Deel 2, Kirgizie en Kazachstan, the road trip continues..

Dag 12 van  Tamga naar Karakol 90 km

Okay, we doen wat we ons zelf beloofd hebben, de bergen in. Vandaag is het veel beter weer en we hebben goede energie. Dag waterval van Barskoon, we rijden je nu voorbij hoger de bergen in. Hoewel we inmiddels wel wat gewend zijn, is deze weg weer onbeschrijfelijk. Steil, smal, enorme scherpe bochten. Er staat dan ook een groot bord aan het begin met "Warning! Danger! Unpaved road ahead, reduce speed. Extreme conditions of cold, snow, mud, rock slides, avalanches. No assistance available." Okay *slik* Dit is de A364 naar Kara-Say, een weg waarvan alle gidsen zeggen dat deze echt niet te nemen is. Onze autoverhuurder raadde de weg ook af. Gelukkig is het beginstuk nog wel-te-doen-soort-van. Het hoogste punt waar wij aan voorbij komen is de Barskoon Pass, op 3819 meter. En hoewel de zon schijnt, is het buiten ijskoud!! Omgeven door besneeuwde toppen, een blauw meer. Bittere wind. En dan in de verste weer een yurt, een herder op een paard. Hoe verzinnen ze het toch om hier te gaan wonen. We besluiten om te keren, sturen de 4x4 weer naar beneden. Staan een paar doodsangstjes uit en komen even bij een wilde rivier. En dan hop, door naar de Seven Bulls, een roodgekleurde rotsformatie die uit zeven grote bulten bestaan. Bijzonder plekje en ook een prima lunchplek. Vanaf hier is het niet ver meer naar Karakol, een provinciaal stadje. Hier logeren we bij een Nederlander die samen met zijn Kirgizische vrouw het heerlijke Riverside guesthouse runt. In Karakol stikt het van de toeristen die vanuit hier treks en hikes doen in de bergen rondom Karakol. Ook zijn er 'overlanders', mensen die reizen vanuit Europa in stoere voertuigen. Het centrum heeft veel terrasjes en hippe koffietentjes zoals Karakol Coffee. Eten bij Lovely Pizza was trouwens niet echt zo 'lovely'. 

Dag 13 van Karakol naar Jyrgalan 61 km, uurtje

André, de eigenaar, geeft ons en goede start met een fijn ontbijt en maant ons te haasten. Het is immers veemarkt vandaag in Karakol. Een van de grootste in de regio, met honderden paarden, koeien, schapen. Hoewel we beter al om 05:00 er hadden kunnen zijn, is er ook rond 8 uur nog volop bedrijvigheid.  We vallen wel op. De Kirgiziërs zijn niet zo spraakzaam en leggen verlegen contact. Ik ben dol op markten, zeker zoals deze met mekkerende geiten en loeiende koeien. We rijden weer verder, naar Jyrgalan. Een dorpje van niks, tegen de grens met Kazachstan aan.  Maar met goede marketing.  Wij zijn volgens mij de enige toeristen in het dorp vandaag. Prachtig wandelen hier langs de rivier, over ruig terrein, waar we alleen een jonge herder met paard en kudde schapen tegenkomen. En een prachtig oud vrouwtje met wie ik een wonderlijk 'gesprek' heb over sieraden en rimpels :-) Eten doen we weer in de homestay (er zijn geen restaurants in dit dorp) en uiteraard hebben we weer twee aparte bedjes.

Dag 14 Van Jyrgalan naar Kazachstan, naar Saty, 180 km

We gaan gewoon de grens over! Nou ja, helemaal gewoon ging dat niet, want de weg naar de grens, naar Karkara, die toch een goede weg zou moeten zijn, is hobbelig, stenig, rotsig en steil. Maar dan doemt de grens toch echt op en komen we eigenlijk heel soepel in Kazachstan aan. Stempeltje, controle van de auto, grappen over voetbal, het standaard verhaal. Maar geen corruptie of andere impertinente vragen. En wat zo gek is, Kazachstan is meteen heel vlak, ruim, leeg. In het eerste beste stadje gaan we op zoek naar een bank voor nieuw geld en rijden we verder richting Saty. Na inchecken in de homestay gaan we op pad gaan richting het Lake Kaindy. Deze weg overtreft alle wegen tot nu toe! Dit vereist stuurmanskunsten die je in Nederland niet eens kan oefenen! Door water, 14% omhoog, schuin over rotsen. Tuurlijk, doen we! Lake Kaindy is zo bijzonder, want door een aardverschuiving is een meer ontstaan waar de bomen nog in staan. Door de hoogte en het schone water rotten de stammen niet en geeft het een heel mysterieus sfeertje. Terug in de homestay dollen we wat met de dochter van de eigenaresse, krijgen we weer (teveel eten) en...slapen we in één bed!

Dag 15 Via Caryn Canyon naar Almaty, 282 km, 4,5 uurBizar! Ik mis één schoen. We moesten de schoenen onder het afdakje laten staan, en nu is er eentje weg. De hond heeft het gedaan, zegt de eigenaresse. Mijn goede bergschoen! Gelukkig heb ik nog gympies. We maken een kleine detour via de Caryn Canyon, waar we het toch niet aandurven om met onze auto ook echt IN te rijden (de weg gaat loodrecht de kloof in!), ik wil liever lopen. Ook dat is doodeng naar beneden om mijn griploze sneakers. Deze canyon is vergelijkbaar met de Grand Canyon, alleen is het hier niet vol met toeristen. Maar met de rode en oranje kleuren, de grootte; het is net zo indrukwekkend. Fotogeniek ook! Totally Instragrammable :-) En na dit bezoekje crossen we naar Almaty (of Alma-Ata), met ruim 1,8 miljoen inwoners de grootste stad in het land (de hoofdstad van Kazachstan is trouwens Astana, maar die naam is in 2019 ineens veranderd in Nur-Sultan, vernoemd naar de afgetreden president). We logeren in een Airbnb, in een oud-flatgebouw, maar het is er binnen modern, er is Netflix en een mega shopping-mall nabij. We eten in een Koreaans waar heel veel paardenvlees op het menu staat....

Dag 16 Almaty

Een dagje city sightseeing. Echt mooi is deze stad niet. Ooit horende bij de Sovjet-Unie zijn de gebouwen uit die tijd lomp en beetje grauw. Het is zoeken naar een beetje historie.

Winkelen kan bij Mango en alle andere bekende merkenwinkels. De markt is wel weer wat interessanter, met heel veel zuivel producten, en heel veel (paarden)vlees.
Ook willen we de grote moskee nog bezoeken, maar daar mogen we als ongelovigen niet in. Helaas!

Dag 17 Almaty - Bishkek, 235 km De route naar Bishkek is eigenlijk een beetje saai. Geen noemenswaardigheden. Enige dat erg vreemd is, dat we bij de grens apart worden gezet. Ik moet de auto uit en me scharen bij de locals die te voet de grens oversteken. Marnix blijft bij de auto. Beetje gek dat we elkaar een tijdje niet zien (en ik best ver moet lopen). We zijn ook wel weer blij in Kirgizië te zijn. We logeren in een groot huis met tuin (waar we maar een nacht blijven, want wéér aparte bedden kan ik echt niet aan, dus verkassen we de volgende dag alweer.)

Dag 18 t/m 21 Bishkek en omgeving
Zolang we de huurauto nog hebben, profiteren we ervan, dus crossen we naar Ala Archa National Park ongeveer 40 km ten zuiden van de Bishkek. Heerlijk dagje hiken in de  natuur, onze laatste! Tot  aan de Broken Heart Rock gaan we. Helemaal naar de de waterval vinden we net te ver. Bovendien moet de auto retour vandaag. Toch een beetje spannend, want hopelijk geen problemen achteraf. Zo hebben we niet gezegd dat we in Kazachstan zijn geweest. Wel melden we de problemen met de auto, want de achterklep ging bv niet meer open (heel onhandig met onze bagage). De verhuurder rekent nog wel wat geld voor het (laten) schoonmaken van de auto - de auto ziet er ook écht niet uit, vol klonten aarde, modder, stof. Een taxi haalt ons op bij de verhuurder en rijdt ons naar de markt. De chauffeur vindt het geweldig ons in zijn auto te hebben en doet stoer door alle hoofdsteden op te noemen van landen die wij zeggen. We gaan naar dezelfde markt die we in het begin van onze reis ook hebben bezocht. Gek, hoe anders je er nu rondloopt. Veel relaxter, we snappen het nu meer en het is nu niet meer vreemd of spannend. In Kirgizië vieren ze op 31 augustus Independence Day. De reden waarom we alweer terug zijn in de stad, omdat we de festiviteiten niet willen missen. Het grote plein, Ala-Too Square, is het toneel van parades, optredens en heel veel mensen die het willen meemaken. Het doet erg aandoenlijk aan. Gezinnen, kids met ballonnen. Een enorm podium, met nationale muzikale sterren. Maar hoewel het groots is opgetuigd, zijn de mensen wel serieus en is er niet echt sprake van feestvreugde. En dan onze laatste dag, we shoppen nog wat souvenirs, luieren bij het zwembadje bij ons hotel. En dan is het klaar. Een taxi brengt ons naar het vliegveld. De weg er naar toe is zwaar beveiligd, maar dat komt door de aankomende World Nomad Games, die we helaas mislopen. Dag Kirgizië, je was geweldig! Wat een roadtrip! Wat een intensieve reis! het landschap, de wegen, de mensen. Echt een 1000% aanrader! En Mighty Marnix, je was weer het allerfijnste gezelschap!