Eindelijk weer cultuur in Ayutthaya

Dag 322 tm 324, 16 tm 18 september, Ayutthaya

Gisterochtend stapten we nog zo het strand op en nu zitten we in de nachttrein van Chumporn naar Bangkok, in 'the sleeper' zoals hij wordt genoemd. Echt heel spannend kun je het niet noemen, want de hele wereld lijkt al een keer met die slaaptrein te hebben gereisd, maar wij zijn toch wel gespannen. Gelukkig wijst een stationassistent ons de juiste coupé nadat we vier wagons voorbij zien rijden met nummer 2. Nergens kun je je rugzakken echt kwijt en alles, echt álles is aangegeven in het Thai. Continue komen er mannen en vrouwen voorbij met eten en ik waag het er maar op. En dan begint de trein te schokken en ja hoor, we zijn op weg. Mascha heeft zich al aardig gesetteld in het bedje en ik ga me eerst maar eens storten op het eten wat ik gekocht heb van de Thaise vrouwtjes. Die soep gaat na één hap linea recta de prullenbak in, wat een bocht. De rijst is gelukkig aardig te eten.. Er zit eigenlijk niet veel anders op dan maar te gaan slapen, des te eerder zijn we in Bangkok. Ik pas maar net in het bedje, maar het valt me alles mee. Met de gordijntjes dicht heb ik een eigen tentje en ik maak er maar het beste van. Nog negen uur te gaan....

We komen om kwart voor vijf in de ochtend aan op het treinstation van Bangkok. We kopen direct kaartjes naar Ayutthaya en zitten een half uur later al weer in de trein. Dit stuk duurt maar 1,5 uur (en kost ongeveer 35 eurocent!). In Ayutthaya komt het leven langzaam op gang als wij daar om 7 uur aankomen. Met een pontje varen we naar het 'eiland', het oude centrum van de vroegere hoofdstad van Thailand, wat omgeven is door een rivier. We zijn hier voor cultuur, want de stad staat vol oude tempels en het vroegere koningshuis en de olifantenkraal schijnt de moeite waard te zijn.

“Just walk, you got plenty of time!” Tja waarom fietsen huren als we alle tijd van de wereld hebben. We besluiten dus lekker naar de tempels te wandelen vanaf het hotel. Dom dom dom! Na vijf minuten in de Thaise sauna staat het zweet op elke denkbeeldige plek en vervloeken we onszelf en die lulhannes van de receptie. Tuurlijk, waarom fietsen als je lekker kunt wandelen. Ggrrrrrr. Maar we komen op onze bestemming aan. 'Wat' nummer 1 met de onuitspreekbare naam is eigenlijk een schimp van wat het ooit geweest is (een Wat is een tempel of kloostercomplex). Thailand en Burma hebben vroeger flink met elkaar overhoop gelegen en het Burmese leger heeft er toen alles aan gedaan om zoveel mogelijk tempelcomplexen te slopen. Daarna had Thailand niet de financiële middelen om de tempels op te knappen en om het drama nog groter te maken zijn de tempels beroofd van hun schatten. Wat overblijft is niet veel meer dan torens van rode stenen, soortgelijke stenen die je ook in Nederland ziet voor de bouw van huizen.

Waar wel veel aandacht naar uit is gegaan zijn sommige beelden. Zo is er een boeddha beeld van zo'n 21 meter hoog wat weer in volle pracht staat de glimmen. Ooit was het bedekt met 271 kilo puur goud maar tijdens de oorlog werd het goud gestolen door het leger. Thai komen af en aan om te bidden en geld te doneren voor het onderhoud van het beeld en het bijgelegen tempelcomplex. Na een paar uur hebben we het meeste wel gezien en gaan we op zoek naar een tuk tuk om ons terug naar het hotel te brengen. Die minitaxi's zijn niet echt gemaakt voor lange mensen zoals wij, dus we vouwen dubbel en houden ons goed vast in de bochten.

De volgende dag is het weer de hoogste tijd voor een massage en zo goedkoop hebben we het niet eerder gehad, 3 euro voor een heel uur Thaise massage. Tegen de avond gaan we met een boot rond de stad varen om zo wat tempels te bezoeken die anders niet tot moeilijk te bezoeken zijn. We besluiten de laatste dag toch maar fietsen te huren. We hebben één hoogtepunt van de stad nog niet gezien; het hoofd van een boeddhabeeld dat helemaal vergroeid is in een boom. Opeens staat er een bewaker achter ons die druk staat te gebaren.. oh oh, mogen we geen foto's maken hier? Uiteraard niet het geval, de Thai is erg behulpzaam en maakt een foto van ons beide met het beeld. Nu we toch de fietsen hebben gaan we ook nog naar de Koninklijke Olifantenkraal. We dachten dat het gewoon een omheining zou zijn waar wat olifanten zouden lopen, maar wat blijkt; het is een opvangcentrum voor maar liefst 90 olifanten! Echt ongelooflijk gaaf! Kleine olifantjes lopen gewoon los en spelen met de bezoekers. Ze zijn super nieuwsgierig zoals je wel op het filmpje kunt zien. Je kunt er ook logeren als vrijwilliger en dan een eigen olifanten ter verzorging krijgen. Neem vooral ook eens kijkje op hun website!



Ayutthaya was een prima stad om weer uit ons luie leventje te komen. Morgen gaan we naar Bangkok. Kom maar op!