We gaan nat in Bac Ha

Dag 353 tm 356, 17 tm 20 oktober, Sapa en Bac Ha

Oei, wat is het koud hier! Vanuit heet Hanoi naar 1750 meter, dat voel je wel. Maar goed dat we niet alle winterkleren hebben meegegeven naar Nederland. Schoenen! Ik heb bijna drie maanden geen schoenen aangehad, alleen maar mijn slippertjes. En mijn trui moet vanuit het ondervak van mijn rugzak weer opgedoken worden. We zijn in Sapa in het noorden van Vietnam. Deze streek staat bekend om al haar bergstammen en de vele minderheden. Toch blijven we maar een dagje in Sapa. We bezoeken nog wel de zaterdagmarkt, maar het is duidelijk dat hier alles draait om het toerisme, want overal waar je gaat of staat wordt je achtervolgd door bergvrouwtjes met hun sjaaltjes en kleedjes. We besluiten direct een tripje te boeken naar Bac Ha, zo'n 100 kilometer hier vandaan.

De zondagmarkt van Bac Ha is een bijzonder kleurrijke ervaring, want hier komen de Flower H'mong hun wekelijkse boodschappen doen. Waterbuffel, eenden, varkens, kleding, honden, vissen; je kunt het hier allemaal kopen. We schieten weer heel veel foto's, maar bij het vleesgedeelte op de markt kijk ik toch liever naar de grond. Ik heb daar toch nog steeds een beetje moeite mee, al die hompen, open varkenskoppen, harige poten en bakken bloederige lappen vlees. Veel interessanter zijn de mensen zelf. Echt plaatjes! En vriendelijk joh. Allemaal lachende gezichtjes als je ze aankijkt en een paar gouden tanden om het geheel nog mooier te maken. De kleding is helemaal bijzonder. Daar zit uren borduurwerk in. Omdat we tijd zat hebben zoeken we alvast een hotel in Bac Ha, want we willen niet met de groep terug naar Sapa vanmiddag, maar lekker hier blijven en vanuit Bac Ha een trekking doen. De verhalen dat je tijdens een trekking rondom Sapa wordt vergezeld door een kudde souvenirverkoopstertjes en je de zoveelste toerist bent die logeert bij een lokale familie spreekt ons niet zo aan. Nee, wij doen het anders!

Bac Ha mag dan wel twee keer zo veel inwoners hebben dan Sapa, dat betekent niet dat ze hier gewend zijn aan toeristen. Met veel moeite lukt het ons iemand te vinden die trekkings organiseert. Hij vertelt vol trots dat hij 'the man is in Bac Ha'. Na wat heen en weer onderhandelen over de prijs (je hebt weinig onderhandelingsmogelijkheden als je te maken hebt met een monopolist!) hebben we een deal, inclusief een gratis diner diezelfde avond bij zijn restaurant.

We staan om acht uur de volgende klaar met ons dagrugzakje. En het zeikregent. Mega! Gatverdamme, zo wil ik geen 17 (!!) kilometer door de bergen gaan lopen. Maar er zit niets anders op dan het regenpak aan te trekken – hebben we het tenminste niet voor niets bij ons - en te beginnen met lopen. En als het dan na vier uur zeikzeikzeikregenen nog steeds niet droog is en je het water tussen je tenen voelt stromen, nou dan is er GEEN LOL MEER AAN! Ik zie alleen de punten van mijn schoenen, van de omgeving krijg ik niets mee door de capuchon over mijn hoofd. Bergpaadjes, rijstvelden..het zal allemaal wel, maar genieten doen we niet. En dan eindelijk klaart het op. Een korte stop bij een minischooltje in de bergen met verlegen, maar nieuwsgierige kinderen maakt de dag weer goed en goedgemutst stappen we verder. Goh, wat is de omgeving eigenlijk mooi. En de twee gidsen zijn ook erg aardig. Het bezoek bij het huis van de oudste gids is een geweldige ervaring. Ik moet inmiddels nodig plassen, maar een wc hebben ze niet. Naast het kippenhok dan maar? Ja, lach maar. Nog even op de foto met de familie, maar ze zijn te verlegen om naar de lens te kijken.

We hebben nog een paar uur lopen voor de boeg en dan zien we in de verte eindelijk het dorp liggen waar we gaan slapen. Door de modder over een steil paadje strompelen we een uur later het huis binnen. Hier wonen opa, vader en moeder en hun kinderen. Die laatsten zijn er helaas niet, omdat ze op school zitten in Bac Ha. Verder wonen er nog vier honden, zes varkens, een stel kippen, twee ganzen en een waterbuffel. Het zijn rijstboeren die dag en nacht keihard werken voor een schamel beetje geld. Maar ze zijn niet de armsten van het dorp want er is wel een wc. Hoewel wc? Een gammel hokje direct naast de varkens. Hier poepen is niet erg, niemand die zal zeggen dat je stinkt! Ons bed staat op zolder en bestaat uit houten planken met een rieten mat. Met een deken probeer ik het nog enigszins zacht te maken, maar veel comfort biedt het niet.

We maken een rondje door het dorp. Dit betekent dat we langs steile modderige paadjes van huis naar huis lopen. Hier en daar wordt er voorzichtig gezwaaid, maar meestal kijken de mensen snel de andere kant op. Te schichtig en te verlegen om twee grote bleekscheten gedag te zeggen. De kinderen weten ook niet wat ze met ons aan moeten. Zachtjes 'hello' zeggen durven ze nog net, maar als we wat terug zeggen rennen ze gillend en lachend weg. Het uitzicht over de rijstterrassen is echt adembenemend mooi met de karstbergen op de achtergrond.

Edwin heeft nog een handige actie. Hij zet zijn schoenen te drogen bij het vuur en je raadt het al.... zwarte brand- en schroeiplekken op de achterkanten.. dommie!
's Avonds na het eten proberen we nog een gesprek met de familie, maar echt lukken doet het niet door hun gebrek aan Engels.. of komt het door mijn gebrek aan Vietnamees. Wel laat opa nog trots zijn medailles zien die stammen uit de tijd dat hij vocht in de Vietnamoorlog. Aangezien we een lange zware en natte dag achter de rug hebben, liggen we om half 8 op bed! Het echte boerenleven in Vietnam!

Je moet niet denken dat je voor je rust hier bent. Het is één groot kabaal op het platteland. De TV staat snoeihard, de gans kwaakt, de honden blaffen, de haan kukelt, de varkens gillen, het paard hinnikt, de rijstmachine buldert...en iedereen rochelt vanuit z'n tenen! Ik heb mijn oordopjes ingehad, zo erg was het. Helemaal 'uitgerust' van de nacht op het matje beginnen we aan het laatste deel van onze trekking: naar de Coc Ly dinsdagmarkt, zo'n 14 kilometer lopen. Dacht ik dat we gisteren het zwaarste deel hadden gehad, niets is minder waar. Het gaat nu echt over richeltjes en zompige modderrotspaadjes. Vandaag worden we niet nat van de regen, maar van het zweet. Heel grappig als je dan ingehaald wordt door locals op plastic slippertjes en een loodzware rieten mand op hun rug. De markt van Coc Ly is een lange rij geïmproviseerde kramen langs een blubberweg. Hier zien we weer voor het eerst andere toeristen. Heel veel tijd hebben we hier niet, want er wacht ons nog een boottocht op de rivier die door de vallei loopt. Heerlijk weer zitten in plaats van lopen! Ik ben echt kapot van deze trekking en verlang naar een douche. Na de lunch worden we herenigd met onze grote rugzakken en staat het vervoer klaar om ons terug naar Lao Cai te rijden. Als we daar in een minibusje naar Sapa willen stappen zien weer het leuke Franse stel dat met ons op de boot zat in Halong Bay. Zij pakken de trein naar Hanoi.

Het stuk naar Sapa terug zit ik met witte knokkels in het busje. Het wordt al donker en er hangt een zware mist in de bergen. Ik begrijp niet waarom de chauffeur toch alles onderweg wil inhalen en dan in een scherpe bocht gaat het ook goed mis. Met een zicht van minder dan 20 meter op een 10% steile helling haalt hij toch links in waar de weg rechts gaat, terwijl er net een brommer aankomt. Een keiharde knal en we staan stil. De jongen op de brommer is door de voorkant van het busje geschept en op een halve meter na niet naar beneden in het ravijn gestort. Zijn brommer is aan gort en iedereen in het busje is er stil van. Maar dit zou Vietnam niet zijn als we niet na vijf minuten gewoon weer doorrijden en de jongen met zijn kapotte brommer overlaten aan de hulp van de locals. Ik ben blij als we in Sapa zijn. Met de bibbers in de benen van de trekking en van de botsing hoef ik alleen nog maar drie trappen op bij het hotel en kan ik eindelijk onder de douche.