Buenos Aires; wat een stad!

Dag 151 t/m 159, 29 maart t/m 6 april maart 2009, Buenos Aires

Gisteren zijn we aangekomen vanuit het koude Ushuaia. We hoopten tijdens de vlucht nog te kunnen genieten van vergezichten over de Andes maar helaas hielp het weer niet helemaal mee. Maar Buenos Aires, mooie luchten, is een héél ander verhaal dan Ushuaia. De stad is groots en bruist van de tango, de creativiteit en de passie. Het lijkt een fusion te zijn van grote steden als Barcelona, Londen en Parijs. En het is warm! We verblijven aardig wat dagen in Buenos Aires dus hier 'slechts' enkele hoogtepunten!

Oma's inboedel tussen de creatieve hippies
We blijven gedurende ons verblijf in de wijk San Telmo. Dit is een echte creatieve arbeiderswijk met prachtige winkeltjes, mooie restaurants en kleine cafeetjes. Op zondag is er een markt en wordt de straat omgetoverd tot een vrij-markt met artiesten, kunstenaars en levende beelden. Ook kent de wijk een enorme hoeveelheid aan, tweedehands kun je het eigenlijk niet noemen, antieke producten. Gekleurde flessen spuitwater, grammofoons, kroonluchters, meubels, servies en heel veel oude foto's en ansichtkaarten. Het ziet er allemaal echt prachtig uit en als we niet door die rugtas beperkt waren zouden we flink inslaan. 's Avonds maakt het marktpleintje plaats voor een dansvloertje met klassieke tangomuziek. We kunnen hier nog wel uren blijven zitten, ons verwonderend over de klassieke pracht van deze wijk.

Maradona en de hand van God
In de kleurrijke wijk La Boca is het begonnen voor de kleine Argentijn met het ijverige vuistje. CABJ, ofwel Club Atletico Boca Juniors, is de voetbalclub waar Diego Armando Maradona furore maakte en tot heden ten dage nog steeds een ereplek op de tribune heeft. We doen een rondleiding door het gigantische stadium wat ruimte biedt aan 58.000 bezoekers. De club draagt de kleuren blauw en geel. Dit is overigens nog stukje geschiedenis. Toen de club werd opgericht was er veel gesteggel over de te dragen kleuren. De oplossing was simpel. Aangezien Buenos Aires een havenstad is zou de club de kleuren krijgen van de vlag van het eerstvolgende schip dat binnen zou voeren. Dat was een schip van Zweedse komaf en zo kreeg de club haar kleur. Veel valt er verder niet te vertellen over het stadium, behalve dan de plek waar het bezoekende team haar kleedkamers krijgt: direct onder het vak van de 'hooligans'. Die krijgen dus geen seconde rust voor, tijdens en na de wedstrijd. Daar hebben ze goed over nagedacht bij de bouw van het stadium! We hadden trouwens kaartjes voor een wedstrijd, min of meer, maar later bleek dat het toch niet lukte om de wedstrijd bij te wonen. Ik was enorm teleurgesteld, ik mag dan wel geen voetbalfan zijn, maar de wedstrijden van Boca en met name de gedrevenheid van de supporters had ik wel graag mee willen maken. Schijnt een grote happening te zijn met zo veel passie, gezang, vlaggen, geluid. Tja...

La Bomba, muy bombastique!
Linda had ons erop gewezen, eens per week was er in Buenos Aires een show van La Bomba, een soort 'slagerij van kampen' maar dan van Argentijnse bodem en iets groter opgezet. Ons hostel tipte ons om al aan het eind van de middag kaartjes te halen en niet tot het laatst te wachten, dan zou er met gemak een rij van een paar 100 meter staan. Die stond er inderdaad 's avonds ook, maar wij konden lekker hup naar binnen. Twee uur lang werden we getrakteerd op salsa, merenque en ramba beats. We zagen weer verschillende reizigers die we al eerder waren tegengekomen en na afloop zijn we nog na een klein kroegje gegaan waar ze tango muziek speelden. Na al dat drumgeweld was het lekker even rustig af te sluiten.

Evita, gehaat maar nog meer bemind
Slechts 33 jaar werd ze maar de jonge Eva Duarte groeide uit tot een icoon van de armen. Ze was voortrekker voor betere sociale omstandigheden in een land dat verdeeld werd door een arme massa en een kleine groep rijke Aristocraten. De lijst is eindeloos van alle coöperaties die onder haar leiding zijn opgericht om het arme volk betere kansen te geven. Scholen en zelfs hele vakantieoorden voor straatkinderen, ouderenopvang, vakbonden maar ook hulp aan het door de tweede wereldoorlog getroffen Europa. Voor velen zal Evita niet meer oproepen dan de herinnering aan de film vertolkt door Madonna. Maar wie in Buenos Aires is kan niet om haar heen, nog nooit heeft het land zo gerouwd om de dood van een leider. We bezoeken haar graf in Recoleta en het Evita museum.

Wat ook veel indruk maakte is het bijwonen van de wekelijkse stille tocht van de Dwaze Moeders, die met een foto van hun kind lopen. Die kinderen zijn eind jaren '70 'verdwenen' en nog altijd weet niemand wat er met hen is gebeurd (het gaat om ongeveer 30.000 personen!!! Schrijnend!

It takes two to tango
De afspraak stond niet zwart op wit, maar er onderuit komen was ook geen optie. Mascha heeft met bloed, zweet en tranen die bergen beklommen en ik zou de tango leren dansen. Makkelijker gezegd dan gedaan. Zeker als je ziet hoe de pro's het doen breekt het koude zweet je ter plekke uit. Daar moet ik ook nog even bij zeggen dat ik nog nooit een dansles gehad heb. Ik zie mezelf een hoop dingen doen maar met dansen krijg ik dat nooit helemaal scherp. Maar daar zaten we dan, Jut en Jul, want ook Mascha begon hem stiekem wel te knijpen. Ze deden de eerste oefening voor, sléchts 8 stapjes. Na de eerste 5 minuten kreeg ik weer flashbacks naar mijn eerste autorijles, in het donker en de regen. Ik heb toen 3 dagen last van een stijve rug gehad en ook nu was ik al weer kleddernat. En de dansleraar maar zeggen; “schoudertjes naar beneden en gewoon lekker ontspannen”. Máár, uiteindelijk ging het best aardig. Ze zullen ons nog niet vragen een showtje te geven,maar de basis zit erin. Hoe dat over een week is zullen we nog wel zien.

Buenos Aires, we waren van plan er vier dagen te blijven. Het werden er 9! Dat zegt wel genoeg toch....Uiteraard weer veel foto's op Flickr.