Lovely Libanon

Een nieuw land, zon en het lekkere eten. Mij leek het een perfect verjaardagscadeau en gelukkig was Marnix er blij mee. Transavia vliegt tegenwoordig 3 keer per week en lekker goedkoop naar Beirut. Of het er veilig is? Ja, dat werd ons vaak gevraagd. Maar wat is veilig nog tegenwoordig? Ik heb me in ieder geval niet één keer onveilig gevoeld.

Sterker nog, waar zeggen militairen op het vliegveld nog “welcome” tegen je. En we zijn heel vaak ‘welkom’ geheten. De Libanezen zijn blij dat er toeristen komen en oprecht geïnteresseerd in het waarom van je keuze voor hun land. En ze beseffen maar al te goed dat de reputatie van Libanon niet al te best is. Misschien is de vrede fragiel en kan het vuur elk moment weer oplaaien, maar dat heeft wel tot gevolg dat er bij de bevolking een drive heerst om elke dag maximaal te leven.  In Libanon was tussen 1975 en 1991 een burgeroorlog. In 2006 was er nog een kortstondige oorlog met buurland Israël. De situatie bij de andere buurman Syrië bracht het land 2 miljoen vluchtelingen.

Uit Palestina kwamen na de Tweede Wereld oorlog 500.000 vluchtelingen die niet meer zijn weggegaan. En de eigen bevolking bestaat maar uit 4 miljoen Libanezen.

Kortom, een bijzondere geschiedenis en een precaire toestand anno nu. Maar, wat een prachtig land! En wat een aardige mensen. Er is veel te zien. Het éten, laten we vooral het eten niet vergeten. Goddelijk. Dus wil je ook naar Libanon; ik raad het je sterk aan. Wij zijn er 5 hele dagen en halen daar alles uit. We verblijven in een Airbnb dat centraal ligt en het geeft ons het gevoel dat we ‘locals’ zijn. Ik ben ook jarig op de reisdag naar Libanon, dus een fles Libanese wijn wordt snel opengetrokken. Later meer over deze wijn.

> Op dag 1 is onze eerste bestemming het National Museum. Bekijk bij binnenkomst eerst de film die vooral de geschiedenis van het museum zelf uitlegt, want wat het museum heeft moeten doorstaan tijdens de burgeroorlog is niet niets. Het is een wonder dat er nog stukken uit de oudheid bewaard zijn gebleven bij zoveel bombardementen tijdens de oorlog. Zien dus, dat museum. Oh en vergeet de kelderverdieping niet. Daarna lopen we naar de Pigeon Rocks, een bijzondere rotsformatie voor de kust van Beiroet. Je zou denken dat dit veel mensen trekt, maar we zijn de enigen hier. Als je gaat lopen in Beirut, weet je trouwens wel zeker dat je de volgende dag strakke kuiten hebt. Het ligt tegen de heuvels en dat voel je. Dat het ook 31 graden is, voel je ook. Wat nog meer opvalt, is de enorme hoeveelheid wolkenkrabbers, torenflats, hoogbouw (vaak nog in aanbouw). En de meesten staan leeg. Vreemd, maar later leren we dat er veel (corrupte) investeringen worden gedaan in onroerend goed. De gemiddelde Libanees heeft in ieder geval niet het geld om te wonen in deze luxe appartementen.
> Dag 2; een andere must do: doe mee met de stadstour van Alternative Tour Beirut. Deze is niet elke dag, maar op woensdagen en zaterdagen. Je hoeft je niet aan te melden, gewoon om 10:30 verschijnen bij de trappen van Saint  Nicolas. In zo’n 4 uur (inclusief stops voor drankje en lunch) word je door de stad geleid door Mohammed en krijg je een inkijkje in het echte leven in Beiroet. Niet de saaie praatjes over oude kerkjes, maar een realistische tour door 4 wijken met elk hun eigen geschiedenis, dagelijks leven en de verhalen van de bewoners. Heel erg verhelderend! Check de site om te zien op welke dagen deze tour is. De trip eindigt trouwens bij Hotel St. Georges waar een zwembad met poolbar, zicht op de jachthaven en een koud biertje je doet vergeten dat je net 4 uur hebt gewandeld. Ook wordt de tour van Walk Beirut aangeraden, die weer op andere dagen gaat.
> Dag 3; de natuur in (en wéér vroeg op). We gaan hiken in het noorden, richting Tripoli. Via Instagram stuitte ik op een account van een groep Libanezen die bijna wekelijks de bergen in trekt voor een hike. Libanon heeft volop natuur, je kunt er zelfs skiën in de winter, want bergen genoeg. Aanhaken bij de groep van Lebanon Outdoor Activities was via WhatsApp zo gebeurd en met een busje rijden we zondagochtend in een kleine twee uur in de Valley of Quadisha rondom Kfarsghad (Meziara). Hier start een hike van 12 kilometer dwars door het bos, de heuvels, soms steile bergpaadjes (echt klimmen!) en langs een waterval. Naast dat het heel mooi is, is het vooral erg leuk met de groep Libanezen die zo ontzettend aardig en belangstellend is. We stoppen nog bij een rivier voor snacks en genieten enorm van deze dag. We zijn alleen niet echt gewend aan het lopen van steile paadjes en strompelend komen we aan bij het eindpunt waar keurig het busje naar toe is gekomen dat ons terugbrengt naar Beiroet. We houden leuk contact over aan deze trip.

Daarover later meer. Dus hier nog een tip: boek een trekking met de mensen van Lebanon Outdoor Activities, contactpersoon is Victor. Top organisatie! Je hebt een geweldige dag, ziet wat van het land en bent ook even de drukke stad uit.
> Dag 4; cultuur! De moeder van onze Airbnb-host wil ons voor een net bedrag wel een dagje op pad nemen naar Baalbek. Hier gaan ook veel georganiseerde toertjes naar toe en je kunt ook zelf een ‘mannetje’ regelen, maar dit was wel zo makkelijk voor ons. Bovendien had ik wat horrorverhalen gelezen over roekeloze chauffeurs die 120 km per uur door de bergen sjezen, terwijl ze op hun telefoon zitten te klooien. Deze moeder klooit niet op haar telefoon, maar ook zij rijdt goed door! We beginnen met een stop langs de weg voor een typisch Libanees ontbijt. Verse kaas met honing opgerold in dat overheerlijke Libanese brood. Yummie. Dan onze eerste bezienswaardigheid; de ruïnes van de historische stad Anjar, een UNESCO Werelderfgoed plek. Anjar is rond 700 gesticht als handelsstad, een rustplaats voor de karavanen die de verbinding tussen Damascus (Syrië) en de Middellandse Zee onderhielden. Ook hier hebben we weer bijna de gehele site voor onszelf en we schieten foto’s bij oude Romeinse bogen, restanten van tempels, torens en poorten. Impressive! En dan door naar Baalbek. De stad met de grootste Romeinse ruïnes! Het was een belangrijk religieus centrum onder keizer Augustus. De tempels gewijd aan Jupiter, Bacchus en Venus trokken vele duizenden bezoekers. En de restanten van deze tempelcomplexen zijn echt zo indrukwekkend.

Dat komt door de enorme afmetingen van de gebouwen met die gigantische pilaren. Steenhouwers vóór de Romeinen bewerkten in Baalbek al de grootste en zwaarste blokken steen ter wereld van ongeveer 10 meter lengte, 5 meter hoog en 3-4 meter diep en meer dan 450 ton per stuk. Later bouwden de Romeinen er die enorme tempels bovenop. Mega! Ik ben er gewoon even stil van. Kijk anders even hier voor mooi beeldmateriaal

We hebben nog niet gegeten en het is al wat later in de middag als we toch nog eerst even snel Chateau Ksara bezoeken. Weet je nog dat we op mijn verjaardag een fles Libanese wijn open trokken. Nou, die komt hier vandaan. In de Bekavallei is volop wijnproductie en nog lekker ook. Je mag de ‘caves’ bezoeken en je krijgt  aan het einde de wijnen te proeven. En die vallen goed op een lege maag en dalen snel in de spierpijnbenen. (ik kan nauwelijk nog lopen van al drie dagen bergje op, bergje af in Libanon). Dus nu eerst eten; Rita brengt ons naar restaurant Al Khan al Makssoud. Waar we wéér heel lekker en teveel eten. Ik leer het ook nooit. Als we teruggaan naar Beiroet zien we langs de weg plastic huisjes, honderden! Vervallen, kapot. Hier wonen de Syriers, gevlucht uit hun land dat hier nog geen half uurtje rijden vandaan is.

’s Avonds bezoeken we de Armeense wijk (Bourj Hammoud), waar we de beste hummus eten bij Abou Hassan en halen we daarna een afzakkertje in de wijk er naast (Armenia Street), in een straat vol met barren, happy hours en feestende Libanezen. Wat een contrasten op één dag!
> Dag 5 en onze laatste dag. Tijdens de hike van afgelopen zondag ontmoetten we Sanaa, een meisje uit Beiroet. Ze vond dat we toch echt Byblos moesten bezoeken en -hoe toevallig-  zij zou er vandaag toch heen rijden, dus we mogen met haar mee. Onderwerg kletst ze volop over de geschiedenis van Libanon, de oorlog, het leven nu met al deze verschillende religies en het eten. Ook zij stopt onderweg en propt ons vol met Kaakeh, Libanees brood met zaatar, een specialiteit die ze ons perse wil laten proeven. In Byblos scheiden onze wegen en gaan wij ook hier de ruines bezoeken. Byblos is een historische Fenicische havenstad en ontzettend oud, zelfs een van de langst bewoonde steden ter wereld. Archeologen gaan ervan uit dat Byblos al ruim 7.000 jaar geleden werd bewoond.

Het heeft een schattig haventje, het is rustig (waar zijn toch die toeristen?) én een strand. Hier ploffen we eerst even neer. Daarna bezoeken we de ruines, die ook weer erg tof zijn om te bekijken. Nog even snel te lekker eten bij Khan Jbeil en dan met de Uber terug naar Beiroet. Uber gebruiken is trouwens heel makkelijk in Libanon. We gaan de tas inpakken en weer met een andere Uber naar het vliegveld. Helaas we gaan weer naar huis. Ik was nog niet helemaal klaar met Libanon, er is nog zo veel dat we nog niet hebben gezien of gedaan (Grotten, Tyre, Sidon, de moskee, goed opstap gaan, nog meer eten). Maar ook nog zo veel meer te leren over de situatie. Het was weer geweldig, mede dankzij het geweldige gezelschap :-) ❥❥❥


Ps vlak na onze trip zond NPO3 twee uitzendingen uit van Danny Goossens, een journalist afkomstig uit Libanon, gevlucht op zijn 15e, die teruggaat om te zien hoe het nu met het land gaat; de Slag om Libanon