Kalm aan in Kota Kinabalu

Dag 249 tm 253, 5 tm 9 juli 2009, Kota Kinabalu (Borneo)

Maleisië bestaat uit twee delen, het schiereiland en het deel van Borneo. Vandaag gaan we met Martine en Mario per vliegtuig naar het Borneodeel, naar Kota Kinabalu. Vanuit het vliegtuig lijkt het net of we over enorme broccoli's vliegen, helaas is het échte oerwoud voor een groot deel vervangen door palmplantages. We hadden al eens, toen we over land reisden, gezien dat er enorm veel aan palmoliewinning wordt gedaan,maar vanuit de lucht is het pas echt indrukwekkend en triest tegelijk. Waar nu palmbomen staan was vroeger oerwoud en je kunt al raden dat dit vooral ook heel nadelig is geweest voor de populatie van het wildleven. Orang-oetans, tijgers, luipaarden, neusaapjes, het zijn allemaal bedreigde diersoorten tegenwoordig.

Borneo, klinkt als primitieve stammen met botjes door de neus en bamboetattoes. Tenminste, wij hadden vroeger zo'n beeld van dit eiland in de Zuid Chinese Zee. Nou, in Kota Kinabalu is het gewoon modern met shoppingmalls, verkeersopstoppingen en meer van die Westerse ellende. Je krijgt er geen oerwoudgevoel bij, hooguit het urban jungle gevoel. De tijd in Kota Kinabalu (KK voor de insiders) gebruiken we vooral om even te relaxen en om Mascha weer een beetje fit te krijgen, want die is non stop aan het hoesten en niezen en d'r oren zitten potdicht. We verblijven in de Rainforest Lodge, maar dan wel midden in de stad. Airco op 20 graden, rugzak af en koud water om weer even op een menselijke temperatuur te komen. Het stadje heeft niet heel erg veel te bieden op wat eilandjes voor de kust en een park met vogels na. Wel hangt er een ontspannen sfeertje. De eerste dag wagen we het erop om naar het vogelreservaat te gaan, maar de taxi brengt ons helemaal verkeerd. We eindigen bij een heel hoge kantoortoren waar we uiteraard de ingang worden geweigerd, tenzij we voor het restaurant komen wat op de 18de verdieping ligt. Dat is 'uiteraard' onze bedoeling en zo kunnen we in ieder geval genieten van het uitzicht. Als we uiteindelijk met een taxi wel het vogelreservaat bereiken blijkt het dicht te zijn, het zou er vandaag ook niet veel beter op worden.

De volgende dag vliegen Mario en Martine naar Sandakan en blijven Mascha en ik nog achter, we hebben tijd zat immers! Vandaag gaan we lekker snorkelen op Mamutik, een tropisch eilandje voor de kust. Heerlijk relaxed strandje met een prachtige zee. We zien vissen die we nog niet eerder hadden gezien. Het is net alsof je in een groot aquarium zwemt. Doordat de mensen de vissen voeren zijn sommige soorten vis behoorlijk tricky; ze komen heel dichtbij en als je niet oplet bijten ze je. Niet hard, maar hard genoeg om er kleine wondjes aan over te houden. Op een gegeven moment gaat Mascha nog op een ander stuk snorkelen en daar wordt het bijna zwart voor haar ogen van de vissen. Je zou er bijna claustrofobisch van worden en na verloop van tijd vindt ze het ook niet leuk meer.

's Avonds gaan we nog even naar de avondmarkt waar het echt genieten is. Overal stalletjes met heerlijk eten en het meest bijzondere, garnalen zo groot als mijn hand. Zie de foto met bewijsmateriaal, wij hadden ons al eens afgevraagd hoe groot die dingen kunnen worden. Overal worden we uitgenodigd om te komen eten, maar die avond hebben we al heerlijk Indiaas op. We slaan het dus even over, maar we willen zeker nog een keer zo enorme garnaal gaan proberen.

De dag erop gaan we toch nog een poging wagen om naar het vogelreservaat te gaan. De taxi is weer een typische ja-knikker en na herhaaldelijk vragen of hij wel de goede kant op gaat blijft hij bevestigen dat het ok is. Ik begin me behoorlijk op te vreten aan dat stronteigenwijze gedrag. Op een gegeven moment ben ik het echt zat en zeg hem dat hij niet weet waar hij naartoe rijdt en dat hij terug moet naar het centrum. Daar luistert hij gelukkig naar en we rijden dat hele stuk weer terug. Hij haalt de hulp van collega's erbij en dan opeens breken de wolken en ziet hij het licht. Hij weet het! We hadden echter beter gelijk uit kunnen stappen, want het reservaat was echt een aanfluiting. Geen vogel te zien, overal in de mangrove dreven plastic flessen en troep. Het was gewoon een verwaarloosd park wat heel nodig de revisie in moet. Echt zonde van alle moeite en tijd.

Alsof het vandaag nog niet gek genoeg was besloot ik het erop te wagen naar de kapper te gaan om mijn baard weer eens te laten opknappen. Het was ondertussen een organische proeftuin geworden en met deze hitte lijkt alles harder te groeien. Het kapstertje vindt het doodeng en begrijpt gelukkig ook niet wat de bedoeling was. Binnen no-time zet ze de tondeuse op mijn baard en trekt één lange kale baan in het midden van de baard. “HOOO!! Stop!!! Not everything, just shorter!!”, schreeuw ik uit. Het vrouwtje schrikt zich rot en durft bijna niet verder te gaan. Mascha had me nog gezegd dat ik moet vragen of ik het zelf mag doen. Tja, blijf toch weer eigenwijs met dit soort dingen. Het enige voordeel hier is dat veel jongeren ook met kapsels rondlopen wat lijkt op een gefolterde kat dus opvallen zal het niet. Denk ik. Hoop ik....

KK is zo wel weer genoeg geweest, meer avontuur valt er waarschijnlijk niet te halen en het niveau ervan is ook al niet om over na huis te schrijven. Al zit ik dat nu uiteraard wel te doen ;-) Morgen pakken we de bus naar Sandakan vanwaar we wat meer wildlife hopen te gaan zien.

Onze foto's van Kota Kinabalu staan uiteraard weer op Flickr!