'Wild life' in Swaziland

Dag 226 tm 231, 12 tm 17 juni 2009, Swaziland
Philip loopt voorop, daarachter Nancy, Edwin, Cecile en ik. We moeten stil zijn, in een rechte lijn achter elkaar lopen en geen wilde bewegingen maken. Philip organiseert elke ochtend om 08:00 gratis wildwalks. Een wandeling door het natuurpark met kans op nijlpaarden, luipaarden, krokodillen en ander 'vriendelijk' wild. Hij loopt gewoon op zijn slippers en zonder wapen bij zich. Zo wild kan het dan toch niet zijn. En inderdaad, we hebben niet veel geluk. Genoeg zebra's en antilope, maar we stuiten niet op iets 'groots'. Toch is het boeiend, want Philip weet veel te vertellen over planten en dieren. Hij laat bijvoorbeeld een vrucht zien die erg giftig is en je binnen 4 uur het licht doet zien, tenzij hij rijp is, dan is hij heerlijk en onschuldig. 's Middags nemen we de Bazbus naar Swaziland. Ons derde land al in Afrika! De formaliteiten bij de grens stellen niet veel voor, in de rij, stempeltje er bij, vriendelijk glimlachen naar de beambte en we zijn binnen. Swaziland is een koninkrijk. De meesten van jullie kennen het land wellicht vanwege de koning die elk jaar een nieuwe vrouw uitkiest. De jonge meisjes dansen één keer per jaar de benen uit hun lijf in de hoop dat de koning (38 jaar) gecharmeerd raakt. Hoewel geen enkele Swazi lelijk durft te praten over zijn koning is er wel voorzichtig kritiek op hem vanwege zijn extreem hoge uitgavenpatroon, want terwijl het land zelf (met maar 1,2 miljoen inwoners) arm is en ook nog eens 40% (!!!!) HIV of Aids heeft, geeft hij zijn geld uit aan een privévliegtuig en andere toys for boys.

We logeren in Sondzela Backpackers dat midden in het wildpark Mlilwane ligt. Dit wildpark is het oudste van Swaziland en heeft veel steun gekregen van Prins Bernard. Een héél klein beetje Nederland in Swaziland. Als ik het hek uitloop, zie ik in een mum van tijd zebra's, wildebeesten en antilopen. Zó in de achtertuin! Er lopen wrattenzwijntjes rond het gebouw en er is ook een struisvogel die graag je bord leeg eet. Edwin raakte al een banaan kwijt.

De eerste dag gaan we een wandeling maken waarbij we gelijk verdwalen. Wat 'chappies' sturen ons terug als we de weg vragen waardoor we helemaal de draad kwijt zijn. Gelukkig komen we iemand tegen die uiteindelijk wel de weg weet en ons naar de Hippopool loodst. Helaas geen nijlpaarden vandaag, want het eilandje waar ze normaliter liggen is ingenomen door een paar reusachtige krokodillen, formaatje 4 meter en groter en niet schuw voor een onsje mensenvlees meer of minder. En wij lopen gewoon 'los'. Zolang je maar niet te dicht bij de waterkant komt is het veilig, zeggen de Swazi's..... Gelukkig zijn krokodillen en nijlpaarden vooral 's nachts actief. We brengen het er natuurlijk heelhuids vanaf en gaan terug naar het kamp. Er staat die avond braai op het menu waarbij de vrouwtjes alles gaarstomen op het kampvuur.
Het eten wordt sissend opgediend en we weten het nauwelijks weg te krijgen. Niet omdat het smerig is, maar omdat het een enorm bord vol is. Liefde gaat door de maag en hier geven ze er graag veel van. Het is lekker rustig in het hostel en we warmen op bij het kampvuur voordat we naar bed gaan.

Vandaag doen we de wandeling nog een keer opnieuw, verdwalen we niet en lopen we in één keer goed naar de hippopool. Helaas liggen de krokodillen nog steeds op hun eilandje en besluiten we toch maar op zoek te gaan naar de hippo's. We moeten hiervoor door een bos met eucalyptusbomen. Heerlijk ruikt het er, alsof je in de sauna bent, zelfs de temperatuur komt in de buurt. Na een halfuur komen we uiteindelijk bij een moeras uit waar we meer geluk hebben. Hier hebben de nijlpaarden zich dus verstopt. Nou, ranger Edwin en spoorzoeker Mascha vinden ze wel! Missie geslaagd, nu terug naar het hostel, want vanmiddag gaan we op audiëntie bij de lokale chief. Ze woont op een erf met daarom heen een schutting van gevlochten gras. Dit heet de kraal. Wat we niet wisten is we verplicht mee moeten doen aan traditioneel dans en gezang. De mannen moeten bijvoorbeeld het volgende meezingen: “uyakhuluma mswati, inkhosi isesibayeni”. Ja, probeer dat maar eens uit je hoofd te leren. We hebben echt keihard gelachen, of eigenlijk meegelachen, want het was wel duidelijk dat wij het 'lijdend' voorwerp waren. We krijgen ook nog les in het pletten van mais (eigenlijk een vrouwenbaan, maar ongetrouwde mannen zoals ik mogen dit werk ook doen, lucky me!). Mascha mag nog proberen rond te lopen met een mand op haar hoofd en leert te vlechten met gras. Tot slot, na al dat harde werken leren we nog te slapen op een kussen van hout. Als we alle testen hebben doorstaan, mogen we ons Swazi noemen. De chief zorgt voor zo'n 20 weeskinderen (ouders stierven aan aids). Ze stelt het dus zeer op prijs als we nog wat souvenirtjes kopen zodat ze wat extra gld heeft voor die kinderen. Dit doen we uiteraard, als is het alleen al omdat ze zo keihard voor ons zingen. Zo schattig. Met schreeuwende 'bye, bye, bye' nemen ze afscheid van ons. Dit was echt een superleuke ervaring!

De volgende dag plaatsen we eindelijk weer eens wat artikelen online. Internet in Zuid Afrika en Swasiland is reteduur (6 euro per uur) en ook niet snel, dus we moeten deze drie weken maar even afkicken. Ook hangen we wat rond in het 'House on fire'. Een prachtige nightclub midden in de bush. Ze hebben zelf Guinness op de tap. 'Doet u mij een pint!' Eind van de dag kunnen we weer mee met de pickup van het hostel die ons weer netjes terug brengt. Want we zitten zo afgelegen in de bush dat we afhankelijk zijn van het shuttlebusje van het hostel. We hebben trouwens vandaag doelbewust een rustig dagje gepland, want morgen gaan we weer op zoek naar WILD!

Mkhaya is één van de drie Gameparks in Swaziland (zie www.biggameparks.com) waar Prins Bernard zich voor in heeft gezet. Mkhaya is extra speciaal, omdat het een park is voor dieren die met uitsterven worden bedreigd. Er werd in de jaren '60 en '70 zo ongelooflijk veel gestroopt waardoor de populatie witte neushoornen van 100.000 stuks was afgenomen tot 2300. Het is echt verschrikkelijk om te zien dat zoveel prachtige dieren zijn afgeschoten om wanhopige rijke mannen aan een erectie te helpen. (Niet dat ze dat dan krijgen van het neerschieten van zo'n beest, maar de hoorn van de neushoorn zou stimulerende stoffen bevatten). Gelukkig werpt het beschermingsprogramma zijn vruchten af en is het aantal weer verdrievoudigd, maar het zal tientallen jaren duren voordat het weer op het oude peil is.

Ondanks de gruwelijke reden waarom dit park in het leven is geroepen is de safari echt te gek. We zijn de enige twee in de open jeep met gids Sabelo die ons alles vertelt over de dieren en de natuur. We staan in mum van tijd oog in oog met een kudde olifanten. Later zien we ook nog een groep neushoornen. We stappen zelfs uit en lopen heel stilletjes naar een moeder met baby. Dit is best wel eng. Maar er gebeurt niets. Ze kijkt ons aan en graast daarna weer rustig verder. We zijn absoluut niet interessant hahaha.We zien ook nog een grote kudde wildebeesten en als klap op de vuurpijl ontdekken we ook nog een giraf die rustig de tijd neemt om te poseren, zodat we een paar prachtige foto's kunnen schieten. Daarna is het tijd voor de lunch en lijkt het wel of we in de film 'Out of Africa' terecht zijn gekomen. We worden enorm verwend met een heerlijk en uitgebreid buffet. Hoe doen ze het toch, zo midden in de bush je zo'n voortreffelijke maaltijd bezorgen? Na de lunch krijgen we deel 2 van de gamedrive.

Opeens stopt onze gids en rijdt een klein stukje naar achteren. Mascha schrikt zich helemaal rot als er op nog geen méter afstand een buffalo haar recht in de ogen aankijkt. Er ontglipt haar een welgemeend 'holy fuck' en nog geen seconde later verdwijnt de buffalo in de bosjes.. pfff.. gelukkig ,maar want deze jongens staan niet bekend om hun vriendelijke karakter. Ze behoren tenslotte niet voor niets tot de Big Five. Na 1,5 uur worden we weer bij de uitgang afgezet en nemen we het openbare vervoer terug naar ons hostel, dat 80 kilometer verder ligt. Vanmorgen hadden we geluk en konden we het hele stuk met de Bazbus meerijden. Nu is het gewoon een kwestie van langs de kant van de weg staan en wachten tot de bus komt. Een erg leuke ervaring, het OV in Swaziland. De TV staat keihard aan met daarop een concert van een gospelartiest. De bus zit vol met scholieren die vooral erg veel giechelen als ze ons zien. Na een uur moeten we in de grote stad Manzini overstappen op een minibusje. Er staan er slechts een stuk of honderd. Iedereen schreeuwt door elkaar en we kunnen geen wijs worden uit de bestemmingen. Gelukkig helpt een schooljongen ons en worden we in een propvol busje geperst. Als ik uit het raampje kijk (mijn neus zit toch al tegen het glas aangedrukt) zie ik dat de busjes de gekste namen hebben. Leest u even mee: earthquake, dream lover, he is the way, trial and error, lord of sound, hope does not kill, big love, take care of yourself en de bekende rubber boys. Aangekomen bij de fruitmarkt stappen we over in het shuttlebusje van het hostel, dat al netjes op ons stond te wachten. Die avond eten we niet mee, want we hebben nog soep over van de vorige dag: Chakalaka soep! Een pittig soepie die de vlammen je kont uit doen schieten. Alsof deze dag nog niet hot genoeg was!

De laatste dag in Swaziland is een lekker rustdagje, we spelen nog wat met Ozzie' de struisvogel die over het terrein wandelt en zien de vele zwijntjes lekker door de tuin rennen. Morgen gaan we alweer richting het einde van onze Afrika avontuur als we terug naar Zuid Afrika gaan, naar Nelspruit. Eens zien hoe wild het daar is. Swaziland scoort in ieder geval hoog op ons lijstje van toffe landen. We will be back.

Oh ja, Arie (pap) is vandaag jarig. Helaas hebben we geen bereik in de bush, dus bellen lukt niet, maar vanaf hier zeggen we: “Van harte met je 64e verjaardag!”