Het echte leven; busritten naar de grens van Laos

Dag 361 tm 364, 25 tm 28 oktober 2009, Lai Chau, Muong Lay en Dien Bien Phu

Soms zijn de simpelste dingen het meest ingewikkeld, lijkt wel. De bus naar Lai Chau gaat niet vaak, maar ergens tussen 7 en 9 in de ochtend rijdt er wel openbaar vervoer richting die stad. We moeten eerst bij de bushalte zien te komen, maar als we het navragen krijgen we het bekende antwoord in Vietnam : “I take you for ….(en vul een absurd hoog bedrag in op het stippellijntje). Nee, waar is de bushalte? Na heel veel onderhandelen stappen we alle vier achterop een brommertje en worden we afgezet (in de dubbele betekenis van het woord) bij een T-splitsing. Hier schijnt dus de bus te komen en het is nu een kwestie van wachten.

Ah, daar komt wat aan. Ik kan het nauwelijks een bus noemen. Dit valt in de categorie veetransport. Voor 70.000 dong mogen we mee, maar we passen er helemaal niet bij. De krakkemikkige bus staat vol met mensen en dozen, zakken, rijstbalen en ook op het dak is er nergens een plekje voor onze tassen. "Nee", zeggen wij stoer, "we nemen 'de volgende' bus wel". Al weten we niet of die bestaat. Dat vier toeristen niet in de bus stappen gaat blijkbaar als een lopend vuurtje door Sapa, want ineens staat er een minibusje voor onze neus. “I take you for 100.000 dong per person”, zegt het overmoedige chauffeurtje (die ik herken als de chauffeur die een paar dagen geleden die brommer schepte, weet u nog?). We proberen nog wat die prijs af te krijgen, maar hij is erg stellig en we nemen de gok om deze 'kans' niet te grijpen.

Het is inmiddels bijna 9 uur en we staan dus al twee uur langs de kant van de weg. Iemand weet ons te vertellen dat er pas een bus om 11 uur komt en we vragen ons vertwijfeld af of we niet een stomme fout hebben gemaakt door niet in het lege minibusje te stappen. En net als we denken dat we straks maar weer terug gaan naar ons hotel, stopt er een luxe touringbus die naar Lai Chau gaat en maar 50.000 dong kost. Begrijp je nu waarom ik zeg dat de simpelste dingen in Vietnam soms zo ingewikkeld zijn.

De rit van Sapa naar Lai Chau gaat over de Tram Ton pas, een zeer steile bergpas die een bijzonder uitzicht oplevert. Je moet alleen niet te veel denken aan het diepe ravijn links van de weg. Hoewel Lai Chau bijna 100.000 inwoners heeft en prachtig tussen vulkanische bergen in ligt zijn we de enige toeristen in de bus en in het hotel. Op straat roepen mensen hard 'hello' en 'bye' en wordt er enthousiast naar ons gezwaaid. We worden er helemaal vrolijk van. Het is dus toch mogelijk dat je niet wordt gezien als een wandelende geldautomaat. Als we later de stad uit wandelen en tussen de theeplantages en rijstvelden komen, is het helemaal een feest. De mensen zijn zo vriendelijk. Een verschrompeld omaatje die ons begroet en haar zwarte tandjes blootlacht. Een groepje kinderen met stoffige smoeltjes die het uitschateren. Met een mix van verlegenheid en nieuwsgierigheid worden handen opgestoken als we langs armoedige houten huisjes lopen.

Het is niet alleen maar lachen, want de busrit de volgende dag naar Muong Lay is er eentje uit de categorie HEL. Vijf uur lang zitten we in een overvolle gare bus. De wegwerkzaamheden zijn over de gehele lengte van de weg en het gehobbel en de hoeveelheid stof zijn bijna onmenselijk. Halverwege staat er een bus met pech langs de kant van de weg en die mensen worden ook nog even toegevoegd aan ons al volle busje. Op 23 stoelen zitten nu 42 mensen stof te happen en knieën en ellebogen in elkaar te drukken. Vanwege de hitte gaan alle ramen wijd open, maar bij de eerste stofwolk worden de ramen weer hoestend dichtgeduwd. Als dit elke 2 minuten gebeurt kun je wel bedenken dat het én bloedheet in de bus is én iedereen onder het stof zit. We bereiken uiteindelijk het hele kleine dorpje Muong Lay wat de eindbestemming zou moeten zijn. Oh!! Doen we hier nu wel goed aan om uit te stappen. Maar we zijn echt kapot en alles en iedereen zit onder het stof. Toch wordt de gok beloond met een kleine oases in deze stoffige stad, het hotel is echt schitterend. We hebben een kamer met zelfs een bad en die avond hangen we lekker op onze eigen patio en drinken we heerlijk koude biertjes, die hebben we zeker verdiend.

De volgende dag gaan we weer wandelen en stranden we bij een aantal arbeiders die aan het lunchen zijn. Met moeite kunnen we ontsnappen aan de aanbieding om mee te eten, maar de mannen komen er echt niet onderuit om mee te toosten met de rijstwijn. 10 shots verder zien Annemarie en ik eindelijk kans om de mannen weg te trekken bij de baksteen bakkers. Als we wat verder lopen zien we opeens een huisje met allerlei meiden, nu is het onze beurt. We proberen een gesprekje te voeren met de meiden, maar ze kunnen alleen maar giechelen en kijken ons vervreemd aan. Ik roep de mannen er nog even snel bij zodat zij nog wat foto's kunnen maken van ons.

Nu de mannen niet meer zo fris zijn en de zon echt keihard aan het schijnen is gaan we maar weer terug naar het dorpje. Omdat ze hier een gigantische dam aan het bouwen zijn is de meeste mooie natuur in de omgeving omgeploegd en zijn oude traditionele dorpjes vernietigd. Een vreemd idee dat we nu nog ergens slapen wat straks compleet onder water komt te staan. Een typisch geval van 'ik heb het wél gezien'. Die avond spreken we ook nog een gids van een nieuwe groep toeristen die is aangekomen dat de mensen in het dorp hier wel geld hebben gekregen om elders een nieuw bestaan op te bouwen. Maar zoals dat vaak gaat – met mensen die alleen op de korte termijn denken – is al het geld besteed aan plasma tv's, karaoke installaties en nieuwe brommers.

De laatste stap naar de grens met Laos is de busrit van Lai Chau naar Dien Bien Phu. Dit laatste stadje is echt één grote trieste zooi. De Lonely Planet omschreef het allemaal vrij positief en we dachten er zelfs één of twee dagen te blijven. Maar na één nachtje houden we het lekker voor gezien. We gaan morgen direct door naar Laos!