Van die rare dingen

Een week thuis, 25 februari tm 4 maart 2010, Ypenburg, Honselersdijk en eigen huis

En? Zeker wel weer raar om terug te zijn?
En? Al een beetje gewend?

Nee en ja.

Ja, want wat is er weinig veranderd in Nederland in 16 maanden. Ik hoor nog steeds die vervelende Giel Beelen op de radio. Ik zie nog dezelfde reclames op TV. En bij onze Albert Heijn staan nog steeds dezelfde producten op dezelfde plek. Alleen we hebben een nieuwe daklozenkrantverkoper.

Nee, want wij zijn wel een beetje veranderd en daarom waren sommige dingen weer heel erg wennen. Zo spuugde ik de eerste dagen steeds het water uit dat ik per ongeluk met douchen binnen kreeg. Was even vergeten dat je hier weer gewoon het water uit de kraan kunt drinken. En toen ik met de auto reed duurde het even (gelukkig maar even) voordat ik doorhad dat ik LINKS reed. Ik vond het al zo raar dat een auto recht op me af kwam. Ha, rechts blijven Massie.

Ook raar dat mijn neefjes en nichtjes zo groot geworden zijn. Maar wel leuk dat ze blij zijn ons te zien, die ome Edwin en tante Mascha die ze alleen maar kennen van het computerscherm.

En ook raar dat iedereen weer Nederlands praat en je dus 1) alles verstaat wat er gezegd wordt 2) mensen mij dus ook verstaan. Uitkijken wat je zegt dus. En wat ook raar is dat de mensen allemaal net zo groot zijn als ik. Of groter. En dat we op straat niet opvallen, laat staan dat er iets naar ons geroepen wordt.

Ook raar dat ik een aanval kreeg in de Etos. Een aanval van keuzestress. want een hele muur met gezichtstverzorging! Een hele wand met potjes, doosjes, tubes. Tien merken, twintig soorten. "Kunt u het een beetje vinden, mevrouw?". Nee, ik heb last van een overweldigend gevoel van overdaad, maar doet u deze maar.

Ook gek: weer heel veel kleren aan en dichte schoenen. Na negen maanden Azië zijn mijn tenen langzaam wat uit elkaar gaan staan door elke dag slippers. Nu zitten vijf tenen weer opgepropt en klem in een schoen. En ik heb een hemd aan en twee truien, want ik heb het echt koud. Ik weet dat ik niet mag klagen, want nu schijnt de zon en er ligt geen sneeuw en de temperatuur is maanden niet zo hoog geweest, maar wij hebben het echt echt koud. Tot op ons bot. Gelukkig kan de verwarming op een bijna tropische 21 graden.

Was trouwens nog een hele toestand om ons huis te betrekken. Zaterdag ging Edwin voortvarend met broer en Lock naar de opslag in Zeeland om onze spullen op te halen. Ik meldde me met mijn schoonmoeder om 13:00 bij mijn huis zoals afgesproken met Duinzigt. "Nee, de overdracht is pas om 16:00 uur". Nou, dan wachten we even bij de overburen en later bij Harald en Angeline. Tien voor vier. "De huurder heeft nog geen nieuwe woning en kan wel de woning verlaten, maar dan staan ze dus letterlijk op straat". Ik heb enkele inwendige vloekjes geuit en besloten dat we niet een gezin met twee kinderen op straat kunnen zetten en dus Edwin gevraagd de spullen dan maar tijdelijk ergens anders te stallen (want hij was al bijna bij Den Haag met de bus vol spullen). En dan slapen wij wel bij Lock en Janneke.

Pas maandag om 09:30 was de overdracht en kregen we ons lege en beetje muffige huis terug. Gek is ook om ineens weer zoveel spullen te hebben. Dozen vol met rokjes en topjes. Zakken vol met broeken en schoenen. Allemaal van mij! Ik wist echt niet dat ik het allemaal had. En wat een keukenspullen. Drie kaasschaven? Zoveel glazen en bekers? Waarom?

Maar wat is het lekker om met één van die kaasschaven heel veel plakjes van een flink stuk extra belegen af te snijden en dat op een verse bruine boterham te doen en dan heerlijk met een glas melk op te smikkelen. Of wat dacht je van een patatje met, met kaassoufflé. Of op een dampende kop thee een stroopwafel leggen.

En ondertussen solliciteren we ons rot. Edwin had maandag gelijk al een gesprek. Ik was woensdag aan de beurt. Beide gesprekken liepen leuk en we wachten de uitslag in spanning af.

Ik ga even verder met dozen uitpakken en al mijn kleren wassen. De opslag in Zeeland was toch niet helemaal vochtvrij, dus alles stinkt en 'heeft het weer er in zitten'. Jammer, maar helaas.

Zo acclimatiseren we lekker verder.