Genaaid naar de grens

Dag 97 - 4 februari 2009, Grens Bolivia, Copacabana

Je moet naar je gevoel luisteren. dat weten wij wel, maar soms doen we het niet en dan worden we keihard genaaid. Ja, ik zeg het maar even duidelijk, maar dat is wel wat er is gebeurd. Financieel is er niets aan de hand, het gaat maar om 12 euro, maar de manier waarop! OEI, ik kan die man wel villen.

Wij willen vanuit Puno naar Copacabana (dus vanuit Peru naar Bolivia). De goeie toeristenbussen gaan om zeven uur 's ochtends en na al dat vroege opstaan en het gekke slapen op het eiland willen we eigenlijk uitslapen. Er zullen toch wel meer bussen gaan? Ja, hoor, een vrolijke , joviale (nu moeten onze bellen al gaan rinkelen!) reisbureaumedewerker weet een bus om 11 uur en dan ben je 3,5 uur later in Copacabana. Kosten? Slechts 20 soles, dus dat is 4 eurie. Alles wordt door vlugge Henkie geregeld en hij haalt ons zelfs op bij het hotel. Mooi! Zodra we zijn kantoor uitlopen krijgen Edwin en ik allebei een beetje raar gevoel. want Henkie was wel hééél vrolijk. We wuiven het weg, eten lekker, slapen uit en wachten om 11:00 de volgende dag op ons vervoer. Te laat, maar okay, dat vergeven we hem, rijdt hij ons naar het busstation. Niet het gewone busstation, maar het kippenbusjesbusstation.

We worden zonder blikken of blozen in een zeer krap volkswagenbusje gepropt en hoewel we nog protesteren (Joke: "You are a liar, you promised big bus!"), hebben we weinig keus en zitten we tussen de dozen, mensen en kinderen in. Henkie lacht het weg, zegt dat we er snel zijn en dat deze bus de goeie is. Ook is alles in orde bij de grens. Er staat daar een volgende bus die ons verder naar Copacabana brengt. De chauffeur zal ons helpen. We sputteren nog wat tegen, gaan brommend zitten en denken er het onze van.

Gelukkig is de route prachtig, de chauffeur rijdt beheerst en we zijn netjes volgens schema bij de grens. En dan begint het te dagen. Er is geen andere bus, we moeten zelf de grens over lopen (denk aan de zware rugzakken) en de locals zien we allemaal 6 soles afrekenen! De chauffeur begrijpt dat we genaaid zijn, maar kan er verder ook niet veel aan doen. Hij wil ons nog wel een stukje dichterbij Immigracíon brengen, voor een leuk bedrag uiteraard, en dan staan we daar. Bij een ketting over de weg die Peru scheidt van niemandsland. De meisjes die er snoep en drank verkopen zien vier grote witte toeristen een potje ongehoord grof vloeken. Edwin roept dat 'ie de site van Henkie gaat hacken. Mascha brult dat ze de Lonely Planet gaat schrijven. Joke en Arie zeggen steeds: "Hoe kan dat nou toch?" En zo lopen we, onderweg al stempeltjes halend, van kantoor naar kantoor en komen we zonder kleerscheuren aan de Boliviaanse kant van de grens. Daar nemen we voor een kwartje (!!) per persoon een klein busje naar Copacabana.

Na een grote pot bier, een mooie zonsondergang op Titicacameer en heerlijk eten kunnen we er wel om lachen. Ja, wereldreizen is elke dag je lesje leren en de ezel in je in bedwang zien te houden.