 5 tot 12 meter per dag, moeilijk voor te stellen als je zo'n ijsmassa voor je ziet. 
We nemen ook nog een boottocht om vanaf het water dichterbij te komen. Het weer zit helaas niet echt mee vandaag en na de boottocht gaan we maar weer terug naar El Calafate. Het regent en na de slachting van vanmorgen zijn we al triest genoeg.Onderweg zien we dat 'onze' lijkjes weg zijn. Bij een zonnige aankomst in El Calafate horen we dat de roofvogels ze opeten. Zo heeft alles toch weer een mooi einde!
Posts
1 opmerking:
Het zijn wel schitterende foto's laat staan hoe het in het echt eruit moet zien.
Ik had al moeite toen ik een kikker dood reed, arme flappie !!!!
Dikke kus
Een reactie posten