zaterdag 12 december 2009

Sagain houdt wel van een feestje

Dag 408 t/m 409, 11 t/m 12 december 2009, Sagain

We hebben het helemaal uitgedacht; we pakken de bus naar Shwebo, komen daar in de ochtend aan en kunnen dan 's middags een klein dorpje bekijken waar ze traditioneel potten bakken. Maar, dan moeten we wel de bus van 8 uur pakken en die missen we net en de eerst volgende gaat pas om 10 uur. Mmm, shit, nog twee uur wachten dus. Dan toch maar direct door naar Mandalay? Nee! We willen juist de kleine dorpjes zien en de grotere steden een beetje vermijden.



De bus gaat in ieder geval weer netjes stipt op tijd en na anderhalf uur zwaaien, lachen en "hello you's" hobbelen we in vier uur naar Shwebo. We kunnen zelfs voor het hotel uitstappen wat we die dag ervoor gereserveerd hadden. Lekker, dat scheelt weer een hoop tijd met taxi's enzo. Maar 30 dollar voor een kamer, geen ontbijt en geen hot shower? "Sorry, not today". Onze broek zakt er vanaf, want als wij van mening zijn dat de kamer veel te duur is is het enige antwoord "30 dollar very cheap!". Denk denk, twijvel twijvel. Fuck it! We nemen alsnog de bus richting Mandalay en stappen dan in Sagain uit. Toch een klein dorpje en in ieder geval in de buurt van waar we uiteindelijk toch naartoe moeten. We hebben geluk, tenminste, de bus vinden we snel en gaat over 10 minuten. Enige kleine detail, we hebben nog niets gegeten en onze maagjes beginnen ondertussen toch wel te knorren. Een vrouwtje in de bus ziet dat ik op zoek ben naar wat eten en met lege handen de bus weer inkom als we moeten wegrijden. Ze is weer zo'n typische schat en geeft ons twee mandarijnen. De maag vult het niet echt, maar het doet je hart smelten.



Als we aankomen in het stadje Sagain meldt ze zich weer. Ze vraagt naar welk hotel we willen en onderhandelt met een brommertaxi een verdomd scherp prijsje voor ons. We bedanken haar met onze raarklinkende versie van "Jezumbe" en rijden richting ons hotel "Happy hotel". Het blijkt ook 30 dollar te zijn, maar dan inclusief ontbijt, een super grote mooie kamer en een warm ontvangst. We sluiten deze heftige dag af met een lading Chinees eten en lopen dan nog even een blokje om. We komen uit bij een soort van braderie, Myanmar style weliswaar. Uit enorme stereoinstallaties schettert muziek en er staat zelfs een podium, al lijkt hier weinig te gebeuren behalve het gehoor van de omstanders met een aantal db om zeep helpen.. tering wat hard staat het! Ondertussen maken we weer overal vrienden en zijn wij meer de attractie dan alle standjes die wat proberen te verkopen. Maar we vallen ondertussen om van vermoeidheid dus terug naar het hotel, het is wel mooi geweest.

We kruipen vroeg uit bed. Vandaag willen we Sagain Hills bekijken, maar eerst even internetten. Mascha d'r ouders zijn vandaag 40 jaar getrouwd en we willen ze even via de mail onze felicitaties toesturen. Maar eenmaal onze mail openend schrikken we ons helemaal rot. Jeroen en Annemarie, met wie we ondertussen al zoveel gereisd hebben in Azie, hebben ons heel slecht nieuws te melden. Tijdens een tripje in Laos is Jeroen uitgegleden bij een waterval en is daarbij ten val gekomen. Na een val van zo'n 12 meter kwam hij op de rotsen terecht en heeft daarbij zijn heup, beide enkels en polsen, onderrug en een vinger gebroken. Omdat hij net even alleen was, heeft hij 15 minuten liggen gillen om hulp en duurde het 2 uur voordat hij eindelijk weggebracht kon worden richting een ziekenhuis. Maar hier houdt het nog niet op, Laos is arm en heeft niet de medische faciliteiten die hij nodig had. Zo moest hij twee dagen wachten om in Bangkok eindelijk de juiste medische zorg te kunnen krijgen. Hij heeft gelukkig de eerste operaties goed doorstaan. Maar je begrijpt, daar schrik je goed van en de hele dag hebben we aan ze gedacht en gebeden dat alles goed zal komen en ze zo spoedig mogelijk naar huis kunnen om daar verdere hulp te krijgen. Jeroen en Annemarie, we weten dat jullie dit lezen... lieve schatten, we denken aan jullie en hopen jullie zo snel mogelijk in Nederland of misschien nog Bangkok te kunnen zien!!!!!



Maar, we zouden dus Sagain Hill gaan doen en nadat we zijn bijgekomen (niet echt, maar met niets doen help je ook niemand) stappen we achterop de brommer bij twee mannen en scheuren de heuvel op. De chauffeurs weten gelukkig een weg waarbij je niet de 'government fee' hoeft te betalen. We bezoeken een paar mooie stupa's, genieten van het mooie uitzicht en hebben nog een leuk gesprek met wat jonge studenten. Na deze tempels rijden we weer het heuveltje af om een klooster te bezoeken. We worden uitgenodigd bij de Abbot van het klooster en er wordt voor ons neus een tafel volgezet met heerlijke lekkernijen. Wat? Voor ons? Wauw, ongelooflijk gewoon.



De Abbot is al 60 jaar monnik en is nu de 'baas' van dit klooster. Hij vertelt over andere westerse gasten en nodigt ons uit om die nacht te blijven slapen. Of als het aan hem lag, voor altijd. Hij snapt niets van wat we zeggen, maar elke poging van Mascha om met de Lonely planet wat Burmees te zeggen tovert een glimlach op zijn gezicht. Hij blijft maar eten opscheppen en prakt het zelfs voor ons, we mogen het gelukkig wel zelf naar binnen lepelen. Na een rondje foto's en bedankjes gaan we verder.



Sagain is naast haar tempels bekend om haar fabriekjes van akoestische gitaren. Kijk, dat wil ik natuurlijk wel even van dichtbij zien. We rijden weer een paar blokjes en ja hoor, de houtsnippers schieten om je oren. Hier zijn zo'n 10 jonge gasten keihard bezig om met waaibomenhout de meest fantasierijke gitaren in elkaar te knutselen. Ze maken zo'n 100 gitaren per maand en ze gaan voor zo'n 12 tot 15 dollar over de toonbank. Geen geld natuurlijk, daar kan geen dure Taylor gitaar tegenop!



Na dit avontuur gaan we ook nog even bij het winkeltje kijken die de gitaren verkoopt. Ik kan het niet laten en plingel wat op een gitaar. Tja, het is geen Taylor sound, maar wat wil je. We hebben een hoop lol en met muziek breek je altijd vele taalbarrières. We zijn nu ondertussen wel aan het eind van de tour en drinken nog een kop thee in een echte teashop voordat we naar het hotel te worden gebracht. We hebben ook nog een deal gemaakt, een foto mogen maken van het smoelwerkje van onze chauffeurs. Toch schattig, al die rode beetlenut smurrie tussen hun tanden!



We frissen ons in het hotel even op en gaan dan kijken of er ook vanavond weer de braderie is. Onderweg eten we nog wat bij een restaurant waar we zelf in de keuken moeten aanwijzen wat we willen eten. Dat is op zich prettig maar tegelijkertijd heb je al bijna geen honger meer als je ziet hoe de keuken eruit ziet. Maar ja, kritisch zijn doet verhongeren in dit soort landen dus we wijzen naar de rijst en groenten en wachten maar gewoon af wat ze er van bakken. Valt uiteraard best mee en met hernieuwde energie lopen we richting de braderie.



Vanavond gaat het gebeuren hoor! Het pleintje voor het podium is dit keer echt afgeladen met mensen en blijkbaar zijn we op tijd, want het wordt steeds voller en voller. Maar aangezien het volume van de soundcheck weer oorverdovend hard is lopen we even een stukje terug waar we op een bankje kunnen zitten. Daar raakt Mascha aan de praat met een een meisje, medisch student, van 17 jaar. Ze liep al even om ons heen te drentelen, maar haar tante had haar aangemoedigd ons toch even gedag te zeggen. Toen het ijs eenmaal gebroken was vertelde ze Mascha dat ze heel graag wilde reizen, maar dat ze het land niet uit mocht. Het is al duur om te studeren maar een paspoort is de reinste afpersing. Het kost 1500 dollar per 3 jaar, een godsvermogen voor de mensen hier, en één keer raden wiens zakken dit ingaat. Ondertussen heb ik een goed gesprek met iemand die lekker aan de beetlenut zit en met consumptie praat, de rode spetters zitten tot achter mijn oren.



He, de muziek wordt steeds feller en een man wenkt ons met hem mee te lopen. We begrijpen niet helemaal wat hij bedoelt maar hij doet erg belangrijk en ja hoor. Hij neemt ons backstage (!!) waar de band is en de danseresjes zich klaar maken voor de show. Geweldig, elke dag worden we wel weer opnieuw verrast met een situatie waarin het niet gekker lijkt te kunnen. Ik mag in een hoekje op het podium plaatsnemen en heb zo perfect zicht op de dames die klaar zitten voor de show, beetje jammer alleen voor de lichtman die door mijn postuur geen podium meer ziet. Ik ga toch maar weer van het podium, dit is iets teveel eer en de lichtman kijkt ook gelijk weer een stuk vrolijker.



Als we iets van de show willen zien voor het podium krijgen we een eigen security man toegewezen die ons beschermt. Waarvoor weten we ook niet precies, maar aardig is het wel. We zijn ondertussen wel gewend geraakt aan het feit dat tientallen mensen zich verdringen om ons te zien, stoer te doen of gewoon even gedag te zeggen. Maar de security boy neemt zijn taak serieus en iedereen die té dichtbij komt zegt hij afstand te nemen. Je gelooft wellicht niet wat we schrijven, maar echt, het is te bizar voor woorden. Zulke schattige mensen en rare situaties. Nadat er een performance is gegeven van de Burmese Michael Jackson houden we het voor gezien. Onze lachrimpels staan retestrak en we willen morgen vroeg naar Mandalay. Welterusten!

2 opmerkingen:

buuf zei

whoehahahaha echte celebrity's!

Ans zei

Gaaaf hoor, dat je zo een warm welkom krijgt..
En edwin heb je nog wat muziek kunnen schrijven of spelen..

Ben erg benieuwd of jullie toevallig ook nog mooie kunst tegenkomen....hhahahahaha

dikke kus van Ans en Har