Dag 133 en 134, 11 en 12 maart 2009 - van Bariloche naar El Chaltén via Ruta 40
Route 40 is het dus geworden om nog veel zuidelijker in Patagonie te komen. Het is een immens lange, moeilijke weg die in het noorden bij de grens met Bolivia begint, langs de Andes gaat en 5000 kilometer later eindigt daar waar het einde van de wereld is hahah. Wij doen er maar een klein stukje van (ahum). Wij starten bij kilometerpaal 1922 en eindigen 1403 kilometer lager. En over dat stukje doen we dus 26 uur. Hoe dat komt? De weg is voor een groot deel onverhard dus echt 'rapido' gaan we niet. Het landschap is verschrikkelijk leeg. En dan bedoel ik echt leeg. Okay, ik tel miljoenen graspollen, hier en dan een heuvel, maar voor de rest is het een droge lege bende. Als we op het hele stuk 10 auto's zijn tegengekomen is het veel. En heel af en toe is er een nederzetting waar we bij een winderig tankstation onze benen mogen strekken en kunnen plassen. In de bus doden we de tijd met lezen (als dat al gaat op zo'n hobbelige weg), muziek luisteren, uren uit het raam kijken en kletsen met de 16 andere busgenoten. Het lukt Edwin zelfs om twee boeken uit te lezen, een activiteit die zeker niet als eerste op zijn to-do lijstje staat. Dan besef je wellicht dat de rit dus echt saai is.
Máár, je krijgt wel het echte Patagonia gevoel door zo te reizen. Onderweg zien we verschillende dieren, maar helaas niet die van de bekende cartoon, wie kent hem niet: “miep miep” en weg is hij, de roadrunner. Weg was hij zeker! Wel zien we nog familie van de lama en veel struisvogelsachtigen. De rit is bijna op zijn eind als we op iets heel bijzonders getrakteerd worden. Edwin is het die het als eerste opmerkt. Na nog een keer in z'n ogen wrijven gilt hij door de bus: look at that, is that a rainbow? Niemand heeft ooit zoiets eerder gezien. Midden in de nacht met bijna volle maan een volledige regenboog waarbij je zowel het begin als einde kan zien. Het is echt een ongelooflijk mooi gezicht en iedereen kijkt gebiologeerd naar het verschijnsel. We hebben wel een professioneel fotograaf aan boord maar de chauffeur wil niet stoppen zodat hij op z'n driepoot een foto kan nemen. Vet shit want wie gaat ons ooit geloven?
Route 40 is het dus geworden om nog veel zuidelijker in Patagonie te komen. Het is een immens lange, moeilijke weg die in het noorden bij de grens met Bolivia begint, langs de Andes gaat en 5000 kilometer later eindigt daar waar het einde van de wereld is hahah. Wij doen er maar een klein stukje van (ahum). Wij starten bij kilometerpaal 1922 en eindigen 1403 kilometer lager. En over dat stukje doen we dus 26 uur. Hoe dat komt? De weg is voor een groot deel onverhard dus echt 'rapido' gaan we niet. Het landschap is verschrikkelijk leeg. En dan bedoel ik echt leeg. Okay, ik tel miljoenen graspollen, hier en dan een heuvel, maar voor de rest is het een droge lege bende. Als we op het hele stuk 10 auto's zijn tegengekomen is het veel. En heel af en toe is er een nederzetting waar we bij een winderig tankstation onze benen mogen strekken en kunnen plassen. In de bus doden we de tijd met lezen (als dat al gaat op zo'n hobbelige weg), muziek luisteren, uren uit het raam kijken en kletsen met de 16 andere busgenoten. Het lukt Edwin zelfs om twee boeken uit te lezen, een activiteit die zeker niet als eerste op zijn to-do lijstje staat. Dan besef je wellicht dat de rit dus echt saai is.
Máár, je krijgt wel het echte Patagonia gevoel door zo te reizen. Onderweg zien we verschillende dieren, maar helaas niet die van de bekende cartoon, wie kent hem niet: “miep miep” en weg is hij, de roadrunner. Weg was hij zeker! Wel zien we nog familie van de lama en veel struisvogelsachtigen. De rit is bijna op zijn eind als we op iets heel bijzonders getrakteerd worden. Edwin is het die het als eerste opmerkt. Na nog een keer in z'n ogen wrijven gilt hij door de bus: look at that, is that a rainbow? Niemand heeft ooit zoiets eerder gezien. Midden in de nacht met bijna volle maan een volledige regenboog waarbij je zowel het begin als einde kan zien. Het is echt een ongelooflijk mooi gezicht en iedereen kijkt gebiologeerd naar het verschijnsel. We hebben wel een professioneel fotograaf aan boord maar de chauffeur wil niet stoppen zodat hij op z'n driepoot een foto kan nemen. Vet shit want wie gaat ons ooit geloven?
Posts
1 opmerking:
Wat bizar, heb nog nooit van een nachtelijke regenboog gehoord. Het blijkt een "moonbow" of "lunar rainbow" te heten en het bestaat inderdaad echt :)
http://en.wikipedia.org/wiki/Moonbow
Een reactie posten